Na 9 jaar te hebben samengewoond, beeindigde ik in februari jl. mijn relatie. Ik twijfel niet aan mijn beslissing, het was beter voor mij om niet verder te gaan met deze relatie. Waarom ben ik dan toch zo ontzettend ongelukkig?
Ik kende mijn vriend vanaf mijn 16e. Op mijn 21ste ben ik met hem gaan samenwonen. Nu is het uit en ik weet opeens niet meer wie ik ben. Ik weet niet hoe ik verder moet met mijn leven. Ik kan er met (bijna) niemand over praten; mijn vrienden zijn ook zijn vrienden. Bovendien merk ik dat mijn vrienden mijn aanhoudende depressie eigenlijk ook niet meer trekken. Ik vind het rottig dat hij zo gemakkelijk verder gaat met zijn leven, terwijl dat voor mij nou juist ontzettend moeilijk is.
Het zou goed voor me zijn om me onder de mensen te begeven. Om bijvoorbeeld eens een avond uit te gaan. Maar dan kom ik hem tegen. Misschien wel met een andere vrouw, want hij is al druk aan het 'daten'. En dan ga ik hele rare dingen doen. Huilen of een scene trappen. In ieder geval zal ik iets doen waar ik later spijt van heb. Uitgaan is dus voorlopig even geen optie.
Nu komt de zomer eraan. Wat moet ik doen als mijn vriendinnen op vakantie gaan? Als ik niets meer te doen heb op mijn werk? Als ik na een werkdag vol verveling thuiskom in een leeg huis?
Ik ben ook boos. Boos omdat ik gelijk had. Boos omdat ik zie dat hij er geen moeite mee heeft. Ik wist dat mijn ex niet een van de meest initiatiefrijke personen op deze aarde was. Maar als hij zo makkelijk verder gaat met zijn leven, waarom heeft hij het dan niet eerder uitgemaakt? Hij vertelde me laatst dat hij het nu prima naar zijn zin heeft, omdat ik hem niet langer belemmer in zijn uitgaansactiviteiten. Dat hij nu veel meer meemaakt dan tijdens zijn relatie met mij. Dat kan wel kloppen! Tijdens onze relatie was hij niet van de bank af te branden...
Ik blijf hangen in mijn verdriet. Het lijkt wel alsof mijn verdriet, boosheid, wanhoop en onzekerheid iedere dag verder toenemen. Kan iemand mij helpen?
Lieve Evi
Natuurlijk ben je ongelukkig en onzeker. Jeetje... diepe zucht.... als ik jouw verhaal lees, dan bedenk ik me dat je na een moeilijke beslissing ook nog eens voor 't eerst in je volwassen leven op eigen benen moet gaan staan.
Alles is gevormd geweest door het 'samen zijn' met iemand en nu heb je gekozen om zelf verder te gaan. W?ɬ°t een knappe keuze. Ondanks dat je de reden niet noemt- vind ik dat van veel kracht getuigen. Om de moed te vinden om dat leven samen te beeindigen vereist een boel karakter. Maar de goede gevoelens na je beslissing, kun je niet op bestelling krijgen bij de Whekamp... ik kan me heeel goed voorstellen hoe je in een onbekend, donker gat valt en je geen idee hebt waar je moet beginnen om jezelf weer te hervinden.
Uit je verhaal begrijp ik dat je jezelf eigenlijk 'vergelijkt' met hem. Hoe snel hij er al overheen is, en dat het erop lijkt alsof hij allang niet meer met jou bezig is. Daardoor ga jij jezelf, slecht voelen.. omdat jij nog niet zover bent. Maar Evi, wie heeft de regel bedacht; dat wie het er snelst overheen is, dat het beter gaat met die persoon dan met de persoon die er het langst treurt? Het is onzin van onze eigen denkpatronen-bovenste plank. Daardoor sla jij aan het wankelen, heb ik het idee.
D?ɬ°t, terwijl je zo krachtig achter je eigen besluit staat. Ondanks datjij die beslissing hebt gemaakt, vind ik dat je mag treuren (rouwen om je verlies), n?ɬ©t zolang jij er voor nodig hebt. Er zijn geen regels voor, ook-helaas niet voor jouw exgeliefde.
Jij bent jij. En jij hebt het moeilijk met jezelf, en ik vind dat helemaal niet zo gek. Je hebt ineens te maken met allerlei emoties, alleen zijn, eigen keuzes maken, jezelf opnieuw vinden. En dat is hartstikke zwaar.... Niemand, maar ook jijzelf niet, mag dat veroordelen. Je doet helemaal niets verkeerd! Als jij zou uitleggen aan jouw ?ɬ©chte vrienden wat er door je heen gaat, wordt je dan niet begrepen?
Dat je scenes zou gaan schoppen; Ik geloof er helemaal niets van. Ik geloof weldegelijk dat bij het idee, je de paniek al bekruipt. Ik denk dat je gewoon heel erg bang bent. Voor een confrontatie, voor de gevoelens. En die zijn jou onbekend. Je hebt geen vertrouwen in jezelf, omdat je dit simpelweg nog nooit eerder hebt meegemaakt, lijkt me. Natuurlijk doet het pijn, maar de wereld vergaat niet. En daardoor heeft pijn een functie: Door het te ondergaan, jezelf te vinden en hem daarin letterlijk en figuurlijk in tegen tekomen; geeft jou zelfvertrouwen! Je zult leren dat de wereld ?ɬ©cht niet vergaat, ookal voelt dat vooraf w?ɬ©l echt zo.
Wees maar niet bang. Dat vertrouwen komt wel. Je hebt jezelf immers al bewezen dat je keuzes kunt maken voor jezelf. De rest komt vanzelf, maar zeker niet door het uit de weg te gaan. Angst is dan een slechte raadgever.. ben ik bang.
Richt je pijlen op jezelf. Schakel vervelende gedachten over hem uit, door te beseffen dat jij ze in stand houdt en er ook een waarde-oordeel aan hangt, dat hij 'wel verder zou zijn' Het helpt je niet in je eigen verwerkingsproces jezelf negatief te vergelijken met iemand die -er misschien diep van binnen- b?ɬ©st wel mee zit, maar op zijn eigen manier mee omgaat.
Jij kan je beter je positief gaan optrekken aan dat wat je z?ɬ©lf voelt en ervaart. Waarom nog verder afbreuk doen aan jouw eigen z?ɬ? kwetsbare zelfvertrouwen?? Stop ermee meis, daar ben je een te goed persoon voor, als ik je inschat vanuit je verhaal.
Bovendien, als ik dan t?ɬ?ch iets moet zeggen over het proces van je ex; Zijn tijd komt nog wel. Ook hij weet niet beter dan zijn leven met jou. Hij heeft er alleen voor gekozen om zijn gevoelens 'on hold' te zetten, om eerst eens te gaan genieten van zijn vrijgezellen bestaan. Natuurlijk gaat het dan -oppervlakkig- goed met hem. Voor hoelang? Denk je werkelijk, dat wanneer hij zo'n lange tijd heeft stilgezeten,zoals hij zelf aangeeft, dat hij nu non-stop tot zijn 80e feestviert? Welnee.. dat doet niemand. Straks komt er voor hem ook een moment van beziening. En dan? Dan heb jij je verdriet gehad en ben jij lekker met jezelf bezig om te kijken wat 't leven voor jou nog meer te bieden heeft..
Tot die tijd: geef jezelf maar lekker de tijd en ruimte. Je kunt t zo goed gebruiken!! Doe maar lief voor jezelf! En zeg dat maar hardop in de spiegel, als je 't niet bij vrienden kwijt kan.
Dat je heel wat te verwerken hebt is gewoon een FEIT, en g?ɬ©?ɬ©n handicap!
He?ɬ©?ɬ©l erg veel sterkte. Het komt allemaal goed, dat durf ik je wel te beloven.
Kus van Moessie
Evi, 9 jaar is lang. Dat ben
Evi,
9 jaar is lang. Dat ben je niet zomaar kwijt. Ik kan moeilijk begrijpen dat je ex er zo makkelijk overheen stapt. Het kan ook een vlucht zijn, he! Het is wel bekend dat mensen die het uitmaken langer twijfels heeft. De ander kan in een slachtofferrol gaan zitten en hoeft niet te twijfelen.
Evi, probeer iets nieuws te gaan doen, iets waar hij niets vanaf weet. Iets wat helemaal van jou si. Zo win je stapje voor stapje je eigen leven terug. En maak je nieuwe vrienden, vrienden alleen van jou. Probeer te voorkomen dat je zelf depri niet meer van de bank af komt. Ik ken de situatie waarin je zit, het is niet leuk en niet fijn. Ik ben gaan hardlopen. Suf, maar daarna voel ik me altijd veel beter.
Veel succes!!!
Climb
... en de rest drinkt bier in het cafe ...
Climb,Evi
Climb,
Je schrijft:
Het is wel bekend dat mensen die het uitmaken
langer twijfels heeft.De ?ɬ°nder kan in een slachtofferrol
zitten en hoeft niet te twijfelen.
Maar hoe n?ɬ? als beiden twijfelden?D?ɬ°n zitten ze t?ɬ?ch beiden
in een slachtofferrol??É‚Äúf zie ik dat nu verkeerd?
Eigenlijk begrijp ik de stelling wel,hoor!
?É‚Ä?n Evi: Climb h?ɬ©?ɬ©ft gelijk!Ga iets h?ɬ©?ɬ©l nieuws voor jez?ɬ©lf beginnen!!?É‚Ä?cht hij heeft gelijk! Het h?ɬ©lpt!Het verbreedt je horizon!
Suc6
Hmvrpm78