Toen ik 15 was begon het, hij zat bij mij in de klas, ik zag hem zitten, maar vond het eng denk. Hij heeft veel geduld moeten hebben tot ik uiteindelijk stapelgek op hem was, maar toen dan ook echt stapel. Ik kon lachen met hem, lachen om zijn grappen, samen dansen in de regen, gesprekken over van alles en nog wat. Ik kon me met niemand anders meer voorstellen. Hij was lief, gevoelig, humor, anders dan anderen. Ook met zijn eigen problemen, maar dan maakte hem nog interessanter. Na 2 jaar maakte hij het uit, het vlammetje was uit zei hij. Ik was net begonnen aan een HBO studie. Ik heb overgegeven, gehuild, gehuild, gehuild.. ik wilde alleen maar dood. Maar de angst dat mijn broertje mij zou vinden o.i.d. weerhield mij ervan. Een vriendin praatte over haar hond aan de telefoon, ik heb een hekel aan honden, echt waar, maar op één of andere manier gaf mij dat een beetje zin in het leven weer terug. De dagelijkse dingen die ik mis zou lopen, die eigenlijk ondanks ons gewen eraan prachtig zijn. De mogelijkheden, het einde van het verhaal wat ik niet mee zou maken. Ondanks de helse pijn, was mijn nieuwsgierigheid te groot om het op te geven. Maar mijn HBO studie was wel einde verhaal. Van onze vriendengroep hoorde ik dat hij 3 weken laten een andere vriendin had. Mijn broek zakte af, ik zakte door de grond en de wereld brak nog meer als dat al kon.

3 jaren gingen voorbij. Ik moest mijn eigen weg vinden, terwijl mijn ma bij der vriend ging wonen die mij slecht behandelde. Mijn vader zag ik al nooit meer. Dus ik moest op mijzelf. 1 jaar wonen in een sociaal pension tussen gekken, verslaafde en mensen met diepe schulden, zo krijg je urgentie. Ik zag geen andere weg, dus zo geschiedde.
Ik heb ik die 3 jaar 2 vriendjes gehad. Lieve jongens, maar ik voelde me al die tijd schuldig, omdat ik alleen maar aan hem, mijn eerste vriend, kon denken. Ik ergerde me aan die jongens omdat ze anders waren dan de 1e, ookal was ik wel verliefd op ze hoor.

Nadat het uit was gegaan met die laatste vriend, ontving ik 3 weken laten een mailtje. Van mijn eerste ex, mijn grote liefde. Hij had wel vaker een mail gestuurd. Toen was ik altijd razend dat hij dat deed, hoe egoïstisch kon die zijn?! Wou hij even komen vertellen dat het zo goed met hem ging, woog dat op tegen de komende 3 maanden dat ik mij ronduit kut zou voelen?! Maar deze keer hield ik dat in, en gaf het even de kans. Misschien konden we echt vrienden zijn, zonder dat ik me kut zou voelen. Dat benadrukte iedereen altijd. Je hebt toch een leuke tijd gehad, je kunt toch gewoon vrienden blijven met 'm. WTF?!?!?!!?!?!?!? Uh neehee!! Hij wilde weten hoe het met me ging zei hij. Hij zei ook dat ik het misschien al gehoord had, maar dat hij het had uitgemaakt met zijn vriendin. Maar hij maakte ook duidelijk dat hij daarmee niet wou zeggen dat hij op mij uit was. We spraken af om bij te praten. We hebben gepraat tot 3 uur snachts. Hij zei dat het al laat was en of hij op de bank mocht slapen. Ik zei nou dan mag je ook wel in bed slapen, die 2 persoonsbank slaapt nogal rot, maar dan moet je wel op je eigen helft blijven. Niet dus. Ik werd boos, ik zei dat hij dit niet zomaar kon doen, zomaar in m'n leven stormen en spelen met mijn hart. Want ik hield natuurlijk altijd nog van hem. Ookal wenste ik hem vaak een blok beton aan zijn tedere voetjes op de boden van de maas.
Maar hij was sirieus. Hij had ook nog elke dag aan mij gedacht. Hij zei dat hij soms huilend op zijn werk zat. Hij had foto's gemaakt van zichzelf in bad met nepbloed. Ipv een dagboek, zijn hart bloedde door mij. Vertelde hij mij. Heel geloofwaardig allemaal. Dus ik geloofde hem. Of ik nu wilde of niet.
Nu, 7 maanden later, is het uit. Ik ben weer gedumpt. Hij was weinig thuis door zijn studie. En als hij thuis was, was hij moe en had hij geen zin in gekke dingen. Als ik hem vroeg zullen we morgen wat doen, terwijl hij maar 2 dagen thuis zou zijn en dan weer een week weg, wist hij nog niet of hij dan wel tijd zou hebben, dan zou die even z'n agenda raad moeten plegen. En ipv met mij wat te doen, boekt hij liever een week naar Hongarije met een vriend zonder overleg, want ja, hij was toe aan vakantie. Of naar feesten van zijn werk. Ook erg belangrijk voor 'm. Hij is zzp'er in de filmindustrie, dus ik kon dat nog wel begrijpen. Contacten in die wereld zijn van groot belang. Owja, en hij had ook nog een vriendin kon die zich vaag herinneren. Ikke ja!!! Ik was altijd bij hem thuis voordat hij thuiskwam om hem te verrassen, reed 's avonds doordeweeks een uur naar hem om vervolgens de volgende morgen om 5 uur weer op de fiets te stappen om weer op tijd op m'n werk te zijn. Maar ondanks dat, hield ik godverdomme met heel mijn hart en ziel van die jongen, hij was zo bijzonder voor me. Hij zei dingen als: Zonder jou ben ik verloren Tineke. Of: Je bent de hele wereld voor me! En de dag voordat hij het uitmaakte fluisterde hij in mijn oor: Ik hou van je liefste, voor altijd. Ik zag mezelf oud worden met hem, trouwen op een dag. Er was niemand anders voor mij behalve hem. Mijn vriendin kan altijd naar mannen kijken en zeggen oew die is lekker, maar ik kon dat niet zien, want ik had mijn vriend, de mooiste, die liefste, de leukste.

Tja, en nu is het uit. Hij verkoos zijn werk boven mij. Hij wil de wereld ontdekken. Toekomst wil die nog niet aan dénken.

:'(

Ik ben vandaag gaan werken. Tot ik een nummer op de radio hoorde. Het heet volgens mij "Ik ben een zwarte Piet, maar heb een witte L" En dan moet je zien dat hij een witte chocoladeletter L in zijn handen heeft. De DJ had het nog even over de clip van het liedje.
Die videoclip, heeft de liefde van m'n leven dus gefilmd!!!!!! gvd. :'( !!!! Ik heb 'm zo gesteund in die tijd, tips gegeven. Gemasseerd als hij thuis kwam van het harde werk. Ik vertelde hem hoe trots ik op hem was.
En nu komt dat vandaag op shownieuws, nog wat programma's en het staat in een paar kranten. Dat nummer ga ik dus de komende weken horen op de radio, en zal mij elke keer weer in die put sleuren :'(. Hoe kan ik nu doorgaan en alles weer oppakken als ik steeds aan hem herinnerd word?!

Hoe kan hij mij dit aan doen?! Voor de 2e keer! Ik kan dit niet :'(.
Hoe kan hij zo egoistisch zijn? Kon hij dit niet eerder bedenken? Dat zijn werk zijn leven is en geen tijd heeft voor een vriendin. Ik snap het gewoon niet. Ik hield zoveel van hem en hij zoveel van mij.
En nu haat ik hem, met hart en ziel. En ik hou van hem, voor altijd. :'(

Ik probeer mijn lessen van de vorige keer in praktijk te brengen. Veel afleiding zoeken, doorgaan, doorgaan. Ik meld me aan bij de sportschool, verschuif mijn avondschool zodat ik me kan aansluiten bij een vereniging. Maar hoe in hemelsnaam kan alleen dat mij beschermen tegen deze helse pijn. De liefde van mijn leven, het beeld van mijn toekomst, bijna mijn zin van het leven. Weg. Ik verkoos hem boven mij, hij deed dat ook, hij verkoos zichzelf boven mij. Is hij een klootzak, tyfus takke teringlijder (mijn nederige excuses)? Of ben ik gewoon zo dom geweest om me weer zo te geven. Alles wat ik heb doorgemaakt, heeft hem er niet van weerhouden weer net zo hard met mijn hart te spelen tot hij uitgespeeld was.

Ik haat het.
Het leven hoort leuk te zijn.
Ik zal me nooit meer geven aan een man.