Voor iemand die van zichzelf beweert woorden niet zo goed te kunnen verwoorden staat hier toch een prachtig stuk zelf spiegeling.

Een spiegel over de situatie op het moment van schrijven, als dit geen pure woorden zijn, vanuit jezelf, dan weet ik het niet.

Anyway, ik wilde bijna een maand na dato toch even een compliment schrijven, en je misschien hiermee een virtueel hart onder de riem steken!

Je blogs volgend zie ik een worsteling, een worsteling met begrip, onmacht en verdriet, en toch, zie ik ook een lichtpuntje, je 'groeit' langzaam maar zeker naar een beter situatie toe, of dit voor jou nu zo voelt betwijfel ik, want ik lees ook nog steeds je pijn.

Liefde is een krachtig iets, en vanuit liefde voor jezelf zou je misschien kunnen vergeven, omdat daarin meer heling en energie ligt dan in boosheid.

en misschien met de tijd, zul je hem los kunnen laten als zijnde een verloren liefde, maar gaan zien als een tijdelijke relatie, omdat een relatie slechts in een zeldzaam geval voor 'eeuwig' is.

just a thought...

Warme groet
Jester.

Meeuwtje, je bent zelf sterk genoeg om over dat rotspaadje je eigen weg te vinden. Je hebt hem daar niet bij nodig.... Sterker nog, de hand van een ander maakt het paadje nog moeilijker.... Je kunt dit zelf, je durft dit zelf. Voetje voor voetje.

Waterman