Het is nu iets meer dan 2 maanden geleden dat ze er een punt achter heeft gezet. Sinds die tijd appt ze mij niet meer en lijkt het net alsof er iets vreselijks tussen ons is gebeurd. Je zou niet zeggen dat we 2 maanden geleden nog op de bank knuffelden en zoenden en grapjes met elkaar maakten.

De laatste "date-dag" wist ik niet wat mij overkwam. We zaten op de bank en ze zei: "we moeten even praten". Ik wist toen al dat het voorbij was. Want ik heb dat zo vaak gezien op tv. Ze zei dat ze twijfels over ons had en dat ze een bepaalde vonk miste. Ze zei dat ze geen verliefde gevoelens voor mij had. Ik vertelde haar dat het niet erg was en ik knuffelde haar omdat ze duidelijk moeite had om het mij te vertellen. Eigenlijk was ik degene die geknuffeld moest worden, maar goed, ik wilde haar laten weten dat het bij mij veilig is en dat het ok was. (In mijn hoofd bleef ik maar schreeuwen ). We knuffelden en zoenden met elkaar, maar ze voelde geen vonk!

Voor mij is het moeilijk om te accepteren dat ze geen verliefde gevoelens voor mij had. Ze legde ook niets uit en bleef stil. Ik vroeg aan haar, wat voel je wel voor mij? En ze zei toen: "Dat weet ik niet.". Ik vroeg toen of ze met mij verder wilde daten om erachter te komen. Ze zei toen: "Ja". Ik vroeg of ze misschien wel een vonk voor mij zou kunnen voelen als we verder gingen. Ze antwoordde: "Ik zou niet weten hoe.". Ik had toen moeten weglopen. Heb ik niet gedaan. Ze vertelde dat ze tegengas miste. Ik zei tegen haar dat er nog geen situaties waren geweest waarin tegengas moest geven.
Ze wilde heel graag met mij naar de intratuin daarna, maar ik besloot om "tegengas" te geven door met haar te gaan fietsen. Verkeerde keuze. Het was een horror-fietstocht. Ze wilde zich niet aanpassen aan mijn tempo en we hadden het over gewone dingen en niet over ons. 3,5 maand gedatet en in een split second voelde ik dat ze geen respect meer voor mij had. Niets.

We hebben in de 3,5 maand zeer intensief gedatet. Er waren verschillen maar ik heb uit verliefdheid dingen gedaan die ik bij geen enkele andere vrouw zou doen. Ik heb gedanst voor haar voordeur, bloemen gekocht en brownies gebakken. Ze gaf aan dat ze het heel leuk vond en ze beantwoorde het met zelfde soort dingen. Toch voelde ze toen al dat de balans ongelijk was. Ze vertelde dat ze vond dat ik me te veel aanpaste. Terwijl ik het nog wel mee vond vallen. Ik hield mij in voor haar en ik liet haar ook uitreiken naar mij. Ze maakte afspraakjes met mij voor in de kerstvakantie en ze legde haar arm om mij heen en we hadden een mooie lieve connectie met z'n tweeën. Ze heeft meerdere malen aangegeven dat ze mij leuk vond en dat ze met mij dingen wilde doen.

Wat ik niet begrijp is dat ze mij leuk vond maar tegelijkertijd mij ook afwijst. Ik wil boos op haar zijn, maar ik ben voornamelijk boos op mijzelf omdat ik heb geloofd dat zij de ware voor mij was. Ze heeft bij de werkelijke break-up geen uitleg gegeven. Ze vertelde me dat ze het vanaf de derde date allemaal goed gepraat had in haar hoofd en dat ze het heel rot voor mij vond dat ik helemaal opnieuw moest beginnen. Dat brak mijn hart. Alle leuke dates, momenten, fijne zoenen en gezellige tijd gooide ze in één simpele zin meteen weg. We besloten geen contact te hebben met elkaar en na een tijdje weer contact te zoeken. Na 2,5 week kon ik mij niet beheersen en heb ik haar ge-appt. Ze appte twee dagen later terug met de boodschap: "Wat vervelend dat je je niet goed voelt. Mijn besluit staat vast. Weet dat ik een vonk zoek in een relatie die ik niet voel en dat ik je al het goeds wens". Ik heb dat appje beantwoord dat ik haar bedankte voor de mooie tijd maar dat ik haar manier wel kil vond. Ze bedankte me niet, en gooide mij in feite gewoon weg. Zij voelt misschien geen vonk, maar het geeft haar niet het recht om zonder uitleg mij zo te behandelen. Ik had liever gehad dat ze mij even had gebeld en had gezegd: "Lieve Luuk, je bent geweldige man en ik heb het heel leuk met je gehad. Ik moet verder met mijn leven. Ik wens je al het goeds. Het ligt niet aan jou, of aan mij. Dit is hoe het gaat. Ik wens je al het goeds". En dat ze mij dan ook de mogelijkheid gaf om in eigen persoon het af te sluiten. Nu verdween ze gewoon en kon ik niet meer met haar praten.

Sinds de break-up heb ik een kerstkaartje gestuurd en 3 appjes, tot ik besefte dat ik natuurlijk ontzettend clingy bezig was. De juiste persoon kiest voor jou. Dat is iets waaraan ik mij vasthoud.

Ik weet niet waarom ze 3,5 maand met mij datete, aangaf dat we een connectie hadden en mijn zoenen beantwoorde en lieve grapjes met mij maakte, en daarna mij aan de kant zet met "Ik voel de vonk niet". Omdat ze twijfelde, wilde ik haar overhalen, maar dat deed ik niet omdat ze verhalen had verteld over haar ex-dates die zomaar aan haar zaten of haar zomaar zoende. Ik wilde een heer blijven.

Ze heeft me aan de ene kant netjes behandeld, maar aan de andere kant ook weer niet. Ze heeft het gewoon veel te lang aan laten duren. Een vonk niet voelen is een goede verklaring na de derde date, maar niet na de 24e date. Ik heb haar naar bijzondere plekken gebracht, zij heeft bijzondere plekken laten zien en we hebben samen onze dromen en verlangens aan elkaar verteld.

Ik heb pijn, en ik heb soms de neiging om naar haar toe te gaan om haar de vonk te laten voelen die ze zoekt in een relatie. Maar ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik heb eigenwaarde en zij moet naar mij toe komen als ze die vonk wil voelen. Ik was onzeker in het daten met haar en ik had veel vaker haar kunnen vastpakken, en de mooie momenten kunnen aangrijpen, maar zij besloot het al af te sluiten voordat we het samen konden verkennen.

Moet ik naar haar huis gaan, om nog één poging te doen? Ik weet zo zeker dat we wel die vonk hebben die ze zoekt!