Als ik weer wakker word in diepe nacht
En weer de droom de dag niet heeft verzacht
Kijk ik in halfslaap stiekem toch opzij
En denk je hier bij mij

Of als ik wakker word, nat van paniek
Dat ik niet weet meer waar ik ben zo ziek
Dan denk ik hoe het was, het was toen jij
En ik denk je hier bij mij

Of in de auto urenlang alleen
Urenlang op weg naar nergens heen
Dan weet ik dat ik uit 't verleden leen
Als ik jou denk bij mij

Wie in bed stapt met beschadigd hart
Geeft aan zijn droom al snel een slechte start
Maar soms drink ik mezelf zo schadevrij
Dat ik jou denk bij mij

En soms schrijf ik nog, en bijna wat ik bedoel
Maar geen pen gevonden nog die woorden kent
Voor wat ik voel
Wat ik het allerliefst in woorden zou
Denk jij soms mij bij jou?

Ik heb dat jij en ik maar aangehouden
Maakt jou het uit, 'k weet dat dat je 't nooit vertrouwde
Maar ik heb jou niet nodig om van jou te houden
Ik denk je hier bij mij

Ik huil niet eens meer, ik denk dat het iets is van hoever ik al ben met verwerken maar ik kán de tranen niet meer vinden. Een tijd terug kon ik niet meer stoppen met huilen, ik heb maandenlang ontzettend veel tranen laten vallen om hem, om de situatie, om het verlies en gemis. Dat ik nu niet meer kan huilen is ergens fijn, want daardoor overmant het me veel minder snel en na zo'n grote huilbuil kon ik niks meer want dan was ik ontzettend moe en gesloopt.
Maar aan de andere kant voelt het soms als paniek, nog steeds na al die tijd een misselijk gevoel in m'n buik, onbesef, onrust en dan zou ik het er allemaal weer is even uit willen gooien met een flinke jankpartij..

De moeder van een van mijn beste vriendinnetjes, en eens een gemeenschappelijke vriendin van 'ons' samen, is vandaag overleden. Ze belde me vanochtend toen ze wist dat haar moeder vanaf toen binnen 2 uur zou overlijden, longkanker. Ze hoorde het amper een half jaar geleden en ze is 18 jaar oud. Ik vind het zo vreselijk, niemand verdient zoiets maar zij al helemaal niet. Ze is zo sterk, en ik kan het nog steeds niet bevatten. Wat een groot verlies.
Aan de ene kant denk ik dan, waar doe ik nou nog steeds zo moeilijk over, ik heb nog nooit iemand op deze manier verloren en heb al mijn familie nog dicht om me heen. En aan de andere kant denk ik weer, iedereen heeft zijn eigen verdriet. Het is ook niet iets om te vergelijken en dat hoeft natuurlijk ook niet, maar het is niet zo dat mijn eigen gemis minder wordt door deze gebeurtenissen. Ik vind het wel heel erg fijn dat ik er voor haar kan zijn, dit met haar kan delen en ik wil haar hier zo graag in bijstaan. Heb vandaag een heel mooi cadeautje gekocht. Een zilveren bedeltje van de eindeloze knoop, wat staat voor een eindeloze en eeuwige verbintenis waar iemand ook is of heengaat. Het eeuwige leven van de geest. Ik heb er ook een zilveren armbadje bijgekocht waar we het bedeltje aan hebben gehangen, erg mooi is het. Zo heeft ze haar moeder toch nog een beetje bij zich. Volgende week is de begrafenis.

En dan zit ik toch ook nog een beetje met mezelf in de 'knoop'. Ik heb hem de nacht van oud en nieuw bíjna gebeld.. Bijna 7 maanden van geen contact zoeken vanuit mij weggegooid. Ik had zijn nr niet meer, dus smste een vriendin die op dit moment in Miami zit voor zijn nr. Ik had het gehad, het idee dat dit het echt was werd me ineens weer veel te veel. En het vooruitblik dat ik hem zou gaan bellen, dat er weer iets zou gebeuren omtrent hem geeft me dan weer genoeg kracht en reden om door te gaan en er een leuke avond van te maken. Mijn plan was om ver na 12e te bellen, zodat hij niet met al zijn vrienden nog midden op een feest zou staan. Maar ver na 12e was ik er helemaal niet meer mee bezig, had een geweldige avond achter de rug en was ook onder invloed. Toen besloot ik de volgende avond te bellen(gisteravond), maar ook toen heb ik dat niet gedaan.
Er zijn dus momenten waarop ik het echt wil doen, maar ik weet van mezelf dat als ik even wacht tot die opwellingen voorbij zijn, ik blij ben dat ik het niet heb gedaan. Of naja, ik heb door alles geleerd dat ik mezelf niet meer moet laten leiden door dit soort opwellingen. Ik moet even wachten, afwachten, en als dat verlangen langer dan een paar uur of 1 dag aanhoudt, kan ik het altijd nog doen. Zijn nr loopt niet weg, en elke dag dat ik niets van me laat horen is weer een dag waarop ik zelf wellicht dichterbij de dag kom waarop ik alles voorgoed kan laten gaan.
Ik ben alleen ergens zo bang dat als ik wat wil redden of nog wil proberen, ik niet te lang meer moet wachten. Je weet nooit wat er op iemands anders pad komt, en je weet ook nooit van te voren wat de juiste beslissing is. Ik vind alleen het idee dat ik vrijwel niks meer uitmaak van zijn leven echt verschrikkelijk. Nog steeds ongeloofwaardig. Ik wil hem zien, ruiken, horen, voelen, ik wil gewoon wat met hem drinken, hem om me heen ik heb nooit gewild dat hij zo ver weg zou zijn. Ik dacht misschien dat ik dat wilde, maar niet op deze manier. Niet nu ik er zelf totaal geen controle meer over heb.

En aan de andere kant, als je zelf verder wil moet je iemand anders ook de ruimte geven. Want, wil je zelf verder dan moet je de ander loslaten. De ander loslaten betekent dus ook dat de ander net als jij de ruimte krijgt om eroverheen te komen, verder te gaan. En als de ander er dan sneller overheen komt dan jij, vooral wanneer jij degene bent die uiteindelijk afstand heeft genomen, is dat echt wel even slikken. En zorgt dat voor paniek, voor een teruggreep naar het verleden voor misschien wel nieuwe pogingen tot contact. Terwijl dit juist was wat je eigenlijk wilde, alleen moet je jezelf nog wat tijd gunnen. Maar die tijd is zo moeilijk, niemand kan voorspellen hoe lang het gaat duren. En het is eigenlijk ook niet eerlijk om weer contact te zoeken als je doorhebt dat de ander het makkelijker heeft dan jij. Want dan gooi je ook weer alles op z'n kop bij hem/haar, terwijl jij deze beslissing hebt genomen.

Ik vind het zo onwijs moeilijk. Aan de ene kant geloof ik heilig in mijn eigen woorden, maar aan de andere kant kan ik af en toe niets anders doen dan voelen wat ik nu voel. En dat is een leegte, een gemis. Een stil maar schreeuwend verlangen naar iets wat er niet meer is, niet meer lijkt te zijn. Elke dag is er de twijfel, moet ik wat laten horen of moet ik het zo laten? Wat is het beste voor mezelf? Moet ik het nog tijd geven, maar waar ligt de grens? Wanneer besluit je om er nog 1 keer voor te gaan vechten? Nog maar iets meer dan een maand geleden stond ik steevast achter mijn eigen besluit, geen contact meer vanuit mij. 6 maanden lang heb ik dit volgehouden, er achtergestaan zonder twijfel. Uit mijn leven blijven, tijd geven, without you around I don't have to face my own mistakes, eerst nu richten op alles wat belangrijker is, alles wat nu rustiger is zonder jou.
Maar die ene nacht dat we elkaar weer zagen en het weer hetzelfde was, het mailtje daarna en daarna weer de koude, harde stilte heeft alles veranderd. Weer twijfel, onbegrip, frustratie.

Ik hoop dat alles snel weer een beetje afkoelt, er overal meer balans in komt. Ik ben door alles wel veel meer gaan waarderen wat ik wel allemaal heb, en hoe belangrijk dat voor me is. Ben zo ontzettend blij dat ik niet alleen sta in alles, en zulke geweldige mensen om me heen heb en heb ontmoet. Dat gun ik echt iedereen.
Nou, nog een gelukkig nieuwjaar natuurlijk! Ik wens iedereen veel hoop, liefde, geluk, sterkte en kracht voor 2010 en alle jaren daarna. Ben benieuwd waar we over een jaar staan.

Liefs, Isa