Nadat ik er drie weken geleden achterkwam dat mijn ex me verlaten heeft voor een ander heb ik het contact verbroken.
Vandaag is hij jarig.
Na veel nadenken heb ik besloten hem geen berichtje te sturen om hem te feliciteren. Het liefste zou ik dat wel doen. Waarom weet ik ook niet want contact met hem hebben terwijl hij met een ander verder gaat doet me teveel pijn.
En ondanks dat vind ik het toch moeilijk niks van me te laten horen.

Nadat ik er gisteren achter ben gekomen dat je een ander hebt heb ik je diverse beschuldigende berichtjes gestuurd.
Wat luchtte dat op! Jou eens lekker de waarheid vertellen.
Vanochtend kreeg ik een bericht terug.
Je begreep dat ik nu kwaad op je ben, teleurgesteld ben en je nu haat. Je ging nu niet in discussie over het hoe en wat zei je maar wilde mij wel laten weten dat je tot je het uitmaakte met niemand iets hebt gehad.

Alsof dat het ineens allemaal goed maakt!
Praat jezelf maar weer schoon.

Ik kom er net achter dat hij daar in Verweggistan wel een ander heeft.
De smeerlap.
En maar liegen tegen mij.
Ik moet mezelf echt tegenhouden om niet via haar facebook een heel gemeen bericht te sturen.

Wat doet dit ongelofelijk veel pijn.
Ik heb het gevoel gek te worden van woede en onmacht...

Ik voel me leeg.
Ik verloor mijn baan en na anderhalf jaar heb ik nog steeds geen werk kunnen vinden dus ben ook in financieel opzicht flink achteruit gegaan. Heb mijn auto moeten verkopen.
Mijn wereldje is een stuk kleiner geworden. Een van mijn twee katten, van wie ik zielsveel hou en die mij houvast geven, werd ernstig ziek en moest ik in laten slapen. Hij was pas zeven jaar.
En mijn vriend die me in alles steunde en mij dingen in een ander perspectief liet zien is nu ook weg. Een ander leven aan het opbouwen in een land ver weg.

Momenteel zit ik in een diep dal. Het begon met een droge rivierbedding die al snel vol stroomde met mijn tranen. Het riviertje werd een kolkende massa water die mij dreigde mee te sleuren. Maar ik kon mezelf omhoog trekken aan een rots. Nu sta ik op een rots pad met verraderlijk uitstekende rotsen en losliggende keien waar ik op uit dreig te glijden en die mij weer in de rivier zullen doen belanden. Ik kijk omhoog of ik zijn hand zie die mij omhoog zal trekken, maar dat gebeurt niet.

Mijn verhaal wil ik hier graag kwijt, omdat het zo'n pijn doet en ik echt niet weet hoe ik verder moet.

Mijn vriend van twee jaar, die in het begin zijn leven wilde geven voor mij, is bij me weg.
Hij heeft in mei een bedrijf in Verweggistan opgestart. Hij kwam voor zijn vorige baan al vaker in dat land en wilde daar wel gaan werken en wonen. Hij ging er automatisch van uit dat ik wel mee zou gaan. We woonden overigens niet samen.
Ik heb vanaf het begin gezegd niet te kunnen emigreren naar een land zo ver weg.