Ik heb de lieve vrede met mijn ex gesloten. Nadat ik haar had opgebeld, had ik nog maar eens heel goed nagedacht over wat ze zei. Dat ik los moet laten en door moet gaan. Ja dat is waar. Daar heeft ze gelijk in. Dat is ook zeker wat ik moet doen. Ik ben me er ook bewust van geworden dat ze er gewoonweg niet meer is voor me. In ieder geval niet meer op de manier waarop ik het eigenlijk zou willen. Ze zal er heus wel voor me willen zijn, maar dan als een vriendin. En dat zal ik moeten accepteren. Zij is doorgegaan. Ik heb niet meer die steun van haar die ik eerst had. Ook al is het uit. Toch probeerde ik nog al die tijd die steun en houvast te hebben van haar, ook al was het uit. Dat gaat dus niet. Het loslaten is gewoon heel erg moeilijk. Dat komt omdat op het moment dat ik in utrecht kwam wonen, ik ook al iets met haar had. Het hele gedeelte van mijn leven hier in utrecht was met haar. Dus als ik haar loslaat, dan raak ik ook een groot gedeelte van mijn leven hier in utrecht kwijt. Een heel vertrouwd gedeelte. Dat wou ik dus niet. Dat beangstigt mij. Dan sta ik er opeens geheel alleen voor. Ik moet dan opnieuw beginnen hier in utrecht. Tuurlijk zijn er wel mensen die ik hier ken. Maar het is niet hetzelfde en ik heb van hen niet die steun die ik van mijn ex kreeg. Ik moet leren om op mijzelf te steunen. Dus ik ga nu maar loslaten. Ik ga nu maar door. Voorlopig de afstand er maar in houden. Op een gegeven moment denk ik dat wij best wel vrienden zouden kunnen zijn. Nu in ieder geval nog niet. Daar is het nog te vers voor. Ik voel me nu in ieder geval een stuk rustiger. Ik denk nog wel veel aan haar. Maar dat slijt vanzelf wel. Dat wordt minder. Ik heb haar dit gemaild en weet je, ik kreeg vrijwel direct een reactie terug. Dat was toch wel anders dan toen ik zo negatief was. Ze zei me dat dit haar benauwde en nam ze de afstand en reageerde ze niet meer. Dat ze het heel prettig vond dat ik wat positiever was. Ze heeft me heel vaak willen bellen heb ik toen gelezen, zoals bij leuke dingen die ze had ondervonden (een baan gevonden), maar dat heeft ze niet gedaan. Dit omdat zij ook niet zomaar meer kon bellen bij het minste geringste. Ook zij moest voor haarzelf loslaten. Neemt niet weg dat ze er zelf voor heeft gekozen vind ik dan. Maar ik begrijp wat ze bedoelt. De vragen die ik dan nog heb, of ik ze dan concreet neer kon zetten dan kon zij er proberen antwoord op te geven, want ze wil heus wel antwoorden geven. Ik heb hierop een reactie gegeven dat ik geen antwoorden meer hoef. Het mailtje wat ze me nu stuurde vond ik genoeg. Voor het eerst vertelde ze me eens echt wat gevoelens van haar kant. Ze was eindelijk eens diegene hoe ik haar kende in dit mailtje. Daar had ik genoeg aan. Plus dat al die vragen die ik heb geen zin meer hebben. Die houden juist dat negatieve en het verleden in stand. Iets waar ik niets meer aan heb. Ik wil nu door. Alle antwoorden die ze me bovendien geeft, zal ik altijd wel vaag vinden. Ik zal er toch nooit echt tevreden mee zijn. Hier krijg ik alleen maar weer meer vragen door. Nu dat ik los wil laten en door wil gaan, kan ik ook opnieuw beginnen met alles. Zelfs op den duur een vriendschap bouwen met mijn ex. Dit allemaal geeft me veel rust. Ik kon me zelfs gisteren beter concentreren op mijn boeken hehehe. Dat zegt toch wel wat. Nu ga ik me deze week nog heel erg in de boeken gooien en keihard leren om toch nog een goed resultaat proberen te behalen voor mijn tentamens. Ach en haal ik ze niet dan geeft dat niet want dan kan ik fris beginnen aan de rest van het jaar en me dan ten volle erin verdiepen zonder gezeik aan mijn kop.