Zondagmiddag (27-7-08), lekker zonnig, het gaat best oké met me. Ik ben een tijdje niet online geweest. Ik mis het wel, heb geen internet momenteel. Maar wel een nieuw huisje. Stap 1 op de goede weg van mijn herstart in Nederland. Ik denk ook wel eens dat aan de ene kant de manier hoe het over is gegaan natuurlijk erg ‘K’ was, maar me aan de andere kant heeft gered. In eerste instantie moest ik me staande houden in het buitenland. Daarna in NL mijn leventje weer opbouwen en ondertussen verwerken. Misschien als ik het ‘opnieuw beginnen’ niet had gehad was ik wel verzand in een apathische toestand. Na je werk thuis komen en verdrietig op de bank zitten… maar dat kon nu niet echt… Een ding is zeker ik ben deze keer zo sterk. Mijn vorige ldvd’s waren soms hel, terwijl het dit keer toch echt het grootste verlies van mijn leven is. Ik wilde met hem oud worden, met hem kindjes, ik wist het zeker. En toch lukt het me om hier beter mee om te gaan (maargoed, al doende leert men, na 3 grote ldvd’s weet je dat het wel weer goed komt en dat je toch door die K-periode heen moet).

Vorige keer schreef ik nog dat het een soort van zooitje in mijn hoofd was. Op dit moment is het veel helderder. Ik zie het nu 5 maanden later een beetje op volgorde. Wat is er gebeurd?

1. ½ febr t/m april in buitenland: DE KLAP – ONGELOOF, begrijpen waarom het nu over is, doe ik niet. Wel meteen helder: of wij moeten hier iets van leren en het komt nog goed. Of er komt iets veel beters op mijn pad (en moeten er ook allebei iets van leren) Ik schiet in de vechtlust, hij in een soort freeze en later in vluchten. Hoe harder ik vecht, hoe harder hij wegrent. Ik schrijf hem een brief met mijn woede, angst, verdriet, spijt en liefde en ik laat hem… met de hoop dat hij tot inkeer komt. Hij schrijft me een zelfde soort brief terug. We hebben een laatste afscheidsdate.
2. mei in NL, baanloos, dakloos bij mijn ouders: RUST, weglopen van de werkelijkheid, veel op ldvd.nl. Fijn om mede-verdrieters te horen. Maar ook PIJN & VERDRIET, het is nu echt, er is geen weg meer terug lijkt wel. Accepteren dat het echt over is. Veel fijne vrienden in de buurt. Dat helpt echt.
3. juni in NL: leven weer oppakken, tijdelijke baan begonnen, overal logeren en terug naar mijn oude stad. Confrontatie na confrontatie., maar ik moet door. Ik voel me LEEG van binnen. Ik verzamel al het concrete bewijs (mails, gesprekken, brieven) m.b.t. zijn reden dat het over is en trek hier mijn conclusie uit waarom het over is. Het schept duidelijkheid. Van hem krijg ik toch geen duidelijk antwoord. Maar al met al blijkt hij toch een hoop antwoorden gegeven te hebben als ik mijn conclusie schrijf. Is een goeie tip voor een ieder die een antwoord van zijn ex wil en niet krijgt.
4. juli in NL: Stap 1, een eigen huisje. Het helpt om er mee bezig te zijn. Soms is hij een tijdje uit mijn gedachten (een uurtje ofzo), later is het met verhuisdozen uitpakken weer heel confronterend. Maar ik mag verdrietig zijn en rouwen. Ik probeer alle fases te doorgaan. Ik bemerk dat ik ook mijn vorige ex-liefdes nog niet geheel heb losgelaten. Ik denk aan allen met een ‘bitter’ gevoel terug… nog steeds. Dat moet dan ook maar eens voor eens en altijd afgehandeld worden. Ik ga dit rouwproces deze keer uitgebreid door. Dan ben ik daarna klaar voor de grote liefde van mijn leven, maar dan de ECHTE!
5. wordt vervolgd.

Liefs
KleineZeemeermin