1) Om beter om te gaan met de relatiebreuk met Sofie moest ik leren knokken, hoop blijven houden, positief blijven, mezelf blijven, gezonder met mijn gevoelens omgaan, beter voor mezelf zorgen, leren omgaan met allerlei vormen van intimiteit en nabijheid, dingen ondernemen voor mijn zelfvertrouwen, van het leven leren te genieten. Sofie vond me steeds negatief, dat ik niet mezelf durfde te laten zien, passief was, mezelf verwaarloosde, niet in mezelf kon kijken. Om beter om te gaan met de breuk moest ik precies op de tegenovergestelde manier in het leven staan vergeleken met de manier die zij altijd zo moeilijk vond aan me. Dat maakte het proces er niet simpeler op. Sterker nog: het was moeilijk te onderscheiden wanneer ik het voor mezelf deed of voor haar.

2) Sofie vond dat ik mezelf steeds opzij schoof en voor pijnlijke dingen steeds mijn hoofd in het zand stak. Er is een dunne vage grens tussen proberen positief te blijven en van de dingen te genieten ondanks omstandigheden, en struisvogelgedrag. Voor mezelf heel moeilijk te onderscheiden, en voor Sofie ook. Hoe kun je herkennen wanneer iemand moeilijkheden onderdrukt en hoe wanneer iemand het loslaat en dapper doorgaat?

3) Mezelf steeds opzij schuiven, mezelf wegcijferen, teveel aanpassen. Als ik nou eens mezelf niet teveel aanpas, niet wegcijfer, ben ik dan mezelf of juist niet? Volgens mij ben ik in het laatstee geval meer mezelf, want dan laat ik mezelf zien ipv mijn houding.

4) Van het verdriet over de breuk heb ik gebruik gemaakt om nog oudere pijn zichzelf te laten zien. De deur ernaartoe was open, mijn blokkades verzwakt. Als ik op dat moment mijn kans niet had gegrepen om in mezelf te kijken en te durven voelen wat ik eerder niet durfde te voelen, liep ik zeer grote kans om steeds weer in dezelfde patronen en houdingen te vervallen. Ik wilde die oude pijn voelen, om te wennen en beter te leren omgaan ermee. Ook heb ik iets masochistisch: beter dat ik mezelf iets aandeed dan iemand anders, want zo heb ik tenminste zelf in de hand in hoeverre ik gekwetst zou worden. Zou de pijn die ik afgelopen jaar voelde dan echt zijn geweest of niet? Allebei misschien? De ene keer meer kunstmatig, de andere keer echt? In ieder geval heb ik van een negatieve manier van omgaan met gebruik gemaakt om er beter van te worden.
Intussen was en ben ik diep teleurgesteld dat Sofie niet aan mijn zijde stond in die periode van mijn leven. Het dubbele is wel, als zij me geen pijn had gedaan door mij te verlaten, had ik deze kans waarschijnlijk nooit gehad.