Ik ben 45 jaar, 3 jaar gescheiden en woonachtig in Twente. Sinds 14 maanden heb ik een relatie met een vrouw uit Brabant en op mijn auto uit 2006 prijken nu 60.000 km. Heen en weer rijden tussen Brabant en Twente. Een echte LAT-relatie dus.
Vanwege de hoge alimentatie (?¢‚Äö¬¨ 800,00 per maand) heb ik het financieel niet breed. Het is oppassen geblazen. Ben door het rijden op en neer aan het interen en zal, als ik zo doorga, financiële problemen krijgen. Behalve de benzine schriijf ik mijn auto in zeer korte tijd af en een nieuwe zit er de eerste jaren niet meer in. Dit financiële plaatje vreet aan me. Ik maak me hier zorgen over. Als ik de alimentatie niet meer kan betalen, volgt loonbeslag enz. enz.
Plus, mijn kinderen van 10 en 12 doen steeds meer een beroep op me en ik voel me schuldig als ik op grote afstand van ze ga wonen. Mijn zoon voetbalt op zaterdag en mijn dochter tennist op zondag. Moet ik dan tegen mijn kinderen zeggen dat ze niet kunnen sporten als ze het weekend bij mij zijn?
Het gevolg van dit alles is dat ik de ene keer de relatie wil voortzetten en de andere keer kies voor mijn kinderen. Gevolg: knipperlichtrelatie en mijn vriendin wil dus niet naar Twente verhuizen. Sterker, in een periode dat het 'uit' was heeft ze een vakantiehuis in Noord-Holland gekocht om daar t.z.t. te gaan wonen. Daar komt ze vandaan.
Ik word gek van mezelf en weet niet meer wat ik voel. Voel me geblokkeerd door dit alles. Het ene moment ben ik stapelgek op haar en vliegen de vonken er vanaf en de andere keer ben ik afstandelijk omdat ik niet weet wat ik moet doen. Doorgaan met zo'n LAT-relatie, op mijn leeftijd? En ik bouw in mijn woonplaats ook niets op. Geen tijd voor sociale contacten enz. Geen tijd om mijn koopwoning te onderhouden.
Kortom? Zijn er mensen die me nuttige tips kunnen geven? Hoewel ik stabiel in het leven sta, maakt deze situatie me radeloos. Kies ik voor het ene ben ik niet continu gelukkig en kies ik voor mijn kinderen, heb ik wel eens het gevoel dat ik ook voor mezelf mag kiezen. Maar ben vader en dat betekent ook verantwoordelijk jegens de kinderen. Pffff.....
Forza
Het lijkt me meer een 'Op Lange Afstand Toch Samen'-relatie. Als ik op jouw verhaal moet afgaan vergt de grote afstand, en het overbruggen daarvan, toch wel veel van je tijd, portomonnee en gemoedsrust. Wat ik nergens in jouw verhaal terug kan vinden is een deling in de vervoerskosten--of een rit die jullie om en om met auto naar elkaar toe rijden. Betekent dit dat jij momenteel de enige bent die investeert in het heen en weer rijden? Als dat zo is, denk ik dat het inmiddels wel een gesprek waard is om hier samen een oplossing in te vinden waar jullie beiden mee kunnen leven. Dat jij door deze auto-ritjes steeds verder in een cirkel van financiele onzekerheid terechtkomt, lijkt me iets teveel van het goede en als je vriendin om je geeft, zal ze dit moeten kunnen begrijpen.
Met de aankoop van haar vakantiehuis, lijkt het er sterk op dat deze lange-afstand-issue zal blijven voortduren. Een LAT-relatie heeft vele voordelen, maar ook zo'n soort relatie vergt vroeg of laat bepaalde concessies. Ik weet niet of 'verder bij elkaar vandaan gaan wonen' daar een onderdeel van is. Het komt op mij over alsof jullie (maar zij vooral), om welke legitieme redenen dan ook, nauwelijks bereid of in staat zijn om de LAT-relatie te integreren in het leven dat jullie (ieder apart?) voor ogen hebben. Jij hebt je 2 kinderen waar je je (terecht) verantwoordelijk voor voelt en waarvoor je toch wel dicht in de buurt wilt blijven wonen. Ik kan me ook voorstellen dat jouw eventuele beslissing om met je vriendin naar Noord-Holland te verhuizen nogal wat twijfels bij je veroorzaakt omdat je de weekendactiviteiten van je kinderen niet in de war wilt schoppen. En aan de andere kant staat je vriendin met haar verlangen om terug te verhuizen naar de provincie waar zij vandaan komt.
Lijken me best 2 onverenigbare wensen, om eerlijk te zijn.
Je schrijft dat je vriendin niet naar Twente wilt verhuizen. Fair enough, als ze dat gewoonweg niet ziet zitten. We hebben zo allemaal onze voorkeuren en Don't Want To's. Maar hebben jullie welleens gesproken over een plaats dichter tegen Twente aan? En hoe ziet zij haar verhuizing naar Noord-Holland eigenlijk? Realiseert zij zich dat haar uiteindelijke vertrek naar het Noorden jou tot een duidelijke beslissing zal DWINGEN ?ɬ?f en op welke manier je deze relatie dan op zo'n lange afstand nog wilt gaan voortzetten? Het is in praktijk namelijk al bewezen dat de verbinding Brabant-Twente nogal wat problemen (voor jou) oplevert.
Ik kan niet beoordelen hoelang de 'uit'-periode tussen jullie is geweest en wat haar daarom heeft doen besluiten om een vakantiehuis in Noord-Holland te kopen, maar het lijkt me dat haar keuze voor welke partij dan ook (je kinderen, jij, je vriendin) consequenties zal hebben.
Concessie worden meestal gedaan op basis van noodzakelijkheid. Bijv. hoe noodzakelijk is het om dicht bij je kinderen in de buurt te blijven wonen? Hoe noodzakelijk is het voor haar om terug te gaan naar de plaats waar zij is opgegroeid--zelfs als dat betekent dat dit het einde van jullie zou kunnen betekenen? Waar weegt de schaal door? Hoe groot is jullie verlangen en wil om bij elkaar te willen zijn, zonder de huidige stress en frustratie van het op-en-neer rijden? Ik denk dat ergens in die vragen een groot deel van het antwoord te vinden kan zijn.
"accept the sky, accept the birds, accept birdshit"
ontevreden
Hey Forza. Uit je blog maak ik op dat je ontevreden bent. Het loopt niet zoals je zelf zou willen. Is het onvrede naar jezelf toe (omdat je niet kunt geven wat je zou willen), is het onvrede over je relatie (komt het er niet zo uit als jij zou willen), of heeft het met elkaar te maken? In het laatste geval lijkt het mij dat je je relatie te vroeg weer hebt opgepakt. Op zoek naar iets.... en wat is dat dan? Schakel je verstand eens uit en ga op zoek in jezelf.