Zo, mijn eerste brief die een titel heeft, de laatste brief van een lange reeks. De laatste brief waarin ik probeer alles op te schrijven waar ik nog aan denk. Misschien wordt het wel een hele wir war, misschien ook niet. Eigenlijk weet ik ook niet zo goed wat ik er mee ga doen. Laat ik hem lezen of print ik hem uit en stop ik 'm bij alle andere brieven? Reacties krijg ik tenslotte toch niet. Misschien komt er wel een dag, een dag waar ik nog eens aan je denk en ze je allemaal tegelijk opstuur. Waarin je nog eens kan denken aan wat we hebben gehad en of het het je allemaal waar d is geweest. Of het allemaal dat is wat je ervan had verwacht. En hopelijk kun je dan ook, net zoals mij van een zijlijn toekijken en ja knikken. Dat was het. Ik betwijfel het echter.

Ik zag net dat je op Facebook was, van de ene kant snap ik eigenlijk niet waar het lef vandaan komt om niks meer te zeggen. Ik vind het ook erg onwerkelijk. De ene dag praat je elke dag met elkaar, heb je veel contact. De andere dag krijg je een telefoontje, 't is klaar. En vervolgens verneem je niks meer van elkaar. Vervolgens is het gewoon gescheiden wegen, jij doet je ding en zo doe ik dat ook. Verantwoording aan mekaar hoeft niet meer afgelegd te worden. Misschien is het wel zo raar voor me omdat ik dit nog nooit heb meegemaakt. Misschien is het eigelijk wel heel normaal. Een ding is echter zeker, waarschijnlijk is het wel het beste.

Meid, er zijn nog zoveel dingen wat nog steeds door me hoofd spoken, en wat me eigenlijk, als ik eerlijk ben niet eensm eer zo gek maken als dat ze dat vroeger deden. Maar er zijn wel dingen waar ik helemaal geen vat op krijg. Begrijpen zal ik je wel nooit doen. Daar heb ik me ook al bij neergelegd. Maar een ding weet ik wel. Wat je zegt en hoe je doet op momenten dat je bij mij was waren momenten die echt waren, momenten waar je jezelf kon zijn. Dat je de echte jij bent, en tenslotte momenten dat je gelukkig was. Het doet me ook nog steeds pijn om te denken dat je meent dat je beter en gelukkiger af bent zonder mij. Ik vind dat heel raar en moeilijk. Vooral omdat je altijd hebt gezegd dat ik je gelukkig kon maken op de manier hoe ik ben, hoe ik met je omging en hoe je jezelf daarin terug kon veinden. Ik vind het ook heel jammer dat je dan wederom denkt in problemen ipv oplossingen. Dat is iets wat ik je altijd heb geprobeerd bij te brengen maar op de een of ander manier lukt me dat niet. Ik heb je nooit willen veranderen, ik heb je altijd in je waarde gelaten maar veel dingen heb ik je geleerd waar ik geen spijt van heb.

De reden waarom zich dit nu weer voor heeft gedaan is volgens mij uit angst. Volgens mij weet je heel goed wat je wil en dat is bij mij zijn. Misschien ook wel een illusie voor mij, misschien wel valse hoop maar ik denk dat ik gelijk heb. Ook al vind je het tenslotte moeilijk dat gevoel te accepteren. Ik heb me er al bij neergelegd dat het over is. Ik vind het heel moeilijk om iets af te sluiten wetende dat wat ik voor jou voel wederzijds is. Als je me nu had gezegd dat er geen gevoel meer was kwam het harder aan maar was het wel gemakkelijker geweest. Ik denk dat je het met X rustig op je eigen tempo af wou kappen, zonder dat ik daarbij in je nek stond te hijgen. Ik denk dat je bang bent wat er van je gezegd wordt op het moment dat je nu weer verder gaat met mij. Dingen wat X zegt, want die zijn toch blijkbaar echt heilig voor je. Dingen wat ze vrienden zeggen. Ik weet het niet, daar laat je je door tegen houden. Je eigen geluk laat je daar door achter stellen en dat is gewoon zonde.

Ik heb je straks gebeld, ik zat in de trein terug van het stappen. Ik had je een smsje gestuurd omdat je was geslaagd en kreeg er eentje terug. Ik dacht ik zal eens bellen. Of ik spijt heb? Ik weet het niet, een beetje, na dat gesprek ben ik thuis gekomen en ben ik weggekropen in bed. Na gaan denken over wat je weer zei. Iets wat ik al lang niet meer had gedaan. Ik hoorde aan je dat je het er moeilijk mee had, je had slecht tot niet geslapen. Vol vreugde over je slagen was je niet eens. Jou slagen voelt ook een klein beetje als mijn prestatie, ik heb je altijd bijgestaan en dat weet je! Op mijn vraag of je nu weer zo hard mogelijk je best deed mij uit je kop te zetten antwoordde je; mwah. Ja wat ik daar nu weer van moet denken weet ik niet maar op de een of ander manier weet je toch weer die button bij mij te raken en het lijkt net alsof je dat leuk vind. Of je gelukkiger bent zonder mij antwoordde je; maar dat heb ik nooit gezegd. Ja eigenlijk wel als je me weer voor de zoveelste keer de deur wijst. Ik kan je wel een ding vertellen. De afgelopen 8 weken is maar een ding duidelijk geworden. Je hebt me zo vaak verteld met jou wil ik gelukkig worden, je geeft me wat ik nodig heb zus en zo. Allemaal dingen waarin je duidelijk maakt verder te willen, dat gaan we doen. Daar heb ik 2 gedachte over. Of het is allemaal nep geweest, je hebt me aan het lijntje gehouden. Al geloof ik dat niet zo. Of je durft je gevoel niet te accepteren. Dan kan je me ook niet wijsmaken dat dit het was en dat je je hier bij neer kan leggen. Dat je me niet aan het missen bent en dat je je eigenlijk echt klote voelt nu. Maar goed, als je echt zo gek op me bent als je wel eens hebt gezegd zal dat wel kloppen. Dan zou je je niks van andere aantrekken en doe je gewoon dat waar je gelukkig van wordt.

Ik weet ook wel als ik nu bij jou aan de deur kom staan, met je wil praten dat je niet gaat zeggen nee dat wil ik niet, ga maar naar huis. Ik weet ook wel als ik met je ga praten ik je weer dingen in kan laten zien die je alleen niet ziet. Dat je hele gezichtsveld weer verbreed wordt. Dat je je weer gelukkig gaat voelen en aan het einde van het gesprek blij bent en roept lieverd, dankjewel dat je zo goed met mij kan praten. Want wie was degene die jou begreep als niemand dat die. Wie is die enige persoon in jou leven, waar je echt mee kan praten zonder schaamte, zonder grenzen? Precies, dat was en ben ik. Maar neet meid, ik ga niet meer komen. Ik ga me niet meer bevinden daar waar jij woont. Want voor hoelang duurt het deze keer.. Ik ga je niet meer opzoeken, hoe moeilijk ik dat ook vind. Als je wil praten kan dat, maar dan ga jij diegene zijn die het gesprek gaat voeren.

De meeste relaties eindige omdat het niet meer gaat, omdat iemand is vreemdgegaan of omdat iemand niet meer aan de verwachtingen van de ander voldoet. Dan is er altijd een iemand fout van de twee en diegene mag zich dan achteraf afvragen; was het het waard? Weet je wat dan nog het ergste is? Ik kan mezelf niks verwijten. Ik heb het je zoveel beter gemaakt op zoveel vlakken. Ik heb altijd alles gedaan in het kader jou gelukkig(er) en beter te maken. Op de een of ander manier is dat niet genoeg geweest, op de een of ander manier ben ik, als persoon, nie t genoeg voor jou. Ik heb er alles voor gegeven, niet een keer, niet twee keer, maar elke dag opnieuw. Toch kon ik je niet geven wat je zoekt, al betwijfel ik of dat überhaupt bestaan.

Meid, als ik terug kijk op het afgelopen anderhalf jaar. Als ik terug kijk op hoe het allemaal is begonnen. Hoe het daarna gelopen is en wat er allemaal is gebeurd kan ik terugkijken met een glimlach. Ik heb gedaan zoals ik het heb willen doen, zoals ik dacht dat het goed was. Ik vraag me af of jij datzelfde kan doen. Het is nu ten einde, het hoofdstuk jij en ik. Het boek zal ik dichtklappen. Ik zal door gaan met me leven in de hoop een meid tegen te komen waarin ik datzelfde gevoel ga vinden als wat ik bij jou had. Een meid waarna ik na de sex ook gewoon naast wil blijven liggen met de gedachten, ja hier houd ik van. Ik zal me ook niet meer settelen voor minder. Je was mijn eerste grote liefde, waarin ik, na alles wat ik heb gedaan me nog nooit zo gelukkig heb gevoeld als dat ik dat met jou deed. Maar weet wel dat bij het schrijven van deze laatste woorden me de tranen in me ogen springen. Om de enige reden; wat jij en ik hadden was voor mijn kant alles wat ik wou. Ik hoop ook, dat jij bij het lezen van elke letter harder moet huilen. En dat je nog vaak aan me terug zal denken. Ik gun je het allerbeste lieverd. Blijkbaar ben je beter af zonder mij als met mij. Ik gun je een heel gezond en fijn leven en ik hoop dat je heel gelukkig word.

Ik zal je missen.