Ik word moe van mijn eigen geklaag. Ik klaag niet meer tegen mensen omdat ik niet het gevoel krijg dat ze me begrijpen. Of dat hun antwoorden mijn geen voldoening geven. Toch kan ik het ook niet laten. Duizend vragen spoken door mijn hoofd.

Ik ben ineens zo eenzaam. De meeste mensen die ik ken wonen met meerdere personen in huis. Het zij met ouders, hun partner of eventueel nog met kinderen erbij. Ik daarentegen ben echt helemaal alleen. Toen mijn moeder dood ging was ik dat ook, mijn vader woonde bij ze nieuwe vriendin en daar zat ik dan op me 15de, alleen in dat huis met mijn verdriet. Ik heb mijn vader gehaat dat die er toen niet was.

Ik post nooit op dit soort sites. Niet dat er iets mis mee is maar ik ben gewoon niet zo prater en ik denk niet dat iemand iets kan zeggen waardoor ik mij beter voel. Zo, leuke binnenkomer!

Het is uit met mijn relatie na 5 jaar. Het ging eigenlijk al heel lang niet meer en een paar maanden terug wou ik het uitmaken. Het was uit maar ik kreeg spijt en wou haar terug. Zij wou niet. Zij wou vrienden blijven. Alleen verstond zij onder vrienden blijven dat we wel knuffelen, zoenen [niet tongen] en elkaar iedere dag zagen. Dat gaf mij hoop maar iedere keer was het nee. Ik heb zelfs leggen smeken! Hoe vernederend is dat? Ok, ik deed het zelf maar toch.