Hoi, hier ben ik weer. De jammerende vast hangende plaat. Gisteren weer de hele dag bezig geweest naar research naar hem. Needless to say dat ik weer een wrak was op het eind van dit 'boeiende' onderzoek. Boeiend was het dus helemaal niet. Ik kan niets meer vinden. Alles is op prive gezet. En ja, dat is goed! Maar ik blijf dan wel zoeken. Eerder, toen alles nog openbaar was, martelde ik mezelf een keer in de zoveel maanden. De informatie die ik vond, deed zoveel pijn dat ik het weer een hele tijd uit mijn hoofd liet mijn eigen beul te zijn. Nu ik niets meer kan vinden... Ik weet het niet. Draai een beetje door ofzo. Een vriendin opperde dat ik nu op geen enkele manier meer met hem verbonden ben, geen informatie meer heb over zijn leven, en ik daarom zo van slag raak en blijf zoeken. Zou kunnen. Feit is wel dat ik het nogal ziek vind om een HELE dag alles te lezen wat ik al gelezen heb, in trance te raken en daardoor achter te raken op mijn studie schema. Vooral omdat ik mega past tence ben voor hem. Allang!

Ik blijf zo hangen in dit ldvd. Ik heb heus wel mijn goede momenten. Maar mijn hoofd gaat steeds terug. Terug naar toen. Hoe vaak ik ook tegen mezelf zeg 'het is over en zal nooit meer terugkomen, het heeft geen zin hierover te blijven nadenken', iets in mij gaat steeds terug. De gedachten die ik heb, kwellen me, doen me pijn. Die duw ik dan ook zo snel mogelijk weg. Gisteren las ik iets over emoties. Alles waar we voor vluchten, wat we ontkennen of minachten, kan niet geheeld worden en blijft broeien onder de oppervlakte. Vlucht ik ervoor weg? Soms probeer ik het sluimerende rot gevoel toe te laten en het verdriet maar gewoon te voelen. Maar zoals gezegd, door de dag heen duw ik het weg. De hele dag. Tenminste als ik het door heb. Is vaak genoeg dat ik maar blijf denken en het niet eens door heb. Er stond ook: gevoel beheersen werkt niet. Gevoelens laten zicht niet door matra's, regels en theorieën in het gareel drukken. Zodra de controle verslapt, steken ze weer in volle glorie op. Ehm oke, dat probeer ik geloof ik wel. Er werd gezegd: gevoelens zul je moeten verwerken en dus toelaten. Tot op de bodem voelen, uiten en de boodschap ervan doorgronden. Altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Wat me vooral zorgen baarde, is het volgende: Het is zaak om dat gevoel in je hart en buik te blijven voelen en niet naar je hoofd te laten gaan. Wie blijft steken in een gevoel en het keer op keer oproept terwijl de aanleiding allang is verdwenen, houdt het zelf in stand. Blijf ik er in hangen? Het lijkt alsof ik het vaak zelf oproep. Jullie zullen hier vast ook geen antwoord op hebben. Ik moet het gewoon kwijt.

Ergens snap ik ook niet waarom het zo'n pijn blijft doen. Ja, oke.. het was de gelukkigste tijd uit mijn leven, ik dacht dat het mijn ware was, ik dacht dat we echt iets aan het opbouwen waren, ik geloof niet dat ik ooit weer verliefd zal worden en dat het zo wederzijds zal zijn als het met hem was. God, wat waren wij verliefd zeg. Vanuit dat perspectief snap ik mezelf wel.
Maar wat een onzin! Alsof er maar een ware bestaat. En sowieso: je bent gewoon met jezelf, als je niet gelukkig bent met jezelf ..blabla. En als het een keer lukte, dan kan het nu ook weer gebeuren. Het is onzin om te denken dat ik de komende veertig (?) jaar alleen blijf, niemand meer aantrekkelijk vind, niemand mij meer aantrekkelijk gaat vinden and so on. Onzin!
Ja, ja een behoorlijke strijd tussen hoofd en hart. Nog steeds. Jammer dat hart het zo vaak wint.... Of doe ik niet genoeg mijn best om hart te overtuigen?
Flikker op met die vasthangende plaat! Ik wil (MOET) nu zorgen dat ik mijn studie afmaak. Zorgen dat ik een leven voor mezelf creëer. Het stomme is dat het allemaal zo nutteloos voelt aangezien ik zo verdrietig ben. Ik wil geen leven voor mezelf, ik wil geen carrière. Niet alleen met mezelf. Het is zo zwaar om de dromen die ik ooit had na te jagen terwijl ik me zo voel.
Ik weet gewoon dat het nog een tijd gaat duren voor ik weer zo'n wederzijdse grote liefde zal hebben. En dat ik in de tussentijd hard moet werken om mijn leven verder te laten gaan. Het kan me denk ik niet snel genoeg gaan....

Maar goed, dit wilde ik eigenlijk allemaal niet schrijven. Wat ik wilde schrijven, is dat het op zo'n nare manier is uitgegaan. Geen afsluiting. Alleen maar trappen na. Totaal geen contact meer. Mij en mijn hele persoonlijkheid in een hoek getrapt en daar laten liggen. Door de persoon van wie ik zoveel hield. Voor wie ik zoveel had opgegeven, voor wie ik zo had gevochten. En ja, ik ben al een jaar bezig met uit die hoek kruipen en ja, ik maak mezelf zo vaak af in mijn gedachten dat ik (bijna vrijwillig) weer ga liggen in die hoek. En er zullen mensen zijn die dat niet begrijpen en die vinden dat ik erin blijf hangen. Ofzo. Enige dat ik kan doen, is steeds weer eruit kruipen. Dat heb ik vandaag maar weer eens gedaan. Mijn huis is weer een prettige schone plek en het studieschema is aangepast. Voorwaarts maar weer.