Ik ben nu bijna 6 jaar samen met T. en we hebben samen en zoontje van 4. En eigenlijk zit onze relatie al 5 jaar in het slop denk ik zo. Alleen duurt het even voor je beseft dat het effectief zo is. We maken vaak helse ruzie, vaak omdat hij naar mijn mening te kinderachtig is om bepaalde dingen serieus te nemen (bvb de opvoeding van ons kind en zijn rol daarin). Soms gaat het ook over heel banale dingen die worden uitvergroot, omdat andere ergernissen zich opstapelen (in mijn geval zijn vitte op andere, terwijl hij het zelf niet kan verdragen bvb). Maar telkens wanneer ik onderwerpen wil aankaarten bots ik op die onvolwassen muur. Dan komt hij met argumenten zoals: 'jij hebt dat (toen) ook gedaan' of 'nu wete ook es hoe voelt, leuk e'. Anderzijds gaat hij zich dan hullen in een gefakte slachtofferrol en moet maar medelijden optrommelen want 'hij kan toch niets goed doen' of 'het is toch allemaal zijn schuld'. Zo ging het vanmiddag weer tot het bloed vanonder men nagels kwam en dan ga ik staan roepen tegen hem en vind hij dat fout en probeert op allerlei manieren mij uit te dagen. Tot ik de controle verlies en gwn naar zen kop ga slaan, want hij is toch zo'n stomme lul op dat moment. Tzou ni mogen, maar hij maakt me zo pisnijdig. Zeker als hij onze zoon als mee in de strijd sleurt.

Onze zoon was op dit moment elders waar hij moest worden opgehaald. Ik kan zelf niet rijden, dus vroeg ik T. om hem te halen, zodat we geen boete kregen. Ik vroeg het eigenlijk al een half uur, maar hij bleef maar zielig doen. Ik had zoiets van 'neem nou toch gewoon ff je verantwoordelijkheid man'. Toen ik er uiteindelijk zo kwaad op reageerde zei hij dat ik nu maar de gevolgen moest dragen van daden en dat hij weigerde onze zoon op te halen en dat dat mijn schuld was. Alsof dat kind er iets kan aandoen, maw hij straft hem om mij te raken. en dat is ook niet de eerste keer. Opnieuw ging ik over de rooie, alsof ik het in zen domme kop wou slaan. Wanneer begrijpt hij het nu eens dat dit geen spel is, geen winnen of verliezen. Wanneer stopt die kinderachtigheid?

Maar zijn antwoord daarop kwam al snel, hij is natuurlijk groter en sterker dan ik en dat weet hij ook, met een slag in men gezicht knijpt ie men keel toe tegen de muur en laat enkele tellen later weer los. 'ik ben toch sterker dan jij' provoceert hij dan. Opnieuw mij uitdagend en ik wil niet laten zien dat het mij raakt, dus vecht ik terug. En zo komen we voor korte tijd in een spiraal van geweld. Drie keer heeft hij men keel toegeknepen, telkens harder en langer. Uiteindelijk na trekken en sleuren gaat hij zitte bleite over hoe schuldig hij zich voelt, en hoe ik het slechtste in hem boven haal en het allemaal mijn schuld is en hij mij zo graag ziet en hij enkel zichzelf verdedigd. Alsof ik hem dan nog wil geloven. Hij blameert mij dan omdat ik niet hetzelfde voel. Ik weet dat ik ook geweld gebruik en dat dat in wezen fout is, maar ik vind het heel moeilijk om me er schuldig over te voelen als hij me zo treitert. Dit alles in stonde van om en bij 20min.

Uiteindelijk ben ik vertrokken zodat ik nog net op tijd een bus kon nemen naar de opvang, gelukkig nog nipt op tijd.
Toen ik weer thuiskwam waren de gemoederen bedaard (gelukkig) en gingen we zo goed en zo kwaad mogelijk verder het verloop van de dag. Nadien hebben we nog even gepraat en kon ik eindelijk weer even tot hem doordringen. maar ik vraag me nu al af hoe lang het deze keer gaat duren.

Mijn nek doet ook nog steeds pijn...