Het weekend is voor mij het ergst. Dan mis ik hem het meest, dan huil ik het meest, dan voel ik me eigenlijk zo verdrietig!

'Vroeger' waren we vaak samen in het weekend. Dan sliepen we op vrijdag of zaterdag bij elkaar en dat was heerlijk! Samen uitslapen, als we wakker werden nog lekker dicht tegen elkaar aanliggen...We waren zo gelukkig!

Ik haat het weekend nu. Ik heb niet zo heel veel te doen en ik voel me vaak slecht. Toen het nog aan was, had ik zin in het weekend...Zonder hem is alles veel minder leuk. Ik kan hem niks meer vertellen, ik kan geen leuke dingen meer met hem doen, alles is weg.

Ik vraag me af hoelang dit nog gaat duren. Ik ben echt kapot. Gister heb ik echt heel veel gehuild...Ook heb ik heel veel niet-gestuurde smsjes naar mn ex (wat een stom woord!) getypt. Op zo'n dag huil ik ongeveer de hele dag, kan ik niks doen voor school en word ik van binnen helemaal gek.

Ook denk ik vaak aan vorig jaar. Wat waren we toen aan het doen? Precies vandaag bijvoorbeeld was hij vorig jaar ook bij mij. Toen hadden we het nog zo leuk. En vorig jaar was hij nog fijn op mijn verjaardag, nu wordt het een kutverjaardag, om het zo maar te zeggen. En wat is hij nu aan het doen? Nu weet ik toevallig dat hij aan het voetballen is, dat geeft me een beter gevoel dat ik weet wat hij aan het doen is. Maar ik wil ook weer bij zijn wedstrijden zijn. Ik mis gewoon alles zo erg!!

En nu?! Ik weet het niet meer...Ik word gek bij de gedachte dat ik nooit meer contact met hem zou hebben, ook al is dat misschien het beste. En hij negeert mijn smsjes ook...Ik kan er niet tegen als ik hem voor mijn verjaardag niet spreek. Ik wil wat van hem horen, anders word ik helemaal verdrietig.
Ik weet dat ik geen hoop meer moet hebben, hij is duidelijk. Het kan niet meer ivm zn ouders. Ook kan hij er niet 100% achter staan omdat hij bang is dat het weer fout zou gaan, omdat ik zo stom ben geweest in onze relatie. Hoe heb ik zo kunnen doen?! Ik kan mezelf wel voor de kop slaan, ik baal zo van mezelf, ik ben hem kwijt geraakt en het is allemaal mijn schuld..
Toch heeft hij heel vaak gezegd dat hij dacht dat het wel weer goed kon komen, maar niks van dat is waar...En daardoor heb ik toch nog hoop. Omdat ik ook weet dat hij nog gek op me is en van me houdt. Maar het heeft allemaal geen zin. Aan de telefoon doet hij bot, waarschijnlijk uit zelfbescherming. Ik ken hem, hij zoekt veel afleiding en probeert dan minder aan me te denken, daardoor stopt hij zn gevoelens weg. Ik wou dat ik dat kon...

En nu stromen de tranen wéér over mn wangen...Ik mis je lieverd!