tring tring..mijn telefoon ging....
snel gehaast naar mijn kamer, om mijn telefoon te pakken..ik keek op mijn mobiel, het was mijn vader, die belde om te vragen of of ik morgen als ik naar hem toe ga zijn leren bruine jas mee kon komen..die jas heeft hij ooit laten liggen bij mij in de kamer,,maar ik wist niet precies waar die was..

Eenmaal nadat ik opgehangen had, deed ik de tv uit. en begon te zoeken naar mijn vaders jas...
ik was inmiddels al een kwartiertje aan het zoeken...toen er mij opeens te binnen schoot dat ik die jas ooit in een koffertje had opgeborgen..zwarte koffer onder mijn bed..

Opgelucht deed ik de koffer open, ''eindelijk gevonden, geen gezeur dus morgen'', dacht ik...
Jah ik zag hem liggen, dure bruine leren-jas...en..daarnaast lag het andere kledingstuk...een t-shirt...zwarte t-shirt met een onbekende turkse merk...het was het t-shirt van mijn ex...
er kwamen allerlei gedachtes door mn hoofd..mijn ex...zijn vader..zijn moeder...ik zag hem weer in zijn pak naast een meid in een witte trouwjurk, met halflange zwarte krullende haren...hand in hand op de foto..vrolijk,..''maar was hij wel vrolijk? was hij echt gelukkig? zou hij nu ook aan mij denken? wat zou hij nu doen als ik voor zijn neus stond? waarom moest het afgelopen zijn? is hij boos op mij omdat ik weg was gegaan terwijl hij wist dat ik het deed omdat hij niet sterk genoeg was? om een einde te maken aan een relatie dat nooit zal blijven? een relatie die leek op Romeo en Julia? een relatie dat kapot is gemaakt door ouders die het onmogelijk maakte voor hun zoon en mij?''

Huilend vroeg ik mezelf al die vragen..en nog veel meer vragen....

zou ik ooit antwoord krijgen op al mijn vragen? dat weet ik niet...waarschijnlijk niet...

Het is nu al een half jaar geleden dat het uit is..ik mis hem erg veel..maar ik probeer mijn best te doen om hem te vergeten..maar het lukt me maar niet..elke keer als ik denk dat ik hem vergeten ben, komt hij rondspoken in mn hoofd..ik mis hem...maar het doet ook erg veel pijn...
ik blijf mezelf afvragen of ik het wel goed heb gedaan...om er ooit een punt achter ons relatie te zetten...mijn hart zegt dat ik hem mis en nog veel van hem houd..maar mijn hoofd zegt het is beter zo, het komt wel goed ooit..er komt een dag dat je hem vergeet..

wanneer is die dag?! ik ben het zat..zat dat ik telkens aan hem denk en zat dat ik mezelf de hele dag bezig moet houden om niet aan hem te denken..

Mijn verhaal is zoals vele andere meiden, vrouwen, mannen en jongens hebben meegemaakt omdat ze op een persoon verliefd zijn geworden die niet van hun afkomst of geloof is, maar de familie/ouders werkte tegen...

ik heb ongever 2 jaar met een turkse jongeman gehad, hij was erg gehecht aan zijn familie en gelooft erg veel in zijn geloof en cultuur...ik heb in die 2 jaar van alles meegemaakt, hij werd steeds weggehaald bij me door zijn moeder en vader..die alles eraan deden om hem uit mij buurt te houden...elke keer als ik dacht dat we eindeklijk samen konden leven zonder pijn en verdriet liep het uit de hand en pakten ze hem af van mij.
Op het moment dat ze merkten dat hij het niet wou, dat hij mij wou en voor mij wou gaan, liep het uit de hand..en alles ging verkeerd..zijn vader was vreselijk...maar zijn moeder ook tegelijkertijd...
Ik wil zoveel kwijt van mijn sitautie indertijd, maar het is zoveel en zoo vreselijk dat ik er niet eens aan wil beginnen om het te vertellen...2 jaar lang pijn, verdriet, onzekerheid, agressie, chantage..en noem maar op...
Totdat ik hem er een einde heb gemaakt...ik heb een punt achter een zinloze relatie gezet...zo bespaarde ik mezelf en hem veel pijn...

Maar toch blijf ik mezelf afvragen of iemand in my plaats dat ook zou doen? een punt achet je relatie zetten omdat je weet dat het geen zin meer heeft om ermee door te gaan?

Er is mij altijd verteld dat het van 2 kanten moet komen, samen sta je sterk..maar mijn ex was te laf om voor mij te vechten, hijhad voor mij kunnen kiezen en zijn ouders bewijzen dat het wel kan een relatie met een meid die geen turkse is...bovendien, we zijn allebei volwassene personen boven de 20 en kunnen voor ons zelf beslissen...
Samen sta je sterk..allebei de partijen moeten ervoor gaan...anders werkt het niet...anders wordt het zinloos..