Na het laatste voorvalletje heb ik mijn ex duidelijk proberen te maken dat hij me moet vergeten, me moet loslaten. Toch heeft hij nog wat laten horen van zich. Hij heeft me een uitnodiging gemaild voor zijn housewarming party over enkele weken. De mail was ook gericht aan een aantal andere mensen binnen onze vereniging. Hoewel, ja, een goede vriend van ons beiden is niet uitgenodigd omdat we hem al een tijdje niet hebben gezien. Ik, zijn ex ben wel uitgenodigd.

Later die week moest ik wel naar de vereniging, ik moest een voordracht geven. Deze stond al maanden vast en ja ik houd me aan mijn woord. Het ging over een onderwerp dat mijn ex totaal niet interesseert. Hij wist dus ook dat ik ging komen. Omdat het mijn allereerste voordracht zou zijn, vonden de overige leden dat er bij moesten zijn om me te steunen. Mijn ex deed dit ook. Zelf zocht hij geen rechtstreeks contact met mij. Een ander lid kon het niet aanzien hoe we met elkaar omgingen (elkaar negeren maar toch af en toe naar elkaar kijken) en vond dat we erover moesten praten. Dit andere lid vindt namelijk dat mijn ex en ik elkaar goed begrijpen. Uit verdediging heb ik op die opmerking hetzelfde gereageerd als mijn ex. Ik voelde aan hoe hij ging reageren en tegelijkertijd zeiden we dus: "nee, dat denk ik niet."
Toont volgens mij net aan dat ik hem wel begrijp.

En nu achteraf, na wat nadenken ben ik tot besef gekomen. Het besef waarom we elkaar niet kunnen loslaten. Het besef waarom we in eigen persoon ons anders gedragen dan via mail, sms of chat.
De conclusie is dat we gewoon elkaars spiegel zijn. In ons gedrag in eigen persoon zijn wel elkaars spiegel. Omdat ik geen contact zoek met hem op die momenten, doet hij het ook niet. Wanneer hij dan toenadering zoekt via chat klamp ik mij eraan vast en hebben we dan een uur contact.

Er is nog steeds aantrekking tussen ons omdat we emotioneel gezien hetzelfde zijn en naar hetzelfde op zoek zijn. Hij is net zoals mij een onzeker persoon op zoek naar een standvastige relatie. We hebben dezelfde verdedigingsmechanismes. Wanneer iemand afstandelijk doet nemen we altijd afstand van die persoon om niet verder meer gekwetst te worden.

Het is dus ook om die mechanismen fout gelopen in onze relatie. Hij zit volgens mij met innerlijke problemen. Hij voelt zich door zijn slechte band met zijn ouders en oudere zus niet geliefd. En daarom wil hij geliefd worden. Om te testen bij andere personen, neemt hij onbewust meer afstand om hun reactie te peilen. Bij mij heeft dit het averechtse effect gehad, ik nam zelf meer afstand, liet minder van hem toe. Dit constante spel van aantrekken en afstoten is vermoeiend. Uiteindelijk is een misverstand de druppel geweest om mij een 1ste keer te dumpen. Na mijn examens zocht ik zelf terug contact en wilde hij me terug. Nu is het weer gedaan en zoek ik zelf geen contact meer.

Ik weet niet of dit besef me eigenlijk goed doet. Zelf weet ik nu natuurlijk wat er mis is gelopen en kan ik met die ervaring verder. Die ervaring zal me helpen bij een volgende relatie.
Maar anderzijds is onze breuk niet echt onze eigen schuld. Hij zit nog met een probleem en als hij dit niet opgelost krijgt zal hij het in de toekomst in volgende relaties ook lastig hebben. Zelf denk ik niet dat hij door heeft dat zijn problemen een grote invloed hebben op zijn relaties, zowel vriendschap als liefde.
Dus ja, ik weet dat ik nu door dit te schrijven aangeef dat hij nog altijd veel betekend voor me. Dat is ook zo en ontken ik niet. Ik voelde nooit geen rancune jegens hem en dat is nu ook niet veranderd.
Pff, lastig eigenlijk.