Mijn vrije week staat er aan te komen, vanavond breng ik mijn dochtertje na een week bij mij weer naar haar moeder, altijd een klote moment iets wat nooit went want ik wil haar altijd bij mij hebben. Daarna rijd ik altijd meteen door naar mijn liefde. Altijd iets moois om naartoe te leven. Nu begint mijn maag zich al om te draaien. Mijn hersenen draaien overtoeren in een gevecht haar te bellen, te smeken om haar weer te mogen zien.
Ik ga er aan kapot, weet mij geen raad. Ja Torn , ik weet het, mijn focus moet op mij liggen en niet op haar. ik doe de laatste dagen niks anders. Gisteren tijdens het hardlopen terwijl mijn dochter naast mij fietste, liet ik mij zelf toe zelfs te denken, is zij al het gedoe wel waard, ik ben beter af zonder haar. Als je verliefd word dan ben je wel een tijdje zoek met elkaar zonder al het gedoe....en nu na 3 tot 5 maanden zitten we al in gevecht over wat eigenlijk...
Mijn gezond verstand is nu ook steeds drukker in de weer met mijn hart. en ik stel steeds kritischere vragen aan mijzelf. Is dit het allemaal wel waard, de time-out, alles in mijzelf overhoop halen. waar ben ik toch mee bezig!!

En dan ineens schreeuwt alles in mij het weer uit, we geven op we gaan naar haar toe!!!. En het gezond verstand gesterkt door de pillen blijven nu nog sterker....zonder die pillenen mijn vrienden, was ik allang een ballenloze, ruggegraat vrije zwakkkeling geweest die nu haar voeten aan het aflikken was....

Ben ik nou een kerel of hoe zit dat? Ja dat ben ik wel maar als het gaat om een relatie heb ik dus nog bergen en bergen te leren. dat besef ik mij nu wel degelijk. Het word zoieso hard werken voor mij.
Ik stel mijzelf dan nu de vraag wil ik dat wel samen met haar doen? ik weet niet wat zij denkt dus ik kan het alleen voor mijzelf invullen. IK denk dat ik het alleen kan als zij daadwerkelijk ook echt voor mij/ons gaat. Direct erna stel ik mij dan weer de vraag, maar wat als ze het nou nog steeds niet weet en wil verder gaan zoals het is....de onzekerheid in blijven gaan,......
Die vraag kan ik nog niet beantwoorden, mijn gevoel zegt natuurlijk!!, en mijn gezond verstand wil daar best in meegaan maar dan wel onder de voorwaarde dat we onze communicatie veel meer gaan intensiveren. Iets als een verplichte 2 uur per week. en hele duidelijke afspraken. ook zal ik met mijn billen bloot moeten. ik heb de communicatie oppervlakkig gehouden...ik zal moeten durven zeggen wat ik echt vind vanuit mijn diepste gevoel, ik zal moeten leren nadenken zonder eigen interpretaties en invullingen te geven. navragen en bevestiging vragen van bedoel je het nou zo. Ik zal niet in paniek moeten raken als ik weer iets hoor wat mij niet bevalt, en impulsief weg willen rennen...gesprek afkappen en dat is het dan....

@Torn: je ziet het, ik ben idd met mijzelf bezig....dank je wel voor je triggers....

Nu nog dit vrije weekend door zien te komen zonder haar, dan weer de dinsdag dat ik altijd bij haar sliep overleven.....en weer aftellen naar mijn dochtertje.....

Als het voorbij is dan wil ik dit nooooit meer voelen.....het vreet aan mij, op alle lagen, de winst voor mijzelf, zelfrespect, zelfvertrouwen, zelfverzekerdheid......weegt gewoon niet op tegen het verlies van haar...dat is mijn gevoel....ik red mij wel en kom er wel sterker uit....maar het verlies van haar is een bloedbad in mijn hart.