9,5 jaar geleden elkaar tegen gekomen. Verliefd, samenwonen, trouwen, en nu "ik hou niet meer van je". We hebben veel problemen gehad. Er waren problemen van vroeger, hierdoor gebeurde er elke keer weer stiekume dingen waar ik later achter moest komen. Avonden zitten praten dat die dingen op zich me niets uitmaakte maar alleen het feit dat er niet eerlijk gezegd werd wat er was. En als ik teveel vroeg dan ging er van alles kapot in huis en ik kon het lijfelijk ook ontgelden. Alles geacepteerd en begrepen. Na het trouwen, 2,5 jaar geleden ging het heel goed. Je houd je kleine dingen maar verder geen probleem. Totdat ik vorig jaar achter het eenmalige "vreemdgaan" kwam. Een joint en iets vervelends sexueels op jonge leeftijd was de oorzaak maar het was absoluut niet de bedoeling geweest. Dat sexueels had ik nog nooit gehoord maar dat had veel problemen veroorzaakt in onze relatie hoor ik achteraf. Ik ben naar een psycholoog gegaan omdat ik verder wilde maar had daar wel hulp bij nodig. Nadat we nu 9 maanden verder zijn en ik sinds 1 maandje er mee overweg kan en klaar was voor de nieuwe start hoor ik; "Het is te laat, teveel gebeurd, ik houd niet meer van je" Ik mag me gevoel niet tonen want anders heeft een ander pijn omdat ik zoveel pijn heb. En als ik het toch doe krijg ik allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Praten kan nu niet. Met pijn en moeite zitten we om en om een week in ons koophuis wat we net 2 jaar hebben. Ik was het afgelopen jaar al een paar maanden in de ziektewet maar kan dit nu niet maken, heb ook nog een kans op promotie dus ik moet wel. Als ik vrij ben begin ik op sommige momenten spontaan te huilen. Als ik naar bed ga huil ik, als ik op sta huil ik. Als volwassen vent troost ik me door te slapen met een beertje wat ik ooit met liefde gekregen heb. Liefde van me leven weg, eenzaam, alleen en verward. Elke keer kijk ik voor de zekerheid op me telefoon of er misschien toch een sms staat met "ik mis je" of in ieder geval sorry. Geen genegenheid, geen aanraking, helemaal niets. Heb alles gegeven en begrip getoond. Diep in mijn hart weet ik dat ik teveel heb gepikt en heb gegeven en me eigen uit het oog verloren ben maar de liefde zit er nu eenmaal. Het is allemaal zo ontrechtvaardig. Je probeerd iemand te helpen met alles en nu dit. Ik zal het best ook wel eens teveel hebben geprobeerd en wat minder moeten zeggen maar ik begreep niet wat er allemaal aan de hand was. Het ergste is nog dat het een paar weken terug al "over" was. De dagen daarna ineens weer niet en was het heerlijk. Het weekend erop was het weer over maar nu echt. Snap niet dat je tussen 2 weekenden in alles geeft en zegt "ik hou van je" en daarna "ik hou niet meer van je". Voel me zwaar gebruikt maar zit gewoon te wachten dat we het weer gaan proberen. Hoe moet je verder met zoiets. De pijn is ondragenlijk en ik doe de hele dag niets. Misschien een wat onlogisch verhaal maar heb maar even in het kort van me afgeschreven.