Hoe overleef je dit??

Na een relatie van 6 jaar en precies 11 maanden maakte mijn vriend het 4 weken geleden zomaar ineens uit. Eerst twijfelde hij en wist hij het niet meer en een paar dagen later heb ik min of meer gezegd dat we dan maar tijdelijk moesten stoppen omdat ik geen vent wilde die volledig voor me zou gaan. Nu is het dus uiteindelijk definitief uit en ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik hou zo gruwelijk veel van hem en ik mis hem zo.
Eerst snapte ik er helemaal niets van omdat hij als enige reden aangaf dat hij zich eraan irriteerde dat ik nooit (mee) ging stappen. Afgelopen zaterdag hebben we elkaar gezien en dat was erg fijn. Het is fijn te weten dat hij het ook moeilijk heeft en hij vertelde dat van zijn kant de chemie weg is. Misschien dat dat ooit weer terugkomt maarja daar kan ik niet op gaan zitten wachten dat snap ik ook wel.
Het geeft wel rust om te weten dat het gewoon van zijn kant niet meer gaat maar ik heb zo'n behoefte aan hem.
Hij heeft hier maanden naartoe kunnen werken en voor mij is dit helemaal nieuw. Gewoon het idee dat we er niet voor hebben kunnen vechten doet zo'n pijn.
We hebben geen ruzie ofzo en we spreken elkaar ook nog wel, maar dat voelt nog steeds zo goed aan. Mijn verstand weet allemaal wel dat ik door moet gaan en dat het toch niet meer zou gaan werken maar mijn hart wil nog zo graag en die overheerst.
Morgen zouden we 7 jaar een relatie hebben. Ik zie er zo tegenop. Sommige vriendinnen laten me vallen als een baksteen en je voelt je al zo alleen. Gelukkig heb ik 1 hele goede vriendin die er echt voor me is maar zij kan de pijn niet wegnemen. Hoe kom ik morgen door? Hij gaat over een paar weken misschien naar Mallorca met een vriend waarvan de relatie ook net uit is, hoe kom ik dat door? Ik zie het steeds voor me dat hij zoent of seks heeft met een ander en ik voel me dan zo gekwetst terwijl ik daar geen recht meer toe heb. Maar het idee alleen al geeft mij het gevoel dat hij vreemdgaat. Hoe kan het zomaar over zijn na 7 jaar? Hoe moet ik nou ineens verder alleen na 7 jaar?
Ik dacht dat we binnen nu en een jaar samen zouden gaan wonen en nu kan ik hem niet meer zien omdat ik het niet aan kan om vrienden te blijven.
Hoe kom je hieruit? Ik ben het zinnetje het heeft tijd nodig zo beu! ik kan me gewoon mijn leven zonder hem niet voorstellen. Hij heeft 1 derde van mijn leven meegemaakt. Ik weet gewoon niet meer hoe...
Sorry als ik een beetje warrig ben maar het komt er allemaal zo maar uitrollen.

sidonia's blog
login of registreer om te reageren

Don, 22/03/2007 - 20:20 — Timex

Sidonia, ik heb een zelfde

Sidonia, ik heb een zelfde soort ervaring gehad echter was mijn relatie korter van duur. Ook bij mij kwam het als een donderslag bij heldere hemel terwijl de "andere kant" zich heeft kunnen "voorbereiden". De reden van deze keuze heb ik niet willen aanhoren terwijl er volgens zeggen wel een verklaring was. Ik kon de uitleg niet aan. Je geeft aan dat jullie elkaar nog gezien hebben en elkaar misschien nog wel weer gaan zien. Mijn advies is de contacten te verbreken wanneer je weet dat het "over" is. De zogeheten vriendinnen die je laten vallen moet je laten vallen want het waren waarschijnlijk geen vriendinnen. Die ene vriendin moet je ommarmen en vragen je te helpen, zij zal dit doen en dat zal je goed doen. Probeer om de zaken die je je inbeeldt om te zetten naar andere gedachten. Een simpel tooltje dat ik gebruik is denken aan het woord FA. Ik doe dit op een rustige manier zodat ik me niet opgejaagd voel. Het is simpel maar het werkt voor mij. Misschien voor jou ook!
Je verhaal is allesbehalve warrig en het is helemaal goed dat je het van je afschrijft. Ik wens je sterkte in de aankomende periode.

Don, 22/03/2007 - 21:29 — Amalia-bea

Hoi Sidonia,

allereerst; ik leef met je mee!
Vind het verschrikkelijk voor je, maar ik zou je toch aanraden
om het contact helemaal met hem te verbreken, want op deze manier
blijf je zo aan hem hangen en ga je toch weer hopen op een verzoening,
terwijl hij duidelijk heeft aangegeven dat er geen chemie van zijn kant
meer is.
Het is verschrikkelijk moeilijk, ik heb het ook moeten doen, maar is
wel een eerste stap naar verwerking toe waar je nu helemaal niet aan
toekomt..
Ik wens je heel veel sterkte toe en probeer het aub zoveel mogelij'k
van je af te schrijven en praten..
Liefs,
Amalia

Don, 22/03/2007 - 21:31 — Amalia-bea

Vraagje an Timex...

Hoi Timex,
Zou je mij misschien kunnen uitleggen wat je bedoelt met dit stukje
uit je tekst;

"Een simpel tooltje dat ik gebruik is denken aan het woord FA. Ik doe dit op een rustige manier zodat ik me niet opgejaagd voel. Het is simpel maar het werkt voor mij. Misschien voor jou ook!"

Groetjes,
Amalia.

Don, 22/03/2007 - 21:48 — Timex

Uiteraard

Wanneer ik een gedachte heb aan situaties met mijn ex denk ik simpleweg en op een langzame (ademhalingsritme) manier aan het woordje FA. Het helpt mij even niet te denken aan mijn ex. Ik heb dit gelezen in een boek waarvan ik de titel even schuldig moet blijven. Zodra ik het gevonden heb meld ik je dit. Boeken die ik momenteel lees om mijn eigen verdriet te verwerken zijn: Positieve Zelfmotivatie (Fred Sterk), De Psychologie van Vrijheid (Robert Hartzema), Liefdesverdriet (Roel van Duin) en Red je relatie (dr Phil). De laatste is wel te laat maar levert veel inzicht op tov relaties.

Doei

Don, 22/03/2007 - 22:11 — Amalia-bea

Oke bedankt Timex

Bedankt voor de uitleg, en aangezien ik ?É¬??É¬?k op mijn ademhaling moet
letten zie ik hier veel logica in, goede tip!!!
Ook bedankt voor het vrijgeven van de titels van de boeken die het
verdriet misschien enigszins kunnen laten zakken en inzicht kunnen
brengen in positieve zin.
Groetjes,
Amalia.

Don, 22/03/2007 - 22:12 — vincie

Sidonia, welkom bij de club

Sidonia, welkom bij de club ... voor mij een heel herkenbaar verhaal, weet nu bijna 4 weken dat hij na een relatie van 19 jaar wil scheiden, voor mij ook de donderslag bij heldere hemel, terwijl hij er al meer dan een jaar mee bezig was (voor het hele verhaal, zie mijn blog). Ik herken die gevoelens heel goed, ken de adviezen van alle contact verbreken maar dat is niet eenvoudig, zeker niet als je nog in hetzelfde huis woont zoals wij nu doen. Ik voel het het ene moment best goed en ben van alles aan het regelen, terwijl ik andere momenten alleen maar kan huilen (vooral deze week is het erg) of gewoon heel boos ben. Deze achtbaan van emoties zal nog wel even duren, bij mij is nu zelfs heviger dan de 1e week, maar uiteindelijk moet je door, je gaat gewoon door met ademhalen, elke dag wordt het weer licht, kortom de wereld draait door al is jouw wereld ingestort. Maar ik merk dat er momenten zijn dat ik toch momenten kan lachen en lol hebben met anderen, en dat zijn lichtpuntjes in deze donkere dagen. En soms moet je er gewoon even aan toegeven: lekker janken, je verhaal doen bij anderen en jezelf zielig vinden. Maar niet te lang, blijf er niet in zwelgen want dan wordt het alleen maar moeilijker.

En ik ervaar het ook: de theorie is makkelijk: geen contact, vooral jezelf op je eigen toekomst richten. Maar dan zie ik hem weer en komen de heftige emoties, ook nog steeds hoop dat hij zich bedenkt terwijl ik eigenlijk weet dat het niet gebeurt...

Ik wens je veel sterkte, en probeer iets te vinden dat je heel graag wilt doen en vooral zonder hem kunt. Voor mij is dat bijvoorbeeld mijn rijbewijs E halen, zodat ik zelf met mijn paard op stap kan zonder dat hij mee hoeft (want hij heeft wel E). Ook gelijk mee begonnen, al 3 lessen gehad en het voelt zo stoer om zelf met die mega-aanhanger te rijden, goed voor je zelfvertrouwen, kan ik iedereen aanraden om zoiets te gaan doen (al zet je maar zelf een Ikea-kast in elkaar of zo ).

Vrij, 23/03/2007 - 09:08 — tinka

Sidonia, ook ik leef erg met

Sidonia, ook ik leef erg met je mee. Kreeg er zelf bijna pijn van het lezen van jouw verhaal. Ik heb al moeite om over mijn relatie van 2 jaar heen te komen, maar bijna 7 jaar lijkt mij ook heel erg moeilijk.

Het zou best kunnen zijn dat er een derde persoon bijbetrokken is, maar dit zullen ze niet zo snel toegeven. Vind het ook erg raar dat hij het zomaar opgeeft na zo'n lange relatie, alleen omdat hij geirriteerd is dat je niet mee ging stappen. Er moet haast wel meer zijn dan dat.

Dit voelt ook als overleven, maar ik geloof dat een mens in staat is om alles te overleven als het nodig is, ook dit soort verdriet. Het enige wat ik je aan kan raden is om je gevoelens over je heen te laten komen, huil hoe vaak je wil, wees boos hoe vaak je wil, schrijf het van je af, en laat jezelf even helemaal gaan, maar pas op dat je niet teveel in het verdriet verdrinkt. Hoe meer pijn je nu zal voelen, des te sneller zul je eroverheen komen (uit eigen ervaring). Ik wens je veel sterkte meis. xxx

Zat, 07/04/2007 - 12:00 — sidonia

bedankt voor jullie reacties!

Dag allemaal,
Wat hartverwarmend om al jullie reacties te lezen. Het diet me goed. Iedereen heeft het erover dat het tijd nodig heeft en dat snap ik ook wel maar daar kan ik nu nets mee.

Op het moment ben ik erg boos op hem omdat hij de afgelopen tijd heeft gedaan alsof hij een soort slachtoffer van deze situatie is terwijl hij hier zelf voor heeft gekozen. En ik maar sorry zeggen terwijl ik eigenlijk helemaak niets fout heb gedaan!

heb al meer dan een week geen contact met hem gehad en toen hij een smsje stuurde heb ik geen reactie gegeven. Ik ben zo trots op mezelf, want zoals jullie zelf allemaal waarschijnlijk wel weten is dat erg moeilijk!

Nu gaat het wel weer redelijk maar ik verwacht dat ik binnenkort weer een dip zal hebben. Het gaat steeds op en af. Ik ga hem vanavond weer zien op een verjaardag van een gezamelijke vriendin. Mijn plan is om hem te negeren en als het niet gaat gewoon te vertrekken.

NOgmaals bedankt voor al jullie reacties dat doet zoveel goed!!!

xx Sidonia

ps. Er had een Steven (als ik het goed heb) gereageerd op mijn verhaal. Ik kan je reactie alleen niet meer terugvinden en dus niet reageren op jou verhaal. Wil je het nog een keer naar me sturen?

Wie is online

Enquête