Hey,

Komt me ook weer echt zo bekend voor! Wat je zegt over de makkelijkste weg kiezen, niet de moeite nemen uit te zoeken wat hij echt wil.
Ik had het er laatst over met de moeder van m'n beste vriendin, dat mijn ex ook niet precies weet wat hij wil, dat hij uit gemak maar bij dat mens blijft omdat hij anders op straat staat (wonen al samen vanaf het moment dat het uit was), al dat soort dingen. Toen zei ze dat hij blijkbaar voor deze situatie gekozen heeft. Hij heeft ervoor gekozen om 'wel gelukkig' te zijn in plaats van alles uit het leven te halen wat er in zit. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Want dat ze niet d?ɬ© liefde van zijn leven is daar ben ik van overtuigd, gewoon door de manier waarop hij over haar praat en omdat hij het nog niet zo goed weet allemaal. Voor mij zou het niet genoeg zijn, ook niet als ik haar zou zijn, maar blijkbaar kiest hij ervoor om zo zijn leven in te vullen en blijkbaar vindt zij dat goed genoeg.
Ik kan weinig anders dan dat te accepteren.
Ik denk dat jij dat ook moet doen, niet meer pushen, laat hem, laat hun met rust, zij hebben voor dat leven gekozen wat voor ons niet goed genoeg zou zijn. Misschien komt hij er wel achter wat hij weg heeft gegooid, misschien niet.
Mijn ex kan ook nog heel erg reageren op mij, zo hebben we vorige week nog met z'n tweetjes aan de telefoon zitten huilen. Je zou denken dat er dan toch nog iets scheelt aan zijn relatie, maar het is zijn keuze.
Ik vind het ook niet makkelijk, ik zou het ook liever anders zien, maar liefde kun je niet dwingen.

Probeer hem zoals je zelf al zegt los te laten, ga door met je leven, je bent iemand waard die compleet voor je gaat!
Die moordvent kom je vanzelf wel tegen als het de tijd is...

Sterkte!

Lieve Kitty,

Logisch toch, je hebt een relatie gehad samen, ook veel mooie dingen natuurlijk en op zulke momenten heb je liever een relatie ook al is ie niet perfect dan je zo verdomde eenzaam en klote te voelen...
Ik kan me voorstellen dat je denkt dat zij niet de ware is, best een leeftijdsverschil. Maar laat het aan hem over, laat hem er zelf achter komen, laat het ze lekker uitzoeken met z'n twee?ɬ´n! Niet meer jouw probleem, niet jouw zorg of hij al dan niet gelukkig is, wat hij zichzelf aandoet.
Ik heb makkelijk praten, ik luister ook altijd slecht naar goede raad. Gewoon omdat je hart iets totaal anders zegt.
En wil je hem echt terug, of wil je graag iemand met wie je dezelfde dingen kunt delen? Iemand die er voor je is als je het moeilijk hebt, iemand met wie je leuke dingen kunt doen,...Je hoort altijd 1e keus te zijn, onthoud dat goed!
Zie het als een kans, een kans om jezelf te leren kennen en al die dingen te doen waar je nooit aan toe kwam. Je hoeft even met niemand rekening te houden, probeer ervan te genieten.
En als troost: als het ment to be is, komen jullie elkaar wel weer tegen. Maar dan allebei een stuk wijzer. Je kunt niet in de toekomst kijken, kies nu voor jezelf en laat de rest op zijn beloop. Als jij hem nu pusht heb je grote kans dat je die twee alleen maar meer in elkaars armen drijft (of ze krijgen (even) ruzie, zoals mijn ex en dat mens! jammer genoeg heeft het niks geholpen).
En als je even echt teveel twijfelt: schrijf nog eens al die dingen op waar je je zo aan ergerde, al die slechte eigenschappen, ze zijn er echt!

liefs

ik heb het juist uitgemaakt omdat ik alleen wilde zijn.. niet toe was aan een relatie.. omdat ik met mezelf in de knoop zat.. vond dat het niet eerlijk tegenover hem..

en dat is voor mij ook goed geweest.. ik zie nu in dat ik toen de relatie geen kans heb gegeven.. een dikke muur optrok.. dat ik mezelf voorhield dat ik bang was hem te kwetsen, maar dat ik eigenlijk zelf doodsbang was om me kwetsbaar op te stellen..

ik heb nooit een echte relatie gehad, ik kan mezelf prima redden in m'n eentje, zag er juist weer een beetje op tegen die "relatieverplichtingen" als hij wel voor mij zou kiezen..

toen ik hem de 1e keer weerzag (2 maanden)nadat het uit was, had ik meteen spijt, het was zo vreemd tussen ons, en dat voelde zo niet goed..
ik sloeg dicht, kon er niet over praten.. maar wilde het eigenlijk uitschreeuwen.. pak me vast, zoen me, ik hou van je!
maar dat deed ik niet...
nog geen week later had hij dus iets met haar.. en dat deed zo'n pijn.. heb het hem toen wel gezegd.. dat ik spijt had, dat ik hem terug wilde, dat het pijn deed dat hij een ander had..
Dat trok hij zich aan, heeft toen ook erg getwijfeld... maar ik vertrouwde mezelf ook niet helemaal, dacht misschien wil ik hem alleen maar terug omdat hij een ander heeft.. en vallen we gewoon weer terug in het oude patroon.. heb hem toen ook niet kunnen overtuigen.. en dacht bij mezelf, hier kom ik wel overheen..

heb toen een tijdje weinig van hem gehoord, wat weer paniek bij mij veroorzaakte.. maar dacht nogsteeds dat het me niet echt om hem ging.. maar om de manier waarop..
het contact is toen weer hersteld.. hebben goed gepraat erover.. wilden graag vrienden blijven.. en ik dacht dat ik dat wel kon..

maar hoe meer tijd er verstreek, ging ik hem meer en meer missen..
en kwam ik er steeds meer achter dat het echt om hem gaat.. als ik dacht aan hem, aan de mooie momenten.. dan probeerde ik me hetzelfde voor te stellen maar dan met andere interessante mannen.. maar had daar niet hetzelfde gevoel bij..
ik mis ook niet het hebben van een relatie... juist niet eigenlijk..

het contact tussen ons.. ik kon niet echt hoogte van hem krijgen.. de ene keer was het weer als vanouds, en dan leek het weer of we mijlenver van elkaar afstonden..
elke keer als ik hem er naar vroeg gaf hij een antwoord waar je alle kanten mee op kon.. koos voor haar maar liet wel doorschemeren dat hij het ook nog niet helemaal wist..

daarom wilde ik het ook echt horen.. kiest hij bewust voor haar.. verbeeld ik me zijn twijfels.. of niet..
en het is dus precies zoals ik dacht..

maarja, ik heb er zo weinig aan.. ik mis hem nog steeds.. en hij kiest nog steeds voor haar..
er is wel een soort rust over me gevallen nu.. dat ik er alles aan gedaan heb.. dat ik er nu niks meer aan kan veranderen.. dat de bal bij hem ligt..
maar tegelijkertijd geeft me dat ook weer zo'n machteloos gevoel.. een gemiste kans voor ons allebei..