Er is een uitdrukking die precies weergeeft hoe ik me de afgelopen maanden gevoeld heb: heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop. Als een lappenpop voelde ik me, die op elk onverwacht moment van totale vreugde in een poel van pijn gegooid werd... en dat allemaal door die verdomde verliefdheid op jou!
Totaal onverwacht (maar is dat niet altijd zo?) kwam je mijn leven binnengeslopen... Ruim twee jaar lang had ik alleen het idee van een mogelijke verliefdheid buiten de deur gehouden. Tegen iedereen die me vroeg of het niet weer eens tijd werd voor een leuke man zei ik dat dat niet in me opkwam... maar ik liet het niet toe.
En toen kwam ik jou tegen. Nog steeds vraag ik me af wat het was dat me zo aantrok, en nog steeds kan ik die vraag niet (echt) beantwoorden. We ontmoetten elkaar bij de hockeyclub van onze zoons. Mijn zoon was nieuw bij de club en na afloop van de trainingen en tijdens de wedstrijden zagen we elkaar. In eerste instantie viel je me niet op. Maar langzaam begon je aandacht aan me te besteden: je maakte grapjes, keek me extra lang aan en flirtte met me. Ik merkte dat ik me steeds meer op de trainingen en wedstrijden ging verheugen... want dan zag ik jou. Ik vond je flirterige aandacht heerlijk. Toch noemde ik het nog geen verliefdheid. Bovendien, zo hield ik mezelf voor, was jij helemaal "mijn type" niet. (nog steeds denk ik dat soms, maar soit...)
Waar veranderde mijn gevoel, liet ik het toe? Ik merkte dat ik over je begon te fantaseren, was nerveus als ik wist dat ik je zou zien, besteedde extra aandacht aan mijn uiterlijk. Ik begon over je praten met vriendinnen, en je nam steeds meer van mijn gedachten in beslag. Je begon me berichtjes te sturen, die ik gretig beantwoordde, maar die ook aan de oppervlakte bleven, zowel van jou als van mijn kant. Uiteindelijk heb ik mezelf overwonnen en je uitgenodigd om iets af te spreken. Daar reageerde je niet op zoals ik gehoopt had. Je vertelde me dat je al een vriendin had, maar dat die relatie op een heel laag pitje stond, omdat je geen vaste verbintenis wilde aangaan...
Ik was gekwetst, boos. Mijn alarmbellen gingen af, in alle toonaarden, maar ik luisterde er niet naar! Ik schreef je een mail waarin je vroeg hoe dat nou zat met jou: aantrekken en afstoten, en dat ik dat vervelend vond. Vreemd genoeg leek dat jou interesse juist aan te wakkeren: je wilde wel met me afspreken ("laten we het geen date noemen"). Die afspraak kwam er... and the rest is history.
Ik vond het fantastisch om met je te zoenen, te vrijen, je te plagen, met je te kletsen, maar het ging niet van een leien dakje. Het bleef aantrekken en afstoten. Je was niet duidelijk: wel/ niet, niet maar ook wel (over de achtergronden hiervan later meer...). Het enige dat ik deed was wachten. Wachten tot je weer wel wilde. Ik at niet meer, sliep nauwelijks en liep de hele dag als een kip zonder kop rond...
En nog steeds geef je geen uitsluitsel. Gister heb ik je een bericht gestuurd met de vraag dat wel te doen. Hoe veel ik ook om je geef, dit kan en wil ik niet meer. Ik heb nog geen reactie. Hoop en wanhoop.