Hai allemaal...

even een update...

Laatste log vertelde ik over het telefoontje wat slecht afliep... 2 uur daarna kreeg ik een hele lange mail met daarin het complete verhaal van M... ik was heel blij hiermee... niet omdat ik dit verhaal niet kende, maar wel omdat ik op het moment dat ik het las vervuld werd van trots dat ze deze belangrijke stap had gezet... alles zo op een rijtje... dat moet een hele confrontatie zijn geweest... en wat is ze dan sterk! Ik vind het heel goed...

het was op zich geen fijne mail voor mij natuurlijk... ik bedoel, de reden waarom het niet meer kan is toch de hoofdmoot in het verhaal... maar desondanks was ik er heel blij mee...

even een kleine samenvatting van het verhaal in haar mail, wellicht handig... M was al op vroege leeftijd een heel onzeker meisje, ze kon als klein meisje geen contact maken met anderen, had 1 vriendin, en thats it... haar moeder stierf vroeg, ze heeft zich daar altijd heel schuldig over gevoeld, dacht dat dat door haar kwam... contact met haar vader was moeilijk.. die deed zijn best, maar contact tussen hen bleef oppervlakkig... ze hebben nooit gepraat over de dood van moeder...

Dit zorgde voor een stukje emotionele onhandigheid... ook had M altijd een zeer sterke drang naar 'anders' en 'nieuw'... geen 9-5 bestaan, een kind, een huis... en doodgaan.. ze wilde reizen, leren, mensen ontmoeten, avonturen, grenzen verleggen, leren, groeien... leven! Helaas was een deel van haar niet sterk genoeg om deze doelen te achterhalen, en ze belandde in relatie na relatie... die allemaal precies waren wat ze niet wilde... maar ook waren ze veilig... een manier om niet heel erg na te denken...

na haar laatste relatie trok ze zich een half jaar terug in Australie, en reisde daar rond.. toen ze terug kwam voelde ze zich beter, maar als snel gleed ze weer terug in haar oude gedrag en leventje... een flinke dip volgde... toen leerde ze mij kennen... en alles veranderde... ik heb het al vaker gezegd, maar we hebben echt een sprookjesachtig begin gehad... zo romantisch en ontzettend intens, gesprekken tot diep in de nacht, overal briefjes, kadootjes, liefdesverklaringen, intens verliefd, zoveel raakvlakken, gedichten, stiekeme boodschappen in krijt op straat getekend die haar begroetten als ze sochtends de deur uitkwam om naar haar werk te gaan, het was een magische tijd die ons allebei compleet overrompelde... M was voor het eerst in haar leven echt verliefd, en kon voor het eerst tegen iemand zeggen dat ze van hem hield... wat voelde ik me fijn...

daarna kwamen de twijfels weer... ze waren er altijd al geweest, omdat ze zo krachtig zijn... zelfs ons geluk kon ze niet onderdrukken... ook al was het zo mooi... alleen realiseerde ze zich niet echt hoe dit zat... ze kon niet goed verwoorden waar die onrust vandaan kwam, waarom ze zich niet zo goed voelde, waarom ze soms spontaan jankpartijen had... soms werd ze wakker en begon ze al gelijk met huilen... ik kon alleen maar lief zijn en haar troosten...

maar uiteraard is een relatie soms ook moeilijk, en ook wij hadden problemen... ik kan bij tijden best egoistisch zijn, dat heeft haar pijn gedaan... we kwamen op een punt aan dat we wisten dat we dingen moesten veranderen... en hebben toen ook veranderingen doorgetrokken... en dingen werden beter... heel wat beter!

helaas was het al te laat... de twijfel was te diep gezaaid... hoe we ook ons best deden, het was voor haar te ver gegaan... ze gaf toe : ze heeft dit zelf laten gebeuren, heeft zelf niet gepraat, omdat ze zelf niet eens wist wat er aan de hand was... als ik vroeg, "is alles oke" was het altijd 'ja hoor prima'... geen problemen... maar intussen was haar hoofd een chaos... en dus... liep het 7 weken geleden allemaal fout... natuurlijk praatte ik veel met haar, en deed ik mijn best, maar na 2,5 jaar praten kom je soms op het punt dat je iemand vooral wil troosten, ik ging er vanuit dat dit gewoon 'bij haar hoorde'... en ik hield er net zoveel van als al haar andere kanten, alleen was dit natuurlijk wel een kant die haar zelf ongelukkig maakte... maar ik heb het verder wel altijd oke gevonden dat die kant van haar er was, en er is altijd ruimte geweest daarvoor...

maar goed, de mail ging door... ze kan niet verder, zonder eerst een heel persoon te zijn... een persoon dat weet wat ze wil, wie ze is... en dat kan ze niet uitvinden als ze aan iemand gebonden is... omdat ze niet weet waar die (lange) reis haar naar toe gaat voeren...

Door alles is ze vervreemd geraakt... vervreemd van ons, vervreemd van mij, zichzelf... het is een grote onoverzichtelijke kluwe geworden... en er is nu maar 1 uitgang...

ehm.. voor zover haar verhaal...

na dat mailtje gebeld... en lang gesproken... een lief en geduldig gesprek... ik snap alles... aan haar verhaal.. vind het alleen verschrikkelijk dat ze het zo ver heeft laten komen zonder te praten... maar ik snap ook dat zij zelf nooit heeft geweten hoe hoog het zat... en natuurlijk heb ik er zelf ook een aandeel in... ik wist zelf ook dat niet alles helemaal lekker ging... alleen had ik nooit verwacht dat het 'zomaar' ineens van de een op andere dag over zou zijn...

maar ik kan haar niets kwalijk nemen...

zondag ontmoette ik haar om mijn sleutel op te halen... het weerzien in volle zon was weer fijn... kusjes, knuffelen en fijne momenten...

wat gegeten, gedronken en gewinkeld en uiteindelijk met zijn tweeen in een grasveld in het park beland... samen in het gras gaan liggen...

daar fijn gelegen... af en toe wat voorzichtige aanrakingen... heel veel oogcontact, zonder wat te zeggen...

drie momenten blijven me het meest bij van het grasveldje...

allereerst het uitwisselen van de sleutels (dit was nodig omdat mijn portiek sleutel gisteren afgebroken is)... zij had die van mij al terug (die lagen toevallig al bij haar)... ze gaf het bosje, en ik zei dat ik niet het hele bosje wilde... alleen de portieksleutel en dat ik hem voor haar bij zou laten maken, zodat ze gewoon zelf ook weer een compleet setje had... ik zei dat ik het geen fijn idee vond om ineens sleutels terug te gaan vragen enzo... ze reageerde een soort van opgelucht... heel raar... zei dat ze dat heel fijn vond, en dat ze mij ook weer haar sleutels zou geven...

het tweede moment had te maken met een heel mooi schrift wat ik voor haar had gekocht die dag... mooie, harde kaft met opdruk... mooi papier... ik had die gekocht voor haar zodat ze daar haar verhalen, haar gedachten in kwijt zou kunnen... ik was zo trots op haar mailtje, het was allemaal zo duidelijk, en zag dat daar heel veel kracht voor haar kon liggen... dus.. kocht ik een schrift, met de boodschap "Ga alles opschrijven wat je denkt, wat je voelt... Hou het voor jezelf, of laat het lezen aan iemand... maar doe er iets mee..."... Ze vond dit heel lief, en heel fijn... later die middag, toen we dus in het gras lagen hadden we het over het schrijven... ik had het erover dat ik zo trots op haar was dat ze zo goed kon schrijven, en toen was het even stil en zei ze ineens dat ze het fijn zou vinden om SAMEN te schrijven in het schrift... ze keek me zo lief aan, zo kwetsbaar, toen ze dit zei... ik kan het gevoel wat het me gaf zo moeilijk omschrijven... het is allemaal zo moeilijk... ik zei dat ik het heel fijn zou vinden... gaf haar een kusje...

Het laatste moment wat me bijstaat is dat ik bij haar lag... ze was een beetje droevig, en ik probeerde haar op te vrolijken... ik streelde haar gezicht, en zei dat ze zich geen zorgen hoefde te maken... ik zei zoiets van "Reis al je reizen, ga naar de plekken die je moet zien, ontmoet de mensen die je moet ontmoeten, beleef wat je moet beleven, groei wat je moet groeien, wees de M die je droomt... maar weet wel, dat als je terugkomt, ik hier altijd voor je zal zijn, op welke manier je me dan ook nodig hebt..."... ze vond dit wel heel fijn om te horen...

Uiteindelijk was het tijd om te gaan... ik had een andere afspraak... het afscheid was raar... we zoenden, en daarna liepen we allebei weg, om ons om de zoveel meter om te draaien om te zwaaien... dit deden we vroeger ook altijd al... en ineens voelde alles weer zo sterk... ik weet dat dingen anders zijn, dat een relatie niet meer kan... alleen is er nog steeds zoveel... ik heb ook geen hoop meer op dat het goedkomt ofzo... maar wel een enorme bedroefdheid...

ik kan alleen maar onderstrepen wat ik al tegen M zei... ze moet doen wat ze moet doen, gaan waar ze moet gaan, en beleven wat ze moet beleven... mijn leven zal doorgaan... maar ik zal er wel echt altijd voor haar zijn... en diep van binnen schreeuwt het uit... zou ik nog zo graag een keer een nachtje dicht tegen haar aan liggen... of samen een keer elkaars haren wassen onder de douche... of haar oppikken bij de metro, thuis samen eten en dan de halve avond in bed liggen en vrijen of gewoon samen een boekje lezen...

Vandaag heb ik over het algemeen een oke gevoel gehad, maar de tranen waren er ook weer... niet omdat ik haar mis, want daar kan ik mee leven omdat ik weet dat ze sterker wordt, en dit beter voor haar (en mij!) is... maar vooral omdat iets wat in essentie zo enorm bijzonder en mooi is... zo verworpen kan worden door omstandigheden... dat een situatie mensen die zoveel van elkaar houden zo uit elkaar kan drijven...

Lang verhaal weer...