Op het vervolg van "Hoe het allemaal begon".

Ondanks dat hij steeds afstandelijker werd, gingen we toch samen wonen. Ik was helemaal in love met zijn goede kanten. Ook niet zo gek als ik niets gewend was qua liefde en aandacht van een man.
Het was mijn idee om samen te gaan wonen, hij stemde er wel in, maar achteraf gezien niet van harte. Ik was zo enthousiast, dat ik het door niks niet zou laten verpesten.
Het was een mooi groot huis is een nette wijk. Ik kon mijn geluk niet op toen we gingen tekenen. Hij liep echter met zijn ziel onder zijn arm door het huis, en leek niet echt onder de indruk. Ik vroeg daarna of hij het wel écht wilde, maar hij zei dat hij gewoon moe was en een rotdag had op zijn werk.

Dus ik deed mijn auto weg, om de borg te kunnen betalen en de hele inboedel. Van hem hoefde ik immers niks te verwachten, hij leverde elke maand een groot deel van zijn salaris in om zijn schulden af te lossen. Maar dat maakte mij niet uit, ik hield van hem en geld is maar geld.

Met het klussen ging het helemaal mis. Hij was heel gespannen en ongezellig. Ik moest heel erg oppassen hoe ik dingen deed, of zei, want het schoot bij hem zó in het verkeerde keelgat en dan brak de hel weer los. Nee het was geen leuke tijd. Ik probeerde hem zo veel mogelijk met rust te laten maar er was elke dag weer wat, wat ik verkeerd deed. Zo was mijn "toon" in mijn stem niet leuk, gaf ik hem een bepaalde "blik"? en kon hij er niet tegen als ik bijvoorbeeld (per ongeluk) een stukje overschilderde die hij al gedaan had.

Vanaf dat moment ging het slechter en slechter. Terwijl ik vol trots in onze woonkamer ons paleisje bekeek, trok hij zich steeds meer terug. Seks hadden we opeens bijna niet meer, ik ben een paar keer keihard afgewezen als ik het initiatief nam. Dat ging ik dus ook steeds minder doen. Het werd een saaie bedoeling met hem in huis. Hij zat altijd somber op de bank, of hij had weer een woede-uitbarsting. Ik ben twee keer bang geweest dat hij mij zou slaan tijdens zo'n uitbarsting. Hij zei dat hij veel stress had op werk. Maar ik ging het steeds meer op mezelf betrekken. Want ik gaf hem letterlijk alles, maar het was niet genoeg? Ik overspoelde hem met liefde, ik coachte hem door het leven en ik probeerde hem steeds op te vrolijken, met leuke uitjes en een surprise party, noem maar op, zo lang het geld het toeliet. Ik betaalde alles met liefde voor hem maar hij vond dat opeens vervelend.

De ruzies die we hadden, hadden altijd een vreemde nasmaak. Als ik vertelde wat me dwars zat, dan voelde hij zich altijd gelijk heel erg aangevallen, en ging hij vol in de verdediging. Hij luisterde nooit echt naar wat ik zei, want hij was te druk met verdedigen en zijn eigen pijntjes, die bij hem altijd erger waren dan de mijne. Ik kreeg het gevoel dat er geen ruimte was in de relatie voor mij en mijn gevoelens. Als ik heel verdrietig was, wist hij geen houding te geven of ging gewoon door over zijn eigen ellende. Als ik in een putje zat, kon hij me er nooit uit pikken met oppeppende en of lieve woordjes. Hij haalde ook vaak heel oude koeien uit de sloot om naar mij te smijten. Bijvoorbeeld van ruzies, maanden geleden die we allang bijgelegd hadden, die zaten bij hem blijkbaar nog heel hoog, terwijl ik het al vergeven en vergeten was.

Het werd mijn levensdoel om weer dat lichtje in zijn ogen te zien schijnen. Maar er was niemand thuis. Hij werd ongelukkiger en ongelukkiger, en ik ook. Ik bleef steeds met hem praten, en uiteindelijk kreeg ik hem zover om samen met mij een dokter te bezoeken. Via de dokter werd hij doorverwezen naar een psycholoog en ik zag hem ietsje opknappen, doordat hij eindelijk, na maanden zijn waardering (pas) voor mij kon uitspreken. Wauw, wat had ik dat gemist. Maar helaas was het een beetje laat want ondertussen had ik ook een zware nieuwe baan die zijn tol van mij eiste en na 5 maanden besloot ik dat ik het niet meer vol kon houden op deze manier. De druppel was toen hij tussen neus en lippen door vertelde dat hij een vakantie had geboekt met zijn vrienden, terwijl ik naast alles wat ik al voor hem betaalde, aan het sparen was voor onze vakantie!

Hij was het zonder twijfel helemaal met mij eens en al snel nam hij zijn spulletjes en kleren mee en was hij weg uit het huis. Hij was er "ook" helemaal klaar mee.
Het deed wel zeer omdat ik zo veel voor hem gedaan had, en zo gek op hem was. Maar het zat er voor hem blijkbaar gewoon niet in? Maar goed, liefde en aandacht kreeg ik al maanden niet meer van hem, dus het maakte niet eens zo veel verschil en gelukkig kon ik het huis nog steeds in mijn eentje betalen. N. en ik hadden nog regelmatig contact omdat we het allebei wel vervelend vonden dat het zo gelopen is, maar we vonden het allebei wel beter om uit elkaar te gaan.

Opeens wilde hij langs komen om te praten, en ik liet hem uiteraard langs komen. Hij heeft toen wel 3 uur achter elkaar gepraat bij mij op de bank. Voor iemand die soms niet eens antwoord geeft als je hem iets vraagt, is dat HEEL veel! Hij leek wel een ander persoon. Hij had het over dat hij er achter was waarom het zo liep, hij ging veranderen, hij wilde mij niet kwijt, en hij wist nu hoe hij er voor kon zorgen dat hij mij niet kwijt zou raken, en hij zag nu eindelijk in hoe gelukkig hij met mij was, dat hij blind was geweest blablabla, dat ging dus 3 uur lang zo door. Voor het eerst sinds máánden, voelde ik mijn hart gevuld worden door deze jongen. Het begon die avond met een klein sprankje hoop en dat werd steeds groter en groter. Die avond hadden we voor het eerst sinds tijden weer goede seks (de vonken vlogen er vanaf) en we spraken af om even te gaan LAT-en om te kijken of de we relatie zouden kunnen repareren.

Twee dagen later, appte ik hem met de vraag wanneer ik hem zou zien in het aankomende weekend. We hadden nu immers een LAT-relatie, en hij zou het weekend daarop met zijn vrienden op die vakantie gaan. En ik wilde hem wel graag zien daarvoor. Helaas wilde hij niet afspreken, hij had "tijd voor zichzelf" nodig. Ik belde hem op, om te vragen wat er aan de hand was. Wat hij toen zei, was echt te pijnlijk voor woorden; hij had geen gevoel meer voor me...

Ik jankte de ogen uit mijn kop. Hoe kon deze man die twee dagen eerder al die mooie praatjes zit te verkondigen, nu niks meer voelen? Ik snapte er werkelijk helemaal niks van, en ik kon niet anders doen dan denken dat het aan mij lag. Wat deed ik toch in godsnaam verkeerd?

Hij had mijn hart opgepompt om vervolgens keihard in te trappen. De trap was zo pijnlijk dat het gewoon voelbaar was in mijn hele borstkas. Vanaf dat moment ging ik de afgrond in.

Wordt vervolgd...