Hier ben ik weer, bijna een half jaar later.

Het is een heel verhaal maar hoop toch op een beetje respons...

Heb mijn blogs teruggelezen en zat echt rock bottom, maar heb gevochten. Inderdaad, geen contact, etc. Paar weken later had hij opeens nieuwe vriendin die toen voor 4 maanden naar Amerika ging (zit ze nog, niet lang meer) Ze kennen elkaar dus praktisch een week. Ik begrijp sowieso niet waarom het dan een relatie-stempel moest krijgen, dat is niet mogelijk als het net uit is met iemand waar je nog van houdt en twee jaar mee hebt samengewoond, anyway, dat was het dus wel, en nog steeds.

Ik ben doorgegaan. Ik heb geschreven, gepraat, gevochten, een nieuw sociaal leven opgebouwd in de omgeving die niet meer van hem of ons was, maar nu alleen van mij, ik ging weer reizen plannen, genieten, oprecht genieten en kon zeggen dat het goed met me gaat en ik weer 100% gelukkig met mezelf was. Ik miste hem ook niet heel erg ergens omdat ik zo met mezelf bezig was.

Anyway, ik begon te scharrelen een paar maanden later met een jongen en ondanks dat ik het niet wilde, te snel vond etc, voelde het in het begin erg fijn en goed. Hij deed alles wat ik bij mijn ex op dat moment dacht nodig te hebben (attenties, kleinigheidjes, lieve briefjes, etc etc etc) maar van de een op de andere dag sloeg het in als een bom: Maar ik mis mijn ex. En het gevoel dat ik bij hem had. Dan realiseer je je pas dat dat gevoel juist het enige moet zijn dat telt.

Ik wist niet zo goed wat ik met dit gevoel moest en op dat moment was het ook niet heel zwaar of beladen, niet dat ik hem terug wilde of zo, maar wel het knagende gevoel van; heb jij dit dan niet? Ik wilde dat op de een of andere manier weten om het juist af te kunnen sluiten. Omdat het was alsof hij zonder enig gevoel of gemis door is gegaan.

We hadden sporadisch wel weer wat contact (kwam vooral uit zijn kant en dingen zoals iets lenen, of hier nog wat lag, etc, zodat we elkaar ook af en toe zagen) en hij zag ook dat het heel goed met me gaat en ik weer helemaal de oude ben. Lachen via de whatsapp, grapjes, fotos van de poezen, naja zo dus, maar had er geen hoop bij ofzo.

Ik besloot weer langs hem te gaan om het toch te willen vragen of zeggen, geen idee met wat voor intentie, maar het moest eruit.

Ben daar dus heengegaan en het was gezellig, ik ondertussen afvragend hoe ik het moest brengen zonder dat hij zou schrikken of iets zou denken, tot hij vroeg hoe het met mijn scharrel was. Emo-doos als ik ben ging het toen mis haha. Ik moest huilen en in tegenstelling van wat ik dacht dat hij zou doen (koud, afstandelijk) pakte hij me vast en knuffelen en wat er allemaal was....(eerste warmte sinds het uit is die ik voelde van hem). Dus ik, in plaats van hoe ik het bedacht, vertelde hem dat ik hem gewoon nog zo mistte en me niet kon voorstellen dat hij dat niet had, etc...

Ik dacht en hoopte dat hij net zo hard zou zijn als in het begin zodat ik het kon afsluiten maar nee, hij hield me maar vast, zei dat hij het ook allemaal niet wist, dat het zo goed voelde met die meid in het begin maar dat hij nu ook niet meer weet waar dat gevoel op gebaseerd was. Dus ik zei dat het met die scharrel in het begin ook fantastisch voelde maar dat je er toch wel achter komt....En hij wist het allemaal niet meer, samen huilen in elkaars armen, toch maar weggegaan na een paar uur. Op eind zei hij opeens JA nee ik durf gewoon niet meer het risico te lopen dat ik mezelf weer voorbij loop, ik zie het niet meer gebeuren.....Dus ik zei 'dit is je verstand dat spreekt, je gevoel zegt anders, jij voelt het ook' 'Ja', zegt 'ie en: "als het echt bestemd is komt het wel"

Hele vreemde en emotionele avond dus, ik dacht vanaf dat punt dat ik weer helemaal opnieuw zou moeten beginnen, maar tot mijn grote verbazing voelde ik me nog steeds goed, en sterk omdat ik inderdaad gelijk had dat hij zich ook nog wel zo voelde.

In de weken erna sprak ik hem maar niet direct over wat er was gebeurd, en kwam ik hem paar keer tegen op stap waar hij vol verbazing naar me bleef keken volgens mijn vriendinnen, omdat ik gewoon zo genoot van mijn nieuwe vriendinnen, nieuwe leven. Hield me paar keer vast, flirterige opmerkingen, weer het 'wie weet' etc etc, met wat drankjes op.

Laatste keer uitgaan ging het weer heel ver in zijn gedrag en uitspraken en het begon me een beetje pijn te doen, als in; dat ik ook weer ging denken; JA, inderdaad wie weet, het het missen werd groter. Dus ik zei die avond tegen hem 'weet je, ik kom morgen wel langs' en dat was goed.
Later was hij weg en smste ik nog; 'Oh, je bent weg? Tot morgen dan?'
En hij stuurde daarop;

Ja, wellicht :\ :$'
'I just dont know what to do.....'

Dus ik zei maar, 'goed, tot morgen, kus'

En hij:
'Een hele dikke :$'...

Ik de volgende dag daarheen. Kletsen, drankje, gezellig, film kijken. Hij op een gegeven moment 'kom je bij me liggen liefje' dus daar lag ik weer in zijn armen. En op dat punt dacht ik. Waar zijn we mee bezig?!
En dat heb ik gezegd. Ik keek hem aan en zei 'wat doen we'....

Had ik niet moeten doen. Of juist wel, maar hij draaide compleet om. Het was niks, het werd niks, het was gewoon weer fijn om zo bij elkaar te zijn maar hij had gekozen' Etc etc. Ik zei ook nog dat hij zei dat als het bestemd was het zou komen en daarop zegt ie wel 'dat is toch ook zo'

Drama, ik weer huilen, dat hij me in de war had gemaakt, het speet hem, had hij niet zo moeten doen, maar het was klaar. Daarna toch weer bij elkaar gelegen, hij heeft me nog thuis gebracht en ik zei 'ik vond het toch fijn' en hij zei 'dat is het ook'

Vanaf dat punt?! Geen berichtjes meer, geen reacties op wat ik zei (gewoon algemene dingen en foto van poezen etc) waar hij normaal altijd leuk op reageert. Geen toespelingen meer, ik zie dat hij leest wat ik stuur en vervolgens krijg ik geen antwoord en dat irriteerde me echt MATELOOS. Soms een 'drukdrukdruk ik antwoord morgen' en dan weer niets. Alles wat we weer hadden weg.

Soms wilde ik dat ik hem nooit zo had geconfronteerd, want nu rent hij weer weg, en hij was zo dichtbij. Alsof ik de enige kans die ik nog had zo heb nu compleet heb verpest.

Het irriteerde me zo dat ik hem stuurde:
Ik heb liever dat je me zegt dat je me even niet wilt spreken om wat voor reden dan ook, dan dat ik zie dat je het wel steeds leest maar niets terugstuurt. Ik mis onze gesprekjes en wat het weer was, je bent nog steeds m'n beste maatje'

Waarop hij zei
'Lief, maak het nou niet ingewikkelder dan dat het is, dat is niet nodig Ik reageer gewoon niet altijd omdat ik dat gewoon niet doe. Laat het gewoon gebeuren en niet forceren en al helemaal niet moeilijk maken, dan komt het allemaal vanzelf'

Mijn reactie:
Als het de ene week leuk en gezellig is en je op alles reageert en we weer lol hebben, afspreken, ik denk dat ik mijn maatje weer terug heb en dan de week erop niets hoor, en je nergens op reageert; dan denk ik ook; huh? Dat snap je wel toch? Dat maakt het voor mij juist ingewikkeld omdat ik dan niet weet wat ik aan je heb'

Hij;
'Je moet ook niet teveel aan me willen hebben. Dat wil ik nog niet, en ik ben gewoon terughoudender geworden omdat het niet altijd eenvoudig is gebleken'

...Ik:
'Dat spijt me dan, maar je weet zelf wel een beetje dat dat aan bepaalde woordkeuzes en dingen die je hebt gezegd ligt, en niet aan mij, voor mij was het namelijk heel eenvoudig. Het is me totaal duidelijk, no worries.'

Gelezen, maar krijg niets meer, en verwacht ook niets meer te krijgen. Ik zal ook maar niets meer sturen, hoe moeilijk ook. Wilde dat ik nog iets kon zeggen of doen dat hem goed deed voelen, waardoor ik het weer iets beter maakte. Heb het idee dat ik met alles wat ik heb gezegd en gedaan sinds die confrontatie het alleen maar erger heb gemaakt en het zelf heb verpest nu. Lekker persoonlijk zo, maar wie weet kan een onbevlekt iemand het zo analyseren, hihi.

Ik zag een quote van Moerbei (waar ik net ook zie dat jij ook degene bent die me in mn eerste blog ontzettend fijn heeft toegesproken....) en dat is precíes wat het omschrijft bij ons ook. "Dat maakt het ook zo complex. Daar is het niet op gestrand. Gevoel zat goed en diep, zijn verstand deed alleen niet mee. Hij is heeft de neiging om alles te analyseren en heeft voor zichzelf gewoon een rekensommetje gemaakt. Haar karaktertrekken + mijn karaktertrekken = geen toekomst en vervolgens de knoop doorgehakt. Het lukte hem niet om gevoel en verstand terug op één lijn te krijgen. "

Daarbij ga ik verhuizen naar een fantastisch huis in het centrum die ik ook echt wil hebben: maar is dat nog dichterbij hem, ook 200 meter ofzo. Ai.....

Goed, die meid komt over twee weken terug en zie het helemaal gebeuren, zij weer helemaal happy met elkaar, en dat gaat nu wel pijn doen en dat is niet mijn schuld, en dat irriteert me. Hij heeft me juist in de war gemaakt terwijl ik dat niet was. En mijn instelling is wel, wie weet komt hij er over een tijd toch achter en durft hij er dit keer wel aan toe te geven, ik ga niet wachten op iemand die daar nog niet klaar voor is....En mocht dat zo zijn, kijk ik wel waar ik sta, misschien ben ik dan wel weer tien stappen verder. Maar desondanks heb ik momenteel zo'n grote dip, in bed liggen en huilen (mis mijn moeder ook gigantisch nu en zit met rugklachten).

Verstand weet het ook donders goed, laat je niet gebruiken, hij weet niet wat hij wil, hij heeft de touwtjes in handen, kies voor jezelf....

Maar ondanks alles heb ik nog steeds een pure overtuigingskracht en geloof ik er gewoon nog zo in dat wij uiteindelijk meant to be zijn, hoe naief het ook mag klinken. Als mijn én zijn omgeving dat blijft zeggen, maakt het er ook niet makkelijker op.