Steeds vaker komen schuldgevoelens naar mij op. Hoe heeft het ooit mis kunnen lopen.
Het begon allemaal met een vrij goede vriendschap tussen de vrienden van mijn broer. We hadden elkaar voor het eerst ontmoet bij een zwembad vereniging. We gingen weleens uit met de vrienden van mijn broer en daar stond hij dan. Ik stond te stralen en ik mocht hem erg graag. De vriendschap voelde erg goed en ik sprak hem dan ook erg vaak. Het was bijna mijn eerste relatie. En voor hem ook zijn eerste echte relatie. Hij stond opeens spontaan voor de deur. Alles leek goed te gaan !

Ik bouwde een vriendenkring op, en probeerde ook contact te houden met mijn vrienden.
Een paar maanden later kwam het nogal eens voor dat hij in het weekend ging werken. Dat moest hij normaal doen tot 9 uur. Ik stond dus bij zijn huis te wachten. Te wachten en te wachten soms duurde dat tot half 11. Ik heb toen gezegd dat ik het belachelijk vond dat hij in een supermarkt tot zo laat moest werken. Hij dacht altijd dat hij overal voor verantwoordelijk was. En zo gebeurde het ook weleens bij het zwembad waar hij training gaf met andere hulpen. Ik wou op een vrijdagavond een keer iets leuks gaan ondernemen, maar dat kon dan echt nooit omdat hij training moest geven. Als hij schoolwerk had op een vrijdagavond dan kon dat wel tot middernacht afgemaakt worden en dan kon iemand die lessen overnemen. Maar als ik met hem uit wou dan kon dat niet.

Ik heb uiteindelijk gevraagd of hij het moeilijk had met zijn studie want dat kon ik dan wel begrijpen. Ik heb toen zelf het initiatief genomen om te zeggen als je een keer geen tijd hebt, of gewoon gezellig uit wilt een weekeinde met je vrienden dan moet je dat gerust maar doen. Op een gegeven moment leek alles perfect te gaan. We gingen nog wel vaak uit met zijn vrienden en ik vond dat heel gezellig. Maar het viel me altijd op dat het van hun kant afkwam. Ook op verjaardagen viel het me op dat hij zich op een gegeven moment zich meer als een ober gedroeg. Hij was de hele dag bezig drinken en eten uit te delen. Dat is natuurlijk op zich wel heel lief en heel zorgzaam. Maar zodra de visite weer weg was dan kon hij bijna naar boven rennen en weer achter zijn computer voor de studie. Ik dacht vaak van ik kom hier speciaal voor jou in het weekeinde naar je toe, snap je dat dan echt niet ?

Na een tijd werd mijn vriend weer een beetje fleuriger. We hebben uiteindelijk besloten om voor het eerst samen op vakantie te gaan naar het zonnige Italië. Ik had eerst een grote 5 persoonstent gekocht bij de Aldi, maar die was blijkbaar niet goed genoeg want hij vond dat de wind er te snel onder waaide. Dus voor ik het wist hadden zijn ouders al een gloednieuwe tent gekocht. Zijn ouders waren echt alles voor hem. Ze gaven ons ontbijt op bed, maakten zijn boterhammen klaar. Maar toen ik een keer vroeg wakker was en vroeg of we ontbijt voor hen gingen maken dan was dat blijkbaar onnodig. De vakantie was wel erg geslaagd, maar ik voelde me erg moe en versleten. Ik ben iemand met een lastig karakter ik kan erg onzeker zijn maar ook erg ongeduldig.

In een korte periode na de vakantie is mijn oma onverwachts plots overleden. Ik had er vooral moeite mee dat ze nooit bloemen had gewild bij de begrafenis. Alles was heel somber en ik voelde me in een woord ellendig. Gelukkig dat hij er bij is geweest uiteindelijk, want de meeste mensen die kwamen op de begrafenis die kon ik niet. Alsof het niet genoeg was verloor ik de week daarna mijn oppaskindje die leed aan een erfelijke hartafwijking. Ik zat in die week precies in een belangrijke tentamenweek, maar ik geloof dat ik nog nooit zo slecht een toets had gemaakt. En ook op alles dacht ik dat ik het fout deed. Ik was misselijk en zo beroerd. Ik ben op sommige fronten echt heel zwaar voor mijzelf, ik kan de lat ook vaak te hoog leggen. Ik schaamde me dood als ik een keer een enorme jankbui had. Mijn oma had namelijk voor het sterfbed gezegd dat ik niet verdrietig moest zijn.

Maar hoe erg dan ook, ik was verdrietig maar ik maakte me op de een of andere manier meer zorgen om mijn gezondheid. Mijn vriend liet vaak blijken dat hij zich op zijn manier zorgde om mij maakte. Hij vond dat ik hulp moest gaan zoeken. Ik heb dit nooit nodig gevonden omdat iedereen zich moet herstellen na een rouwproces. Ik pakte inderdaad het leven weer op. Maar voor mijn gevoel klopte er iets niet. Hij had geen zin meer om uit te gaan of vaak om leuke dingen te gaan doen. Ik zag hem veranderen.

Ik geef zoveel om hem dat ik er alles aan probeerde om hem op te vrolijken. Soms kon ik wel erg bot uit de hoek komen. Want wat doe je als je vriend echt maar ook echt nergens zin in heeft ? Onze relatie ging op zich wel goed. We gingen alweer plannen maken voor de aanstaande zomervakantie maar ik moest alles bepalen waar we heen gingen. Hij heeft alles aan mij overgelaten. Op een geven moment had ik besloten dat Kroatië misschien een mooi land was om heen te gaan. Hij klonk er ook wel erg enthousiast over. Een paar weken later hebben we diverse reisgidsen gekocht en met zijn tweeën een uur lang lopen zoeken naar het boek wat ik zo graag wilde hebben. En uiteindelijk had ik hem het boek van John Krakauwer- De wildernis in.

Ik volg de opleiding dierverzorging en paraveterinair en had al ruim aangegeven dat ik een paar weken niet bij hem kon zijn omdat ik intern schapen moest verlossen in Friesland. Ik zag daar erg tegenop en vooral omdat ik hem erg zou gaan missen. Maar hij antwoordde gewoon heel neutraal van dat gaat je toch wel lukken en dan zie ik je over drie weken wel weer. Hij had dan toch weinig tijd voor me omdat hij bezig was een deel van zijn studie af te ronden. Drie ruime weken heb ik me in een woord ellendiger gevoel dan ooit. Ik zat in een dorp met 50 inwoners en helemaal vereenzaamd. Ik had het overigens wel druk maar dat maakte niks van mijn heimwee goed. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Ergens kon in wel inzien dat het toch niet goed ging tussen ons. Anders had hij vast wel dezelfde avond toen ik thuis kwam op de stoep gestaan. Twee dagen later is er helaas een einde gekomen aan onze relatie.

Ik had het er erg moeilijk mee, zeker omdat hij in de voorgaande gesprekken altijd heeft gezegd dat hij mij nooit kwijt wilde. Nu drie weken later staat de pot met de chocola nog altijd even vol op de kast. En het bier wat mijn vriend dronk nog altijd in de koelkast staat. Alles word anders en mijn wereldje is gewoon in een klap verkleind. Ik heb ook een grote leeuw van hem gehad. Ik dacht eerst altijd dat het beest een vrolijk lachje had, maar nu is het een grote gemene leeuw. Mijn vrienden zijn heel anders als ik, ze hebben zelf nog nooit een vriend gehad. Zijn vrienden geven ook aan dat dit al een tijdje speelt. Ik mis ze heel erg ik voelde me met hun altijd erg op mijn gemak. De vrienden van mijn broer zeggen opeens dat het nooit een vriend van hun was en dat hij altijd opdrong om mee uit te gaan. Ze zullen mij ook nooit begrijpen hoe ik dit op mijn manier heb ervaren. Ik geef om hem en ik snap het niet hoe hij het zichzelf aan kan doen om altijd bezig te zijn met werk en school. Hij moet daar in de tijd zelf maar achter zien te komen. Maar ik heb het er heel erg moeilijk mee want ik denk dat hij de contacten met mij op de een of andere manier toch kan verwateren. Ik moet weer balans zien te vinden in het leven, maar ik kies altijd een uitweg voor bepaalde vriendschappen.