Hoi Inf,

Ik herken zoveel van wat jij voelt en dat sterkt me weer een beetje.
Wat me opvalt in je verhaal is dat jij jezelf erg fout maakt en je gevoel niet serieus neemt.
Die neiging heb i kook heel sterk.
Ik denk dat het zo belangrijk is dat je gaat zien dat het klagen van je niets meer is dan je emotie, je gevoel uiten en daar is niets mis mee.

Ik heb veel meegemaakt in mijn leventje. Relatie na 15 jaar uit gemaakt tijdens het sterfbed van mijn broer omdat mijn ex er niet mee kon zijn dat ik bij hem was, en nog 80 redenen meer. Het jaar daarna dat hij me lastig viel, ik planken voor mijn deur getimmerd had en een escape op mijn balkon had genaakt in een kast. Dit op aanraden van mijn familie en vrienden die me vroegen alsjeblieft even ergens onder te duiken, wat ik vervolgens niet wou omdat hij mij dan helemaal in de tang had. En de schaamte dat ik dat mee moest maken. De nieuwe relatie die ik aanging, veel te vroeg en die zeer stormachtig verliep. Veel ruzies en wantrouwen van beide kanten.
Deze is nu, na 4 jaar, net een week uit, dat ik met een burn-out thuis zit en vrijdag opeens hoorde dat ik 30% minder loon krijg en dat was nu juist mijn leef geld. Mijn vader die me doodleuk zegt niet te kunnen helpen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit weekend ging het stekkertje er bij mij even uit. Ik eet niets, ben erg misselijk ( komt wel goed uit, ik heb toch geen geld meer, hi)

Ik herken zeker dat je op een gegeven moment gaat stoppen met jezelf delen met anderen, je vult al in dat ze denken, ?¢‚Ǩ?ìdaar heb je hem weer met z?Ǭ¥n gezeur?¢‚Ǩ¬ù.
Je schrijft over dat eenzame gevoel, dat herken ik zo, ik kan 20 mensen om me heen hebben en me ziels alleen voelen.
Wat heel erg dat je schrijft over je moeder en dat je er toen zo alleen voor kwam te staan. Je bent letterlijk in de kou gezet en dat is niet zielig doen, dat is de realiteit.
Je schrijft dat je graag alleen bent, daar geloof ik niets van, ik denk dat het voor jou alleen heel erg moeilijk is om te delen en te vertrouwen, dat laatste daar kijk je wel voor uit, toch? Dan maar alleen dan weet je tenminste waar je staat. Zo werkt dat tenminste bij mij.

Ik heb heel lang de verwarring gemaakt dat ik dacht dat als ik me voelde wegglijden en niets meer wou dat ik dan aan een depressie leed en dat er echt iets goed mis was/is met mij. En ik ben nu zo BLIJ dat ik nu weet dat het niets meer is dan voelen. Jij hebt recht om je Kut te voelen, dat is logische. Dus probeer te stoppen jezelf fout te maken, neem jezelf serieus.

Ik ben in therapie gegaan en daar leer ik dat mijn gevoel niet is wie ik ben, dat ik dat door elkaar haal en mijzelf daarmee nog meer eenzaam en down maak.( het komt niet goed met mij, ik kan niets dan zielig doen, er is iets goed mis, oh wat moet ik nou, daar ga ik weerrrrrrrrr etc.).
En ondanks dat ik dat weet ging het gister even goed mis, ik voelde me wegglijden, en dat wil ik niet meer voelen, daar wil ik niet meer zijn. Maar voor het eerst maakte ik mijzelf er niet fout om en heb het laten gebeuren, het moet er toch uit.

Dus wat jij schrijft in je laatste stukje vind ik niet zo gek. Het tegenstrijdige wat ik bij je proef komt op mij over dat je alleen niet het onderscheidt maakt tussen je gevoel en je verstand.
Er is in mijn ogen helemaal geen tegenstrijdigheid bij je aanwezig.
Ik ga er tegenaan en stapje voor stapje hier uit komen en me vrij en gelukkig voelen, met of zonder partner. Daarnaast kan ik het allemaal even helemaal niet meer zien zitten, voel me super klote en in de steek gelaten en ben erg zieliggggggggg, snik snik.. dat is dan wat er is. Dat is mijn gevoel, maar dat is niet wie ik ben. Ik ben een krachtige positieve vrouw en dat is wie ik ben. En jij bent zo te lezen ook een enorm krachtige vent.
Ene, hoelang het nog gaat duren is een dooddoener, het gaat volgens mij wel veel sneller als wij onszelf eens minder fout gaan maken, daar ligt zo een grote doorbraak te halen naar je gelukkig voelen.
Bedankt voor je delen ik heb er veel aan.

Ben ik niet de enige zeikerd (hi)
XKim

Weet het ook niet. Maar je doet het volgens mij wel goed. Je doet en je staat en je pakt op. En als je depressief bent is dat juist het moeilijkste wat er is. Ik herken wat je zegt dat de glans overal vanaf is en dat je zeker weet dat iedereen jouw glansloosheid kan zien. Dat laatste is vast niet helemaal waar. De meeste mensen zijn stekeblind. Misschien is wat je doet wel de beste manier om er vanaf te komen. If it walks like iemand die geen liefdesverdriet heeft, talks like someone die geen liefdesverdriet heeft, dan komt er uiteindelijk vast ook iemand tevoorschijn die niet dat ellendige rottige ldvd heeft. Succes....