Ik ben op deze site terechtgekomen omdat het in een blad stond wat ik aan het lezen was en aangezien het nog steeds moeilijk voor me is om alles op een rijtje te zetten probeer ik het hier.

Eind 1986 leerde ik mijn ex kennen. We werkten bij hetzelfde bedrijf en in de pauze zaten we met een heel stel aan hetzelfde tafeltje. Hij viel me pas op toen hij me kwam vragen of ik met hem mee wilde rijden naar het werk. In die auto op weg naar het werk leerden we elkaar goed kennen. Na wat leugentjes om bestwil (dacht ik toen) van hem, kwam ik er achter dat hij nog getrouwd was en bezig was met een scheiding. Hij had een zoon en een dochter.

Voor mij was het een teken om me afzijdig te houden totdat hij echt gescheiden was. Veel later hoorde ik dat als ik er niet geweest was ze waarschijnlijk toen niet gescheiden waren. Maar dat hoorde ik pas nadat ik al van hem gescheiden was. We zijn al vrij snel na de scheiding samen gaan wonen. Hij was altijd heel lief voor me en we waren eigenlijk altijd samen. Mensen zeggen wel eens dat dat niet goed is voor je relatie, dat je elkaar een beetje vrijheid moet geven, maar het voelde goed voor ons. Hij had niet veel contact met zijn kinderen. Zijn ex hield ze bij hem weg volgens hem. Later hoorde ik dat hij helemaal geen kinderen wilde om voor te zorgen. In 1993 zijn we getrouwd, eigenlijk hoefde het voor hem niet nog een keer, 1 keertje vond hij wel genoeg. Maar ik wilde iedereen om ons heen laten zien dat we echt bij elkaar hoorden en dus zijn we getrouwd. In 1996 kregen we een rot jaar. In maart verloren we allebei onze baan, omdat het bedrijf waar we voor werkten failliet ging. Toen we weer werk hadden gevonden, kreeg ik op weg naar mijn werk een auto-ongeluk. Ik ben daar, zeker in het begin, heel beroerd van geweest. Soms lag ik wel dagen alleen maar op mijn bed. Hij heeft me toen heel goed opgevangen en naast zijn werk ook het hele huishouden gerund. Dat is zo een hele poos doorgegaan totdat ik langzaamaan weer een beetje opkrabbelde en goed merkte wat hij eigenlijk allemaal voor me gedaan had. Dat heeft mijn liefde voor hem alleen maar meer verdiept. In 2000 toen alles weer een klein beetje normaal begon te worden overleed mijn vader, het jaar daarop zijn zoon bij een auto-ongeluk. Nog een jaar later stond er een jongedame bij ons op de stoep met het verhaal dat mijn ex wel eens haar vader zou kunnen zijn. Mijn ex dacht dat het wel waar zou kunnen zijn toen hij de naam van haar moeder hoorde, maar hij wilde het wel zeker weten door een DNA test te laten doen. Daaruit bleek dat het inderdaad zijn dochter was. Ze was geboren uit een relatie die hij had gehad met een getrouwde vrouw voordat hij zelf getrouwd was. Toen eenmaal bekend was dat ze inderdaad zijn dochter was, werd het contact steeds nauwer en begon hij mij te verwaarlozen. Als ik er wel eens iets van zei, moest ik niet zo zeuren. Hij was blij met zijn dochter en wilde haar leren kennen en dat begreep ik ook wel. Aangezien hij, toen ik hem leerde kennen, gesteriliseerd was, hebben we samen nooit geen kinderen gekregen en het deed me ook wel zeer dat hij nu van 2 andere vrouwen een kind bleek te hebben en niet van mij. Toen de relatie van zijn dochter stuk liep aan het eind van dat jaar en ze met haar 6 jarige dochtertje op straat zou komen te staan, heb ik toen voorgesteld dat ze bij ons zou komen wonen. Dat is het stomste geweest wat ik heb kunnen doen. Onze relatie kwam nog veel meer onder druk te staan en ik ben toen zelfs nog een poosje in een soort rusthuis geweest, overspannen. Als ik de weekenden thuis kwam, had ik een heel raar gevoel over me als ik zag hoe mijn ex en zijn dochter met elkaar omgingen. Het leek wel of ze een stelletje waren. En ik was niet de enige die dat zei. Maar als ik er wat over zei tegen hem dan zei hij dat ik spoken zag. Toen ik weer helemaal thuis kwam wonen werd er het niet beter op en we hadden om het minste geringste ruzie. Hij zei iedere keer dat hij geen ruzie meer wilde, want dat hij dat genoeg in zijn leven had meegemaakt en als er nog eens ruzie kwam, dan zette hij ons allebei op straat. Zowel mij als zijn dochter. Het vreemde was als ik gewoon eens rustig met hem over de hele toestand wilde praten hij degene was die de ruzie begon. Het liep helemaal mis toen we van mijn moeder voor onze 10e huwelijksdag een etentje aangeboden kregen en hij zijn dochter dan ook mee wilde nemen. Terwijl zij ons dat juist wilde geven zodat we eens tijd voor ons 2en zouden hebben. Vlak voor die datum heb ik dus na een stevige ruzie mijn koffers gepakt en ben naar mijn moeders huis gevlucht, die op dat moment met vakantie was. Helaas kon ik daar maar een paar dagen blijven en precies op de dag dat ik 10 jaar getrouwd was, stond ik dus op de stoep van een opvanghuis. Daar heb ik een week of 2 gezeten en toen ben ik op een klein kamertje terecht gekomen, waar ik nog steeds zit, met geen kans op iets groters voor nog een jaar of 5. Toen ik net op dat kamertje zat heb ik hem opgebeld en zijn we weer samen enigszins aan de praat gekomen. We hebben toen geprobeerd om het weer goed te krijgen, maar ik merkte dat het alleen maar van mijn kant kwam. En wat ik nu denk dat hij me alleen terug wilde voor het geld, mijn WAO en het geld wat ik van de verzekering nog kreeg vanwege mijn auto-ongeluk. Hij was bezig om zijn dochters achternaam te laten veranderen in de zijne en toen hij me vroeg om de psychiater te vertellen wat ze wilde horen, oftewel dat ik voor hem moest liegen, zodat het zou lukken, was voor mij de maat vol. Toen heb ik er dus een eind aan gemaakt aan het kontakt. Ik merkte ook dat ik er langzaam aan onderdoor ging en mezelf heel erg kwijt was. We zijn nu 1,5 jaar verder en de scheiding is alweer een jaar rond. Mijn leven begon zich weer een beetje op te bouwen en toen ineens van de week kreeg ik weer een bericht van hem wat mijn leven weer op zijn kop heeft gezet. Ik heb na de scheiding een heleboel over hem gehoord, met name over zijn relatie met zijn eerste vrouw, dat hij daar heel veel is vreemdgegaan. Ik wist dus voor mezelf al dat ik niet meer met hem verder wil, mocht hij het ooit nog eens proberen, want liegen en vreemdgaan zijn 2 dingen waardoor het voor mij ophoud in een relatie. Ondanks dat mijn gevoelens voor hem nog heel diep zaten, we hebben toch 15 hele mooie jaren samen gehad en alleen het laatste jaar was maar slecht. Dus toen hij me afgelopen week mailde, wist ik dan ook niet wat voor houding ik me moest geven. Hij had nog foto's van me gevonden en hij vroeg of ik nog op hetzelfde adres woonde en dan stuurde hij ze wel op. Het was een email alsof het van een oude vriend was die je uit het oog verloren was en nu weer contact zocht. Alsof we geen 16 jaar met elkaar gedeeld hadden. Het reet weer oude wonden open en er kwamen weer vragen boven waar ik toen geen antwoord op gehad hebt.

Het is een lang verhaal geworden, maar ik ben ook wel blij dat ik het kwijt ben.