Gisteren hebben we onze relatie definitief beeindigd. Het is een emotionele rollercoaster voor me geweest. 8 jaar lang zijn we samen geweest, eerst allebei nog getrouwd met een ander, ik ben gescheiden en jij bent nog steeds getrouwd ……. Dat heeft veel verdriet, frustratie, woede, paniek tussen ons gebracht. Steeds heb je me voorgehouden dat je een leven met mij wilde, maar ondertussen leef je je gewone huwelijkse leven. We hebben samen enorm veel plezier gehad, zoveel leuke dingen gedaan: steden bezocht, vaak uit eten, altijd samen sporten en racefietsen, we kunnen heerlijk samen praten, vrijen. Eigenlijk is alles wat we samen doen leuk ……. Totdat ik ga vragen wanneer je nu eindelijk eens thuis vertrekt. Dat komt me altijd te staan op een week afberichten en doodzwijgen, geen contact. En je weet hoe ik daar op reageer: verdriet, paniek, frustratie. Afgelopen dinsdag werd het me teveel en heb ik je bericht dat het van mij niet meer hoefde zo. Jij wilde praten en dat hebben we gisterenavond gedaan. Mijn God, wat was dat kil! In de auto in een straatje achteraf. Twee dagen lang was ik zo overtuigd geweest van wat ik wilde, een eigen leven zonder jou. Ik maakte afspraken met deze en gene en plande mijn decembermaand vol. Ook de dagen dat wij hadden afgesproken samen op stap te gaan. Nu heb ik je gisterenavond gezien en ik voel me vandaag weer zo week, zo verdrietig, zo alleen en eenzaam. En ik wil je een berichtje sturen over hoe ik me voel en dat we toch niet zonder elkaar kunnen. Ik heb het nog niet gedaan en hoop dat ik dat volhoud vandaag ……….