Een maand geleden was alles nog goed.. toen zag het er naar uit dat ik ze gevonden had. Na een prachtige Valentijn en mooie nacht heb ik je op de trein gezet een maand geleden... niet wetend dat, dat de laatste keer zou zijn dat ik je ooit zou zien...
Het afscheid was romantisch zij je nog.. net of we al jaren een relatie hadden. Niet wetend dat dat de laatste keer zou zijn dat ik je nog vast kon houden.
Dat zijn mijn gedachte op dit moment. Het lijkt zo vers nog maar het is al weer best een 'tijd' geleden en ik begin langzaam weer uit mijn kuil te kruipen. Ik denk nog elke dag aan haar en kijk toch steeds of je online bent en hoe laat je gaat slapen..
Maar het knaagt zo, vooral dat je nu zoveel online bent en gewoon niets meer tegen me te zeggen hebt. Na alles wat er was is het blijkbaar ineens allemaal weg. Blijkbaar heb ik nooit veel betekend en was ik maar die ene leuke jongen waarbij je even kon voelen hoe fijn het was.
Je lijkt alles al weer te zijn vergeten en me niet te missen, je bent weer volop aan het verder zoeken en mij laat je in mijn verdriet achter. Terwijl ze wel heeft gezegt dat ze me had gemist in de fijne periode. Ineens sloeg het de andere kant op en paste jou wereld niet meer in die van mij.

Gelukkig krijgt het allemaal meer een plek en krijg ik ook steeds meer het gevoel dit was hem toch niet, en dat ik blij moet zijn dat ze het eerlijk heeft gezegd dat ze het niet voelde, wie weet hoe hard anders de klap was geweest na een half jaar.. maar de hoop is ergens nog steeds wel aanwezig. Diep begraven in mijn lichaam zodat hij niet bij mijn emoties kan. Maar af en toe komt het eruit.. blijf ik me afvragen hoe het zo kon lopen.. al die mooie herinneringen die weg beginnen te vagen..
Hoe vind ik ooit iemand die net zoals jou was. Elke keer als ik haar zie en zie hoe ze is blijf ik haar leuk vinden...
Het meeste pijn doet denk ik wel dat ik het gevoel krijg dat zij dat niet heeft, dat ze mij keihard aan de kant heeft gezet..
Diep van binnen hoop ik dat ze er net zoveel moeite mee heeft als ik en dat ze me mist en terug komt, alleen tijd kan hier iets aan doen maar die hoop is zo diep verborgen dat, dat nooit zal gebeuren. Dat soort dingen kom je alleen in films tegen.. iets hoe ons contact wel begon.. als een sprookje net als die ene dag in de Efteling..
Ze moest eens weten hoe ik haar mis.. maar ik wil haar niet meer lastig vallen want ze had het gevoel dat ik bleef proberen.. en dat dat niet eerlijk was tegenover mijzelf. Maar ze was de moeite waard om er voor te vechten..
En dan spoken al die woorden en gedachte weer door mijn hoofd wat vrienden mij zeggen.. je moet er niet achteraan gaan, ze moeten ook naar jou komen.

Dan heb je soms wel eens van was ik maar anders, had ik maar niet zo een persoonlijkheid dat ik voor mensen zorg en dat ik vaak de rest boven mijzelf zet.. dat ik ook net zo makkelijk iemand aan de kant kon schuiven en maar net doen of het niets was.. maar dan veranderd ik mijzelf en dat wil ik niet.
Ik hoop dat ze ooit zal zien wat ze heeft misgelopen..

Ik ben iedergeval minder verdrietig en alles begint weer langzaam op zijn plek te komen.. ook al blijft het moeilijk...