Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Met name die waarom-vraag die maar door je hoofd blijft spoken is verschrikkelijk, en er lijkt maar geen einde aan te komen. Ook ik kreeg geen antwoord op die vraag van m'n ex. Ze kon het simpelweg niet uitleggen. Voor mij was de oplossing om dan maar zelf achter die vraag aan te gaan, en de lijn te maken door de punten die ik wel wist met elkaar te verbinden. Een lang en pijnlijk proces, maar het heeft me uiteindelijk wel antwoorden op mijn vragen kunnen geven.
Ik kan je natuurlijk niet vertellen of dat voor jou ook dé manier is. Voor mij was het gelukkig mogelijk gebleken, en kon uiteindelijk m'n eigen geconstrueerde antwoord ook bij haar controleren en ik bleek daar inderdaad het juiste antwoord te hebben gevonden, maar ik kan me voorstellen dat jij té weinig aanknopingspunten hebt om zoiets mogelijk te maken. Dan zal je dus moeten gaan accepteren hoe dat de boel is zoals het is. Je kan er immers niets aan veranderen.

Afleiding zoeken lijkt over het algemeen nog het beste te werken. Die afleiding die je zou kunnen hebben van werk is er helaas niet begrijp ik van je, maar afleiding kan overal in zitten. Variërend van sport tot hobby, vrijwilligerswerk of muziek. Muziek was voor mij een heel slechte overigens. Er zijn zo verschrikkelijk veel liedjes over de liefde en liefdesverdriet dat het eerder een frustratie dan een afleiding vormde, maar dat is ook weer voor iedereen anders. In jouw situatie zou je jezelf ook zeer fanatiek kunnen proberen te storten op het vinden van een nieuwe baan, alhoewel je daarvoor eigenlijk toch wel een beetje jezelf weer goed moet gaan voelen om succesvol erin te zijn. Over het algemeen zijn sollicitatiegesprekken waar je een potje prozac op tafel zet niet een heel groot succesnummer te noemen.

Ik zou je adviseren om in ieder geval niet zielig in een hoekje te gaan zitten. Daar schiet je hoe dan ook niets mee op. Begeef je onder de mensen, ga naar buiten. Al ga je maar een enorm stuk wandelen in je eentje, dat werkt al enorm bevrijdend. Ik ben ook wel in m'n eentje uren lang door de duinen gaan wandelen, en dat was eigenlijk wel heerlijk. Stervenskoud, en af en toe behoorlijk gehuild in m'n eentje, maar eenmaal thuis voelde het wel enorm opgelucht op een vreemde manier.

Ik vond zelf heel veel rust in een mindful levenshouding aan te meten. Misschien kan je daar iets mee. Het leert je dingen los te gaan laten, te accepteren en positief te benaderen. En eerlijkheid gebied te zeggen, het is niet moeilijk om te leren. Het is eigenlijk een kwestie van genieten van de mooie dingen die je wel hebt, en die je om je heen tegen komt. Zoiets kan je ook proberen natuurlijk.

Wat betreft vrienden is dat een verhaal apart. Je leert op dergelijke momenten wel je échte vrienden kennen. Die zijn er hoe dan ook voor je, en ook al vertel je 50x hetzelfde verhaal aan ze, ze luisteren weer ernaar en steunen je. Ik ben in die periode ook wel m'n echte vrienden gaan leren kennen. Een aantal ben ik ronduit in teleur gesteld geraakt, maar ook een aantal heel positief door verrast. Jongens waarvan ik nooit had verwacht dat ze er zo voor me zouden zijn, en juist uit die momenten put je dan weer kracht. De mensen waarin ik teleur gesteld ben neem ik het dan ook weer niet echt kwalijk, maar het maakt wel even duidelijk hoe de kaarten liggen dan. So be it... Ik heb geen ruzie met ze of iets dergelijks, maar er is wel een gepaste teleurstelling.

Wat nieuwe vrienden maken (ik ben ook midden 30) kan ik je dan weer niet zoveel vertellen, behalve dus je onder de mensen te begeven. Ik ben zelf in de gelukkige positie dat ik een hoop mensen om me heen heb (wat overigens ook weer een nadeel is, want m'n ex heeft veel dezelfde mensen om haar heen, maar dat is weer een ander verhaal). Hang daar niet te veel aan, tenzij je écht je eenzaam voelt. Dan is misschien een teamsport een idee, zoals voetbal of iets dergelijks? Natuurlijk is de kroeg ook een optie, maar vriendschappen zijn daar vaak toch wat oppervlakkiger en op alcohol-basis. Ik zie daar zelf niet direct de beste locatie in, maar er zijn er ook een hoop te vinden die daar juist wel hun heil vinden.

In ieder geval heel veel sterkte toegewenst de komende tijd, en bedenk dat hoe donker de tijd ook is, er is altijd weer licht aan het einde van de tunnel. Probeer die positieve instelling te krijgen, en dan maak je jezelf het leven weer een stuk makkelijker.