Lieve Sofie,

Ik snap het niet meer... wil het niet snappen... Wat de laatste, lange omhelzing voor je betekende, terwijl je zei dat we elkaar moesten loslaten... Je tranen op dat moment... wat betekende dat nou voor je? Hoe wilde je op me overkomen als je dan achtereenvolgens meteen ging verhuizen, mijn gevoelens van verwarring voor me interpreteerde.

Je bent zo snel gegaan... verder met je leven, zei je... ik weet niet wat dat voor jou betekent. Zijn we dan dood voor elkaar? Is dat echt wat je wilt? Wil je dat we voor de rest van ons leven bang blijven om elkaar te kwetsen en zelf gekwetst te worden?

Ik meende het, ik wilde mezelf terugvinden... afgelopen jaar heb ik oude pijn er laten zijn. Heb het er niet durven te laten zijn bij jou, bij niemand. Wist niet wat dat was, 'mezelf zijn', ik wist alleen maar wat het was om een omhulsel te zijn rondom een hoop verdriet en boosheid. Ik moest echt anders ermee omgaan. Deed dat niet bij ons, zag dat niet, wist dat niet, voelde dat niet, en daardoor is 'ons' opgehouden te bestaan. Ik verviel steeds in zelfmedelijden en verwarring, en de breuk maakte dat alleen maar duidelijker. Ik heb die weg naar binnen alleen bewandeld... zonder jou... waar was je nou? Noem je dat "het was echt tussen ons"?

En toch... het verdriet, de schuldgevoel en boosheid over ons, die had ik nodig om het bestaan van oudere beerputten te durven erkennen. Ik moest het voelen, ik moest met heel mijn hart en geest in staat zijn te erkennen dat ik lijd. Soms verviel ik in diepe zelfmedelijden, want de grens kon heel vaag zijn. Jarenlang, vanaf ver voor onze relatie, liep ik rond met een heleboel negatieve gevoelens in me. Tijdens het proces om die te verwerken liep ik het risico op om in de slachtofferrol te vervallen, wat ook gebeurde. Maar ik heb uiteindelijk een belangrijk gevoelsdeel van mezelf weten te erkennen, beter leren kennen. Ik weet wat het is om mezelf te zijn. Maar het interesseert je niet. Wat betekent dat voor je, "het was echt tussen ons", als je zo snel na jaren samengewoond te hebben al je hart kunt openstellen voor iemand anders?

Ik heb je beloofd met rust te laten, voor tenminste de komende 2 jaar. Ik wil zo graag antwoorden van je, maar ik schrijf de dingen maar hier... in de hoop dat je het misschien ooit zult lezen... zodat je mij hoort, en ik je aanraak. Op die manier er toch iets van contact is. Maar ik houd me aan mijn woord, ik zal me niet aan je opdringen. Heb die beslissing genomen, en daar houd ik me aan.

"Eigenlijk vond ik ons niet bij elkaar passen, bij onze eerste date." We woonden reeds meer dan 3 jaar samen, en ineens breng je dat op. "Welke gemeenschappelijke dingen hebben we nou?" Je kende me al 5 jaar, en ineens was dat een probleem. Je zei dat het een bewuste keus was om met me samen te wonen, maar aan het begin van het samenwonen maakte je me al duidelijk dat je voor jezelf zou kiezen als ik ernstig ziek zou worden oid. Je had het ook kunnen zeggen voordat we gingen samenwonen. Wat wilde je dat ik met die informatie deed, Sofie?

Je kwam zo warm op me over, toen ik je die avond zag weggaan. Maar waarom beantwoordde je mijn dankjewel-voor-wat-je-me-hebt-gegeven met "wees niet gedwee, meegaand"? Is dat hoe je mij herinnert? Hoe je ons herinnert? Wat voelde je voor ons? Ik belde je later op, wilde je zeggen wat een vergissing we aan het maken waren... De ijskoude manier waarop je me zei dat ik niet moest proberen om het te begrijpen... Wat een lef. Toen je ineens bij het spullen ophalen, tussen neus en lippen door zei dat we geen vrienden konden zijn, want dat waren we eerder ook niet. Vond je dat echt nodig, een trap achterna terwijl ik nog amper besefte dat je echt van me weg wilde? Waar was dat nou voor nodig, ik voelde me echt verraden, niet serieus genomen. Wat betekende het voor je, de woorden "het was echt tussen ons"? Hoe kon je op dat moment weten hoe wij na maandenlange radiostilte met elkaar om zouden gaan? Ik dacht echt... wat een lef, wat een arrogantie. En dan ook nog zeggen Je hebt er niet eens met mij over gehad. Hoe wilde je op mij overkomen? Wat was nou je bedoeling van dat alles? Hoe 'echt' waren de momenten van de laatste maanden, waarvan ik dacht dat ze warm en liefdevol waren? Wat was het nou voor jou?

Halfjaar na de breuk. Je schreef "Je kunt het mij niet verwijten dat ik niet meer van je houd." Ik verwijt het je dat je mijn vragen niet wilt beantwoorden. Ik verwijt het je, dat je dat pas een halfjaar na onze breuk zei. Ik verwijt het je, dat je me nooit hebt verteld wat ik voor je heb betekend, tenzij "wees niet gedwee, meegaand" het allemaal opsomt.

We waren van elkaar vervreemd geraakt, maar ik geloofde nog in ons en onze toekomst. Wist gewoon niet goed te zeggen hoe. Het zou wel knokken worden, en confronterend. Voor mij was dat ook zo. Ik heb mezelf geconfronteerd omdat dat noodzakelijk voor mij was om niet meer dezelfde fouten te maken. Wat mij betreft heb ik dan een tipje van de sluier gegeven van mijn moed en wil om te knokken. Maar jij, je bent als een bakker die haar eigen brood niet proeft uit angst dat ze het zelf niet lekker gaat vinden. Een psychologe die het niet aandurft haar eigen pijn te verwerken - weet je nog toen je in Polen een sessie craniosacraaltherapie onderging? En weet je nog dat je niettemin de therapiesessies over de scheiding van je ouders niet nodig vond?

Je wilt me niet spreken. Je hebt een heleboel tegenstrijdige dingen gedaan en gezegd, mij verward achtergelaten. Je zei ijskoud dat het niet echt was dat ik me verraden voelde, dat ik het niet moest proberen het te snappen. Je wilt me niet onder ogen zien. Voelt geen behoefte om me te ontmoeten, schreef je. Lekker hedonistisch. Wat een lef. Er bestaat ook zoiets als de rotzooi die je hebt achtergelaten, helpen opruimen. Er was een tijd dat ik jou zag als de sterkste van ons twee, maar heldhaftig kan ik je gedrag van afgelopen jaar niet noemen. Ben het zat, ben jou zat. Ik wil niet meer van je houden. Ik wil je niet meer willen. Ik snap het niet meer, en ik wil het niet willen snappen.

De gevoelens over de breuk hebben me geholpen mezelf te vinden, dat is een hele winst. Maar ik weet echt niet wat ik nu van jou moet vinden.

Jelle.