Een tijdje geleden dat ik mijn eerste blog heb geschreven. Heb ook echt wel wat aan de reacties gehad. Toch fijn om te zien dat er mensen in een soortgelijke situatie zitten en het ook moeilijk hebben (klinkt een beetje verkeerd dit; natuurlijk hoop ik dat iedereen hier weer gelukkig kan gaan worden, maar jullie begrijpen waarschijnlijk wel wat ik bedoel).
Ondertussen heb ik dus nog eens met hem gebeld. Hij klonk afstandelijk, niet helemaal klaar om over gevoelens te praten. Dus dat heb ik gerespecteerd en ik besefte dat het dan weinig nut had om al mijn gevoelens bloot te leggen. Ik moet ook rekening houden met hem, en als hij dat niet wil, heb ik er ook weinig aan. Toch heb ik wel wat antwoorden gekregen. Als hij er van tevoren beter bij na had gedacht, was hij er waarschijnlijk niet aan begonnen. In eerste instantie schrok ik van deze woorden, betekende het dan niets? Maar het betekende juist wel iets. Hij had alleen van tevoren kunnen weten dat het voor hem met zo'n afstand niet ging werken. En dan spreekt het alleen maar voor hem dat hij daar nu spijt van heeft. Dat zegt naar mijn idee wat voor iemand hij is, en dat hij me zeker niet 'gebruikt' heeft.
Verder hebben we weer gewoon kunnen ouwehoeren en op die manier kunnen we ook wel vrienden blijven. Jammer dat we tegenwoordig nooit tegelijk op msn zijn, maar mocht dat het geval zijn, dan weet ik nu tenminste dat we gewoon kunnen kletsen.
Later heb ik trouwens nog wel een mail naar hem gestuurd waarin ik heb gezegd dat hij er geen spijt van moet hebben, hij heeft toen z'n gevoel voor z'n verstand laten gaan, en dan kunnen dit soort dingen gebeuren. Het doet mij erg pijn als hij alleen met spijt op onze periode terugkijkt. Dat heb ik hem gemaild, ik vond dat hij moest weten hoe ik erover denk. Geen idee of hij daar iets aan heeft gehad, of dat hij zoiets heeft van; het is nu wel goed, hou er maar over op. Maar ik moest dat gewoon laten weten.

En dan is nu inderdaad de grote vraag; heb ik nu het hoofdstuk afgesloten? Nee, is daar het antwoord op. Het heeft me wel goed gedaan, maar ik ben nog lang niet over hem heen. Misschien heeft het me zelfs meer hoop gegeven; als het toch echt alleen aan de afstand zou liggen..... Maar hij heeft niet heel duidelijk gezegd dat het alleen maar daar aan lag, dus ik kan het nog steeds niet weten. Maargoed, ik weet dat ik hem nu echt uit mijn hoofd moet gaan zetten, maar dat gaat nog wel even duren. Ik denk echt nog steeds veel te vaak aan hoe het zou zijn om bij hem te zijn, en hoe het was, en hoe geweldig hij is, en hoe goed we bij elkaar zouden kunnen passen..... Maar het kan nu eenmaal niet. Ik ga weer proberen verder te leven en hem te vergeten. Of tenminste; niet echt vergeten natuurlijk, want vooral je eerste liefde zal altijd wel een plekje in je hart hebben.
Nogmaals bedankt voor jullie eerdere reacties en ik wil iedereen hier ook heel veel sterkte wensen.