Plots kwam er een verandering. De week voor alles begon ineen te storten hadden we nog afgesproken dat ik ging helpen met een paar dingen op orde te stellen. Datums afgesproken enzo.. Paar dagen voor onze afspraak had ik hem gesmst om te vragen hoe het met hem ging. Het ging niet goed en hij wou er niet verder op ingaan. Oké geen probleem voor mij. Maar onze afspraak ging dus ook niet door. Hij was die hele week niet thuis.

Paar dagen daarna is de bom thuis ontploft. Mijn vriend had liggen gooien met spullen en de politie is moeten tussenkomen. Het was genoeg voor mij en nu moest hij buiten om nooit meer terug te komen. Politie had hem meegenomen en hij ging bij een collega intrekken tot hij iets gevonden had. Ik zat in zak en as en wist niet hoe ik het allemaal ging oplossen. Het ene moment was ik boos en verdrietig en het andere moment ging ik als een gek te keer met opruimen. Mijn soulmate kon ik niet bereiken. Mijn beste vriendin? Tja veel had ik niet aan haar. Ze had het druk met haar zaak en toen kon ik dat nog bereiken. Na een paar dagen zei ze me dat ze ging langskomen en dat deed ze. Maar wie had ze mee? Haar vriend. Ze zijn een half uurtje gebleven en moesten toen al weer weg. Vond ik niet erg want ik had er niets aan omdat ze haar vriend meegebracht had. Ik had behoefte om mijn hart te luchten tegen haar (zoals zij gedaan had toen ze het moeilijk had) maar van mijn hart luchten kwam er niet veel in huis. 1 omdat haar vriend mee was en 2 omdat als ik wat vertelde hij er iedere keer tussenkwam om over zichzelf te praten. Ik was echt ontgoochelt in haar. Wel had ze mijn soulmate gebeld zonder succes en hem dan bericht om hem in te lichten over wat er was gebeurt (heb ik later nog mogen horen van hem). Ik heb haar toen proberen uit te leggen dat we er nu niet voor elkaar konden zijn en dat ik hier zonder hem door moest komen (zo voelde het ook). Die week had ik echt een dieptepunt bereikt en omdat mijn soulmate niet te bereiken was vond mijn vriendin dat hij een profiteur was. Geen goed woord had ze over hem te vertellen. En dat maakte me boos. Voor hem kon ik begrip tonen omdat ik wist dat hij het moeilijk had en geen tijd had maar voor haar? Zij was hem zo aan het afbreken terwijl ze zelf er niet was voor mij!! Sinds ze haar nieuwe vriend heeft was ze steeds meer aan het veranderen. Daarvoor kon ik op haar rekenen en zij op mij. Ik was degene die alles liet vallen toen zij erdoor zat. Dag en nacht was ik er voor haar!! En zij kon niet eens een half uurtje vrij maken om er voor mij te zijn maar dan ging ze wel mijn soulmate verwijten voor iets wat ze zelf deed. Dat kon ik niet begrijpen en ik was boos op haar maar ik zweeg.
Toen hoorde ik dat ze dingen was gaan vertellen tegen mijn vriend en toen ontplofte de bom voor mij. Ik had nooit iets gaan vertellen tegen haar toenmalige man. Niet over haar vreemdgaan, niet over haar bedrog, niet over de spullen die ze kocht waar hij niets van af wist.... En zij lapte mij dit dan?? Onbegrijpelijk.
Na een week kwam mijn vriend langs en hoorde ik nog meer zaken die ze verteld had tegen hem. Werd ik nog bozer. En uiteindelijk stuurde ik haar een sms met mijn mening over haar en dat ze een mes in mijn rug gestoken had. Ze werd boos op me en we hadden ruzie. Ze heeft toen gebeld naar mijn moeder en die was ook boos op me omdat ik ruzie had met haar. Ik was weer de schuldige terwijl zij wel een mes in mijn rug had gestoken.... Maar nee ik moest alles maar over me heen laten komen en doen alsof het me niks doet.

Door die heftige week zat ik er helemaal door en de ruzie met mijn vriendin en moeder was de druppel. Ik was in alle staten en als het zo doorging gaan ging ik domme dingen doen. Ik had al de hele week niet gegeten en amper geslapen. Toen heb ik me laten opnemen in het ziekenhuis. Niemand wist waar ik was en ik was ook niet van plan ze het te vertellen. Mijn vriend, mijn moeder, mijn vriendin, mijn broer.. allemaal probeerden ze me te bereiken maar ik wou niet reageren. Waarom zou ik? Ik zat er al heel de week door en toen kon het hen ook niets schelen dus moesten ze nu ook niet doen alsof ze iets om mij gaven. Die nacht heb ik mijn soulmate ingelicht dat ik opgenomen was in het ziekenhuis en dat ik op was. Een paar dagen daarvoor had ik een bericht gekregen dat hij het vreemd vond iedere keer er iets niet gaat bij hem dat er crisis is bij mij en dat hij de emotionele chantage van mijn vriendin niet op prijs stelde. Toen heb ik teruggestuurd dat ik niet verantwoordelijk ben voor de dingen die een ander doet (ze had hem blijkbaar vaak gebeld en berichten gestuurd) en dat ik wel andere dingen aan mijn hoofd had dan plannetjes te bedenken omtrent hem.

De dag erna heb ik dan toch maar de rest ingelicht waar ik was en diezelfde dag kwam mijn vriend en ook mijn beste vriendin op bezoek. Ze excuseerde zich dat ze er niet geweest was voor mij. Mijn vriend ging mee op gesprek bij de psycholoog en hij vertelde dat hij enorm geschrokken was dat ik in het ziekenhuis was opgenomen. Hij erkende dat hij fout was geweest en dat hij zich 200% ging inzetten als ik hem nog een kans gaf. Hij had ook hulp gezocht om aan zijn probleem te werken en blablabla.
Na een paar dagen crisisopvang in het ziekenhuis had ik 2 keuzes. Ofwel naar een andere afdeling gaan voor een paar maanden ofwel naar huis. Liefst wilden ze dat ik bleef maar ik kon dat niet maken tegenover mijn gezin. Dus de dag erna ben ik naar huis geweest.

Mijn soulmate had ik nog altijd niet gehoord maar ik had in die dagen ziekenhuis besloten om hem te laten voor wat hij is en me te concentreren op mijn gezin en mijn leven op orde te krijgen. Voor ik naar huis ging was ik bij een vriend geweest omdat ik het moeilijk vond om weer naar huis te gaan. Ik vertelde hem over de beslissing die ik genomen had ivm mijn soulmate. En 10 minuten erna... Blub een bericht.. van hem!!! Hij vroeg of het al beter met me ging. Hij verbleef al een paar weken bij zijn ex en was niet veel thuis. Ik vroeg hem of hij er over een tijd nog ging zijn en hij beloofde me dat dit het geval ging zijn. Ik vertelde hem dat ik even afstand wou nemen van hem en eerst mezelf weer op orde krijgen. Hij wenste me beterschap.

Maar die afstand nemen ging niet zo makkelijk. We smsten nog en de week erna spraken we af. Niet zo heel lang want hij had niet veel tijd (verbleef nog altijd bij zijn ex en zij mag niet weten dat we contact hebben) maar ik was blij om hem even te zien. De weken die erop volgden hadden we af en toe smscontact en uiteindelijk hebben we nog eenmaal afgesproken. We zijn die dag naar vrienden van me geweest en hadden wel een leuke dag. Die dag vertelde ik hem dat mijn vriend terug was (puur om financiele redenen). Dit was de laatste keer dat ik hem gezien had. De weken die op onze laatste ontmoeting volgden hadden we soms nog contact via sms maar heel weinig. Het laatste contact is nu al van voor kerst. We gingen afspreken en de laatste sms die hij gestuurd heeft was dat hij me straks iets ging laten weten. Die straks duurt nu al meer dan een maand... Ik stuur hem af en toe nog een sms maar krijg er geen reactie meer op.. Bellen heeft geen zin want hij neemt toch niet op.. Hij is weer van de aardbol verdwenen en de vraag is wanneer hij weer op ga duiken....