Ik ben al een aantal keren op deze site geweest, in eerste instantie
alleen om de verhalen te lezen.
Vandaag kreeg ik plots de drang om ook mijn verhaal te plaatsen...
Ik heb zo'n vier jaar een relatie gehad met een jongen/man.Ik noem hem
voor het gemak even Nico.
Het ging al die tijd aan en uit, voornamelijk steeds van mijn kant.
Dat kwam mede doordat ik medicatie slikte waardoor mijn gevoelens
afgevlakt werden en ik het niet zo nauw nam met zijn gevoelens.
Hij kon mij echt af en toe gek maken, en ik vond hem ook erg gierig...
Aangezien hij veel meer verdiend(e) als ik, had ik altijd het gevoel
dat wanneer ik iets van hem kreeg, hem ook iets van hetzelfde bedrag
terug moest geven..
Ik had dit al een paar keer met hem besproken, en steeds beloofde hij
verbetering....
Aangezien we niet samen woonde (hij woont in het zuiden v/h land, ik in
het noorden, sliep ik dikwijls bij hem in het weekend.
Ik was zijn eerste vriendin, ik had al een eerdere "relatie" gehad van een paar maanden,
waardoor ik ontzettend onzeker ben geworden over mannen!
Mijn vorige vriend was echt geobsedeerd door sex.
Hij vergeleek mij ook regelmatig met andere vrouwen, en keek de hele dag
naar pornofilms en porno-sites op internet.
Hij wist dat ik dat vreselijk vond, maar ging er toch mee door.
Ik hield echt zoveel van hem, dat we de afspraak hadden gemaakt dat
wanneer ik hem meer op sexueel gebied kon bieden, hij zou kappen met al die
dingen, maar NEE, dat deed hij dus niet
Zijn vriend versprak zich, en ik confronteerde hem ermee.
Hij was zoals hij was en dat veranderde niet zei hij, ook niet voor mij!
Kort daarna heb ik, met pijn in mijn hart de relatie verbroken.
Je kunt denk ik wel nagaan dat ik al mijn bagage in mijn relatie met Nico
meenam, vooral de frustraties en de jaloerse gevoelens.
Ik was er op een gegeven moment zelfs op tegen dat hij tv keek, of dat hij
naar anderen keek.
Het was verschrikkelijk, maar ik kon niet met mijn jaloerse gevoelens
overweg.
Ik vond het ook verschrikkelijk dat ik hem in deze moeilijke situatie
bracht, maar achteraf deed hij dus het tegenovergestelde, dus deed hij
het "stiekem"
bij vrienden of als hij alleen thuis was.
Zo begon hij steeds meer en meer te liegen en de woorden te verdraaien..
Wat ik ook heel erg vond is dat hij erop zwoor dat hij dat niet deed!
Om een lang verhaal kort te maken; begin vorig jaar had ik er een punt
achter gezet, ik kon gewoon niet meer, ik vertrouwde hem niet meer!
Ik was heel erg resoluut, maar dat kwam nogmaals ook door de medicatie die mijn gevoelens afvlakte (behalve dan de jaloerse gevoelens!!!!)
Ik hoorde niets meer van hem, maar elke dag dacht ik wel aan hem.
In december vorig jaar heb ik hem in een opwelling een kerstkaart gestuurd,
en hij belde mij een paar dagen later op en vroeg hoe het met mij ging..
Ik trilde als een rietje, en mijn lichaam begon te tintelen.
In januari dit jaar hadden we afgesproken, ik was weer helemaal
verliefd op hem, maar ik merkte wel dat HIJ veranderd was..hij was niet meer onder de indruk van mij..
Als het aan mij lag, gingen we er weer voor...
Een paar weken later spraken we weer af, en ik liet hem doorschemeren dat
ik nog steeds gevoelens voor hem had..
We zaten in zijn auto bij mij in de straat, en hij deed erg gehaast.
Hij wilde weg, ik werd als het ware de auto uitgekeken..
Ik begon te huilen en stapte de auto uit, hoopte nog dat hij mij achterna
ging, maar nee, hij reed weg zonder om te kijken.
In paniek en hysterie belde ik hem op zijn mobiel en vroeg of hij
wilde terugkomen, maar hij wilde niet, en zei dat ik maar een ander moest
zoeken, en dat hij met rust gelaten wilde worden.
Ik was (en ben er nog steeds) kapot van, wat een pijn, wat een wanhoop,
ik wilde gewoon niet meer, zag het niet meer zitten.
Zo gingen een paar dagen voorbij en belde hij weer om te vragen hoe het
met mij ging...ik vertelde hem dat het pijn deed.
Hij vroeg of hij die avond bij hem wilde komen en daar dan zou blijven
slapen, hij zou mij nadat we opgehangen hadden ophalen.
Ik was zo blij en zenuwachtig, de vlinders fladderden door mijn lijf.
Ik was helemaal euforisch, maar dat duurde niet lang, nog geen 5 minuten
later belde hij af; iets hield hem tegen, hij kon het niet...
Ik vond dat zo erg dat ik mij zelfs verlaagde om hem enigszins te smeken
naar mij toe te komen, maar hij was niet over te halen, en reageerde
keihard.
Weer zat ik helemaal in de put, had mij zelfs ziek gemeld, kon het niet
meer aan.
Nu hebben we elkaar gisteren weer gezien, en zelfs gezoend en elkaar
betast in de auto.
Ik had hem zelfs een valentijnskaart gestuurd, dat vond hij erg leuk
zei hij, minder leuk was dat ik helemaal niets kreeg.
Maarja eigen schuld dikke bult toch?
In iedergeval had ik hem ongeveer een uur geleden aan de lijn.
Ik belde hem op (wéér van mijn kant), en vroeg hem hoe zijn dag was ge-
weest.
Ook had ik het over hoe wij er nu voor staan, hij wist het niet zei hij.
Ergens voelde hij nog wel iets voor me, maar iets hield hem tegen.
Wat dan? zei ik... hij zei dat hij niet weer door mij gekwetst wilde worden
Hij wilde het heel rustig aan doen en dan wel zien hoe het gaat..
Ik heb nu het gevoel dat hij mij aan het lijntje houdt, en helemaal niets
meer met mij wilt...
Misschien is het een soort wraak dat hij nu op mij neemt?
Ik voel mij zo verdrietig en depressief dat ik het niet meer weet.
Ik weet alleen dat ik nog zielsveel van hem hou en verliefd op hem ben.
Wat moet ik nu????
Ik hoop dat iemand van deze site mij kan helpen, ik zie het echt niet meer
zitten..
Amalia