Al ruim een jaar waren we vrienden. Vanuit die vriendschap kwam het besef dat er meer was... Een bepaalde zielsverwantschap...

We werden hartsvrienden...en meer dan dat... We leerden de liefde kennen in facetten die we nog nooit gezien en gevoeld hadden...

Platonisch...maar ook heel intiem... Een maand geleden neemt ze afstand... Op de manier die ze kent... Plotseling... Heftig...

Ze is bang dat ik haar niet kan laten gaan... Dat klopt.. op die manier niet...

Ze was en is mijn hartsvriendin... De platonische liefde was en is er bij ons beiden nog... Maar wat is het moeilijk om mijn "extra" liefde voor haar los te laten...

Zie haar gelukkig zijn met haar "vrijheid" en dat maakt me heel erg blij, maar ik vind het zo moeilijk om het niet-platonische deel los te laten...