Hallo allemaal...
Ik kwam hier een tijdje geleden via een 'site-verwijzing' terecht en ben hier sedertdien bijna dagelijks aan het grasduinen. Mijn verhaal heeft misschien wel wat linken met andere verhalen...doch met dat verschil dat ik niet meer opnieuw wil beginnen met mijn ex-vriend.
Nu komt bij jullie wellicht de vraag:'Waarom schrijf je dan hier je verhaal?' Terechte vraag, net als mijn antwoord...hieronder lees je nl. de gevolgen die ik nu meedraag door de relatiebreuk:

'Afscheid nemen door iemands levenseinde, de dood, is niet gemakkelijk en vraagt de nodige rouwperiode, die elk mens op een andere wijze doormaakt. Maar je krijgt begrip voor je rouwperiode en er zijn mensen waartegen je je verhaal mag doen...

Als je echter een 'incognito' of noem het 'verboden relatie' hebt en je ervaart meer en meer dat deze relatie je toekomst, je gezin schaadt, en je kiest ervoor om deze problematische relatie te beëindigen...dan laat iedereen aan gemeenschappelijke vrienden en kennissen je als een baksteen vallen.
Iedereen, blijkbaar nu ook zijn ouders, die aanvankelijk alle begrip toonden, houden je nu ineens op een afstand en laten zich nu blijkbaar ook (zoals ik een jaar lang toeliet!) imponeren door zijn 'mooipraterij', pathologische liegen en gebrek aan verantwoordelijkheidszin.

Akkoord, ik heb duidelijk mijn grenzen gesteld aan zijn manipulerende steekspel, en draag daar alle verantwoordelijkheid voor en heb daar nog geen moment spijt van gehad. Maar dat iedereen mij(merkbaar aan hun stilzwijgendheid!)nu beschouwd als de grote boosdoener, of noem het 'diegene die toch beter had moeten weten...' vind ik net iets te ver gaan. Straffer nog, één iemand verweet me zelfs 'zelfmedelijden'. Vooral als je weet dat die persoon duidelijk weet wie mijn ex-vriend was...en wat hij mij heeft aangedaan, vind ik dat toch net een brug te ver!

Ik wil me hier nu niet in een 'slachtofferrol' plaatsen, daar heb ik teveel zelfrespect voor, maar dit is nu toch wel echt de 'omgekeerde wereld'. Ik moet blijkbaar gestraft worden door iedereen die hem kende (klinkt irrationeel, maar het is bewijsbaar) en moet zoals Atlas alle schuld op mij nemen.

Ik voel me bij dit alles zo machteloos, en het doet pijn dat ik hier alles op mijn eentje mag zitten herkauwen. Is zeer moeilijk als je weet dat ik iemand ben die de dingen het best verwerk door ze 'vertrouwelijk'met iemand te kunnen delen, of ergens een menselijk klankbord krijg. Door al het bovenstaande is mijn vertrouwen in mensen ontzettend gekraakt. En dat vind ik het moeilijkst te verwerken na de relatiebreuk. Op de duur zou ik er haast paranoia van worden omdat ik de indruk krijg dan men een complot tegen me vormt om me te straffen.

Ik reageer dus niet langer meer t.a.v. die mensen of neem geen contact-initiatieven meer...daar bereik ik niets mee. Ik kan wel begrijpen dat sommigen vanuit een loyaliteitsgevoel, of vanuit het 'ik wil niet tussen twee vuren staan'...niet meer mailen of telefoneren. En toch kan dit mijns inziens op een respectvollere wijze nl. door bvb. het bovenstaande naar mij toe uit te drukken.

Maar geen mens (dus ook ik niet) verdient het om op zijn eentje terug geworpen te worden om cirkeltjes te draaien in eigen cocon. Daar bereikt men niets mee...
Of heb ik het hier verkeerd???

Alvast bedankt om mijn verhaal te lezen...