Ik herken wel veel in je verhaal. Heb dat ook met uitgaan. Vooral in het begin geen zin om naar andere mannen te kijken of mee te kletsen.Bij mij ging het de dag voor carnaval uit, dus zou je denken leef je uit...maar had er gewoon geen zin in. Inmiddels ben ik 2 maanden verder en tuurlijk mis ik hem nog met vlagen, maar als ik in de stad ben is het mijn avond. En ga ik op mannenjacht.Het heeft gewoon even tijd nodig.

Je mag trots op jezelf zijn dat je niet thuis bent blijven zitten. Doe gewoon de leuke dingen die je wil doen en in het begin is het allemaal onwenning, maar het gevoel slijt.

Toen ik nog wat met mijn ex had, ging ik na het stappen altijd naar hem. En kroop ik tegen hem aan. Als ik een klote avond had of het was niet echt gezellig in de stad dacht ik... gelukkig heb ik jou nog. De eerste keer dat ik uitging nadat het uit was en ik naar mijn huis fietste had ik echt het gevoel dat ik de verkeerde kant op ging. En dan kom je thuis en ga ik alleen in bed liggen en nog erger word ik op zondagmorgen alleen wakker. En ik moet je zeggen dat ik me er ook weleens klote over voel, maar het wordt echt minder.

Zeker nu ik wat zekerder van mezelf word en zie dat er genoeg leuke mannen zijn, die mij ook zien staan.

En tja nu heb ik jullie op zondagochtend en dat is toch ook fijn!!!

Vanavond heb ik mijn best gedaan. Vanavond ben ik, na een uurtje zwemmen, met een vriend van me de stad ingegaan en hebben we een paar biertjes gedronken in een nogal erg drukke toko. Het was best gezellig, ik merkte dat het me wel goed deed om te zien dat er behalve mijn ex-vriendin ook nog andere meisjes waren die ik eigenlijk zo op het eerste gezicht best leuk vond.

Volgens mij ben ik er echter nog niet klaar voor om ook maar iets van actie te ondernemen. Op een gegeven moment stond er een meisje redelijk dicht bij me in de buurt dat ik wel erg charmant vond, maar ik heb er niks mee gedaan.

Tot m'n 19e een schijterd, daarna was dat wel weg en toen heb ik een paar scharrels gehad en voor ik het wist een serieuze relatie van meer dan vijf jaar... Ik moet er ook nog aan wennen. Dit terrein is me een beetje vreemd eigenlijk. Ik wil zo'n meisje ook niet opzadelen met iemand die eigenlijk nog met z'n ex in z'n hoofd zit, maar dat daargelaten... Ik moet geloof ik eens gaan uitvissen hoe dat nou eigenlijk werkt! Zie je daar een op zich heel erg leuk meisje in zo'n toko, ja, wat doe je dan... Heb op een gegeven moment omdat het ervan kwam wel met haar vriendin een praatje gemaakt en had zelf zoiets van: als ik nu weer helemaal mezelf zou zijn geweest, zou het me vast zijn gelukt het zo te draaien dat ik op een gegeven moment met het meisje in kwestie in gesprek geraakt zou zijn...

Vraag me af of er meer zijn die dat hebben hier. Dat je je afvraagt 'hmmm, hoe gaat dat eigenlijk, nieuwe meisjes leren kennen'. Ik voel me half vastgeroest door dik vijf jaar (als trouwe hond ook nog) me daar helemaal niet meer mee beziggehouden te hebben... Een nieuwe uitdaging dient zich aan, geloof ik.