Weer een week voorbij en weer iets meer afstand. Zaterdag komt "D" haar allerlaatste spullen halen uit mijn huis, en daarna kan het hoofdstuk bij mij pas echt afgesloten worden. Heb haar nu al ruim 2 maanden niet gezien/gesproken, en zaterdag zal dat ook niet gebeuren. Wat zal er door me heen gaan als ik haar ooit tegen kom. In een stad van 600.000 mensen ben ik overal bang dat ik haar zie. Welk stadsdeel dan ook, overal op m'n hoede.

Afsluiten die handel, nooit meer "D". Daar ben ik nu zeker van. Ik mis alles, de verliefdheid, de aanrakingen, de woorden, die ene persoon die er altijd is. En ik wil het zo graag terug, maar niet meer met haar. Duidelijk. Die oppervlakkige engel. Dat ze maar flink gelukkig mag zijn nu want haar huidige relatie zal ze ook kapot maken. En de volgende weer...

De afgelopen week stond vooral in het teken van "wie ben ik". Merk dat ik nog niet compleet kan terugvallen op mezelf. Ik doe veel dingen niet omdat het mentaal moeilijk is. Films kijken? Al 3 maanden niet meer kunnen doen, maar daar brengt mijn nieuwe tv nu verandering in. Koken? Wat heeft dat nou voor nut om voor jezelf te koken. Maar ook het koken is weer teruggekomen. Veranderingen doen goed. Kleding, huisinrichting, uiterlijk, dieren. Houdt de herinneringen wat meer op afstand. En geeft gelegenheid nieuwe herinneringen te maken. Hoe meer nieuwe dingen ik ervaar, hoe beter ik me voel. Alleen m'n bankrekening vind het wat minder ?جÅ?†

Maar af en toe komen die herinneringen weer naar voren bij confrontaties. Minder als ik thuis ben, meer outside. Zie ik mensen hand ik hand lopen op straat, zie ik mensen zoenen, zie ik mensen samen eten, samen lachen. Alles doet pijn en weer verlangen naar dat wat was. Maar wat was wil ik niet meer met haar, en wat was kan ik niet opnieuw vinden als ikzelf niet op orde ben. Dus dat eerst, aan mezelf denken. Mijn ex-schoonvader zei dat al op de dag van de breuk. Ik kon toen de woorden niet begrijpen, maar nu begrijp ik ze maar al te goed.

Groeten, JP