Ja, het gaat beter, eindelijk! Maar... nu wordt die vraag helemaal niet meer gesteld. Dit omdat ik al mijn vrienden en familieleden allang en breed heb verteld dat het beter ging, soms zelfs goed. En misschien was dat ook wel zo. Maar dan kwamen die nachten alleen, in het donker in bed. Waar ik bijelkaar uren heb liggen huilen, en aan hem moest denken. Tot ik nu bijna 2 weken geleden op het idee kwam om hier een stuk te posten. En, of je het nu gelooft of niet, het heeft geholpen (thnx serendipity)! In zijn reactie stond precies wat ik van iemand moest horen, dat ik door moest gaan en die jongen moest vergeten.
Het is nu dus echt officieël 3 maanden geleden. En vandaag heb ik een paar grote stappen genomen. Ik heb zn pasfoto verwijderd uit mn portemonee, de foto's waar hij opstaat van de muur gehaald. En above all.... zn nummer uit mn telefoon gewist zodat ik niet in een moment van zwakte (of dronkenschap) alsnog zn huid ga volschelden, of smeken dat ik hem terugwil.
I'm back on track, en er nog niet overheen, maar het gaat beter en daar ben ik zo blij mee.

Natuurlijk wist ik wel dat hij niet de laatste jongen op aarde was, maar wel degene voor mij, zo leek het. Ja en ik heb natuurlijk ook niet stil gezeten (om hem te vergeten)... al is het zoenen met het broertje van je beste vriendin niet Dé oplossing voor dit probleem... it takes your mind of it.

Ik was altijd tegen lange afstand relaties, maar in het geval van het-gaat-uit heeft het zo zn voordelen. Jammer genoeg ben ik niet zo fortunate, we zitten op dezelfde school, hij gelukkig wel 3 jaar hoger. Wat ik ook besloten heb is om volgend jaar pas lid te worden bij zijn vereniging. Dat rond deze tijd doen zou echt nog te veel confrontatie zijn.

Hij zei (vroeg) toen het uitging of we nog steeds vrienden konden blijven. Laatst vroeg ik het hem, en hij zei dat je op zoveel verschillende manieren vrienden kan zijn.
Ik heb het opgegeven. Als ik hechte vrienden met hem wordt zal bij mij nog steeds in mn hoofd altijd iets blijven knagen.

Ik heb van hem gehouden, dat weet ik nu heel zeker. Maar vrienden zullen we nooit worden. Ik zou me er nooit helemaal overheen kunnen zetten en dat helpt ook echt niet met het totaal niet zien.

Ik ga misschien erg 'sloom' door dit proces, maar gewoon hem niet zien voor de komende 3-4 maanden is een heerlijke gedachte. Want steeds als ik hem zie komt het toch een klein beetje terug. Jammer genoeg weet ik zeker dat dat er niet in zit. Maar zelf geen contact zoeken helpt natuurlijk ook een stuk!

2004! Here I come (this is MY LIFE!)