Mijn verhaal wil ik hier graag kwijt, omdat het zo'n pijn doet en ik echt niet weet hoe ik verder moet.

Mijn vriend van twee jaar, die in het begin zijn leven wilde geven voor mij, is bij me weg.
Hij heeft in mei een bedrijf in Verweggistan opgestart. Hij kwam voor zijn vorige baan al vaker in dat land en wilde daar wel gaan werken en wonen. Hij ging er automatisch van uit dat ik wel mee zou gaan. We woonden overigens niet samen.
Ik heb vanaf het begin gezegd niet te kunnen emigreren naar een land zo ver weg.
Hij begreep het en zou heen en weer blijven reizen, uiteindelijk besefte hij dat hij ook liever hier zijn thuisbasis zou hebben. Ik zou zo nu en dan mee gaan zodat hij daar ook langere perioden kon zijn (ik ben helaas werkeloos) Dus ik hoefde er verder niet over na te denken.
Maar om zijn bedrijf in Verweggistan te laten slagen moet hij nu toch voor langere perioden daar naar toe. Anders trekt zijn geldschieter de stekker er uit. Eerst ging hij steeds 2 tot 3 weken, nu worden dat 2 tot 3 maanden. En komt hij tussendoor hooguit twee weken thuis. Uiteindelijk als alle vergunningen binnen zijn wil hij daar gaan wonen.
En omdat ik altijd had gezegd niet te willen emigreren heeft hij drie weken geleden besloten om alleen daar heen te gaan. Van de één op de andere week besliste hij dat. Zo zei hij nog van me te houden, knettergek op me te zijn... en nu zit ik hier alleen.
Ik heb besloten dat ik wel wilde proberen om daarheen te gaan met hem. Maar hij wil dat niet meer.
Hij zegt nu niet genoeg meer van me te houden om samen zo’n onbekend avontuur aan te gaan. Dinsdag heeft hij via Skype gezegd dat hij definitief alleen verder gaat….

Alleen in Verweggistan, terwijl ik hier achterblijf met al mijn herinneringen aan onze fijne tijd hier. Dat doet zo'n pijn.
Ik heb gevraagd of er een ander was, maar hij zegt van niet. Wel had hij daar een vrouw gezien waar hij meteen helemaal weg van was en begon te fantaseren over een leven met haar. Dat deed hem beseffen dat hij dan niet genoeg meer van mij houd. Dit is volgens hem zo'n drie weken geleden gebeurd. Hij heeft haar maar een keer gezien, zegt hij.
Hij is altijd eerlijk tegen me geweest omdat mijn vorige vriend zo loog tegen mij. Hij wilde mij dat niet aandoen dus zei altijd eerlijk tegen me te zijn. Ook nu.

Morgen komt hij weer thuis voor de feestdagen. Hij wilde nog praten maar ik heb gezegd dit nu niet te kunnen, het doet teveel pijn en hem zien is me nu teveel.
Het liefst zou ik hem wel willen zien, in de hoop dat hij dan van gedachten veranderd. Maar dat gaat niet gebeuren.
Als hij een beslissing genomen heeft komt hij daar niet op terug. Zijn werk is alles voor hem.
En hij zegt dat ik hem daar nu alleen maar in de weg zou zitten, hij heeft nu al zijn energie en tijd nodig om zijn bedrijf te laten slagen.

Vandaag is de eerste dag in meer dan twee jaar dat we helemaal geen contact hebben. En ik moet een manier vinden om zonder hem mijn leven opnieuw in te richten.

Liefs Meeuwtje