Wat mij heeft geholpen is het praten met een persoon, waarvan je echt zeker bent dat die een betrouwbare persoon is. Vrouw, of man, het maakt niet uit. Het luisterende oor, je moet zelfs geen gelijk krijgen. Maar iemand waar je uw binnenste van uw hart, uw diepste gevoelens, ..... desnoods geheimen, ook aan kwijt kunt. Ik ben er zeker van dat je met een rustgevend gevoel dat gesprek zal beëindigen. Mij heeft het alvast geholpen.
Probeer het maar. Bij een rustige wandeling, of op een rustige vrije namiddag of avond. Bij een kop koffie of zo. Gewoon....., eruit ermee. Je kan niet geloven hoe een schouderklopje je vooruit kan helpen.
Een vertrouwenspersoon is niet altijd gemakkelijk te vinden, soms moet je zelfs de eerste stap zetten. Een beetje aftasten zeg maar. En liefst iemand die je niet vaak tegenkomt.

Ooit heeft een journalist het aangedurfd om mensen uit ten nodigen op het strand om even naast hem op een stoel te komen zitten, en hen gewoon vlakaf gevraag wat er op hun lever ligt, of ze iets kwijt wilden, waaraan ze zoal denken. Zonder hun naam te vragen, zonder te weten wie ze waren, zonder fototoestel. Enkel een bandrecordertje om alles te registreren.
Het was wonderbaarlijk welke diepe intense gevoelens daar naar boven kwamen, bij sommigen, tot tranen toe.
En hij werd door hen ook bedankt om een luisterend oor te willen zijn. Omdat ze nog nooit in hun leven zo open over hun diepste gevoelens hebben durven spreken.
De anonimiteit die ze daar hebben kunnen genieten leek een open deur voor hen.

Hou je goed, het komt wel goed, al moet je nog een woelige zee tegemoet.
En als je denkt dat de wildste zee over is, mag je niet vergeten, dat er altijd golven op zee zijn.

Jacobus.