Ben ik weer...

De laatste weken ging het iets beter. Maar ik heb zo vaak nog moeilijke momenten. Ik heb minder last van heftige huilbuien, dat ik me geen raad meer weet met mn leven. Toch gister weer zo'n bui gehad...

Ik mis hem te erg. Ik wil hem nog steeds terug . Alle supermooie momenten samen kan ik niet vergeten. Zo verliefd en gelukkig. Overal kom ik herinneringen van hem tegen.

Nu toch alweer 4 weken geen contact gehad...En aan de ene kant vind ik het goed van mezelf, maar aan de andere kant doet het me pijn. Pijn omdat ik niks meer van hem weet...wat hij doet, hoe hij zich voelt. Ik was altijd erg bezorgd om hem...Aan de ene kant wil ik dat hij gelukkig is, omdat ik zoveel van hem hou, en aan de andere kant wil ik dat hij ongelukkig is, dat hij misschien beseft dat hij niet zonder mij wil/kan en dat hij ook een keer ongelukkig mag zijn nadat hij me zoveel pijn heeft gedaan.

Ik weet bijna zeker dat hij dit ook zo niet had gewild. Stiekem heb ik misschien nog een heel klein beetje hoop, dat hij kiest voor zichzelf en niet voor zijn ouders. Ik ken hem door en door heb ik het gevoel. Hij heeft zo vaak moeten huilen als hij me weer zag, hij miste me verschrikkelijk. Toch ben ik bang dat hij het nu veel beter heeft geaccepteerd en nauwelijks meer aan mij denkt en misschien al een ander heeft. Die gedachte doet me zoveel pijn, als ik het uiteindelijk zou komen te weten, weet ik zeker dat ik wéér in een diep diep gat terecht kom.

Ik dacht dat ik met hem de toekomst zou doorbrengen, mn leven lang. Hij ook...En het doet ook veel pijn dat mijn hele droomtoekomst weg is. Ik wil niemand anders, maar alleen blijven maakt me ook heel bang.

Ik voel me alleen en eenzaam zonder hem. Aan hem vertelde ik alles, kon kleine maar ook belangrijke dingen kwijt. Ik was ook de enige aan wie hij alles vertelde en bij weinig meisjes voelde hij zich echt op zn gemak. We zaten op één lijn. We waren nog steeds superverliefd en gelukkig, en stonden ook altijd voor elkaar klaar. Lachen, huilen, kletsen, praten, seksen, leuke dingen doen, we deden het allemaal. Dat ik 's avonds bij hem in bed kroop om mijn koude voeten op te warmen...Dit soort 'kleine' dingen mis ik ook.

Ik heb steeds meer de behoefte om toch contact met hem op te nemen. Die 'drang' weer...Maar ik weet dat ik sterk moet zijn. Ik ben bang dat hij me dan weer pijn doet, meteen de telefoon erop legt of gemeen tegen me doet en me misschien mededeelt dat hij al een ander heeft. Maar toch heb ik steeds het droomscenario in mn hoofd: dat ik zeg dat ik hem mis...En dat hij dat ook zegt. En dat het op de één of andere manier toch weer goedkomt. Maar hoe kan dat met die ouders?! Het is niet eerlijk...waarom doen zij mij en hem zo'n pijn??? En waarom kan hij niet voor zichzelf en mij kiezen ipv zijn ouders?

Ik mis hem zo erg...en ik weet niet of dit nog weggaat. Zal ik hem ooit nog wel een keer spreken? De gedachte dat ik hem al zo lang niet meer gezien en gesproken heb doen me pijn. Ik had verwacht toen het weer aan was dat het weer goed zou gaan, het was zo fijn dat ik hem weer had! Toch kon het niet werken volgens zijn ouders en later ook niet volgens hem...

Ik mis zijn mooie lieve gezicht, zn lieve lach, zn mooie ogen, zn sterke armen, zn brede schouders, zn lekkere lichaam, zn handen die mij aanraakten, zn lieve kusjes, zn knuffels, zn lach, zn stem...Alles, werkelijk alles mis ik van hem. Hij zei wel eens: 'Ik voel me nu niet zo goed, maar als ik jou zie is alles weer goed'. Dat was ook zo. Zo verliefd en gelukkig dat we even minder leuke dingen om ons heen vergaten...Maar natuurlijk konden we er ook goed over praten.

Ik wou dat alles weer goed was .

Liefs Eye Ris