Zoals ik eerder vertelde was ik het hele weekend weg, terwijl hij nog thuis was. Op zondag avond kwam ik thuis en hebben we gevreen. Maar toch heb ik gister gezegd dat hij weg moest.
Ik heb dit vorige week ook al gezegd, dat hij maandag zijn boeltje moest pakken en naar het huis van zijn ouders moest.
Ik denk dat hij hoopte dat ik hem toch zou laten blijven. Ik kreeg gister ochtend al berichtjes van hem, dat hij geen zin had om zijn koffer te pakken, dat hij er tegen op zag om weg te moeten en naar het huis van zijn ouders te gaan.
Maar ik heb voet bij stuk gehouden, hij is degene die niet verder wil met mij, dus dan kan hij ook niet thuis blijven wonen waar ik constant word geconfronteerd met de man van mijn leven die niet voor mij wil gaan, dat is te zwaar voor mij.
Ik had eigenlijk gehoopt dat hij er niet meer zou zijn toen ik thuis kwam, maar hij heeft op me gewacht om afscheid te kunnen nemen.
Op het moment dat ik binnen kwam en zijn koffer op het bed zag liggen kon ik niets anders dan huilen. Hij knuffelde me, omhelste me. Hij zei, zal ik blijven? wil je dat ik blijf als je het zo moeilijk hebt? Ik kan nu toch niet weg gaan en je zo achter laten, ik wil je niet zo zien...
Toen heb ik gezegd kijk maar goed naar me, want dit verdriet is om jou. Natuurlijk wil ik niets liever dan dat je blijft maar het kan gewoon niet, als jij niet met mij verder wil kun je hier niet blijven. Dat doet mij alleen maar meer pijn en vroeg of laat ga je toch weg... Je moet de gevolgen van je beslissing onder ogen zien en dat doe je niet zolang je hier blijft, en ik heb ook tijd en ruimte nodig om hier overheen te komen.
Toen heeft hij zijn koffer gepakt en gevraagd of ik boos op hem was. Ik heb ja gezegd. Hij vroeg waarom? ik zei om alles. Hij vroeg of ik ook boos was omdat we de avond ervoor gevreen hadden en ik zei ja. Hij wilde dat ik met hem mee zou lopen naar de auto maar dat kon ik niet. Hij pakte zijn koffer en liep de deur uit en ik heb de deur achter zijn rug dicht gedaan. Hij heeft nog aangebeld maar ik heb niet open gedaan. Ik ben tegen de deur aan inelkaar gezakt en kon gedurende een uur alleen nog maar huilen...
Ik heb hem later op de avond, toen ik wat rustiger was, hem nog even gebeld om sorry te zeggen dat ik de deur zo achter zijn rug dicht heb gedaan. Maar hij zei dat hij het begreep en dat ik geen sorry hoef te zeggen.
Vandaag voel ik me rustig. Leeg, verdrietig maar rustig. Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren... ik kan alleen maar afwachten...