Ik kreeg vanavond een berichtje van iemand van hier, wat ik erg lief vond.
Ik ben lange tijd niet meer hier geweest omdat ik een aantal dingen zelf moest zien uit te vinden. Dat is me ook gelukt en wil ik graag jullie vertellen hoe het nu met me gaat. Voor de mensen die mijn verhaal en reacties op anderen een beetje hebben gevolgd, het gaat goed met me!!!
Ruim 7 maanden is het geleden dat mijn vriend onze relatie beeindigde. Ik dacht dat ik er nooit overheen zou komen, dat hij echt de ware voor me was en dat ik nooit meer gelukkig zou worden. Ik werd zo keihard met mezelf geconfronteerd en heb alles wel duizend keer gevoeld, wat jullie hetzelfde voelen.
Tot ik eens goed met mezelf ging praten en mezelf ging afvragen waar ik eigenlijk mee bezig was? Ik heb twee kinderen, die er ook kapot van waren, omdat hij net als hun vader hen ook al in de steek liet. Ik vroeg me af of het dat allemaal wel waard was.... Voor mij was hij de ware, maar ik voor hem niet. De manier waarop hij mij binnen drie weken na mijn vertrek aan de kant kon gooien als een afgedankte vuilniszak en al een ander had, ik zelfs via een advocaat informatie over de verkoop van mijn/ons huis moest eisen, dat nog niet kreeg en ik dat via een rechter moest afdwingen, wat ook gelukt is, ik bij wijze van spreken allang dood en begraven was, deed mij stapje voor stapje beseffen, dat er van zijn kant helemaal geen liefde kon zijn of ooit wel geweest is... Dat is keihard en erg confronterend, maar voor mij wel iedere keer een bevestiging, dat ik beter verdien, dat ik alles heb gegeven en nu stank voor dank heb gekregen. Een harde confrontatie, een harde les, maar nu ben ik sterker dan ooit, ben er nog lang niet, maar gaat stukken beter en hoef mezelf geen verwijten te maken, want heb mezelf helemaal gegeven... alleen, dat is mijn grote fout... alles geven en niets of veel te weinig terugkrijgen. Ik ben nog alleen, heb ook geen behoefte nog aan een relatie en doe het rustig aan. Iedere dag bouw ik aan een toekomst samen met mijn kinderen en ik zie wel wat de toekomst verder brengt. Ik heb hierdoor geleerd anders te gaan leven, anders om te gaan met de dingen die gebeuren en vertrouwen in mezelf te hebben. Ik geniet van de dingen die me gegeven worden, geniet van mijn kinderen die het nu zo goed doen, accepteer de mindere dingen en pak ze pas aan als ik zeker weet dat ik er iets mee kan. Kan ik er niets mee, dan is dat ook niet voorbestemd en komt er vanzelf een manier om ermee om te gaan. Ik heb geleerd te berusten in het lot en hoef niet zo nodig meer de wereld te verbeteren, hoef niet zo nodig meer te vechten voor iets waarvan ik toch al weet dat ik het niet kan winnen. Ik laat het over me heen komen en mijn gevoel zegt me wat ik moet doen, of ik wat moet doen of dat ik mezelf moet overgeven en moet berusten. Dat gaat goed en ik heb veel hulp en steun gehad aan bepaalde boeken, familie en vrienden, maar ben vooral trots op mezelf, want mijn egootje, wat altijd opspeelt als je onrecht aangedaan wordt, heeft niet meer de overhand, beheerst niet meer mijn hele doen en laten en geeft me vooral rust en berusting. Dat egootje heb ik zelf uitgeschakeld en uit mijn leven gestuurd, maar dat heeft me bloed zweet en tranen gekost voordat ik dat voor elkaar kreeg. Soms komt ie nog en voel je de onrust in je lichaam stromen. Als ik dat voel, weet ik door ervaring en oefening hoe ie snel weer weg is en de rust wederkeert....

Ik schrijf snel weer wat

liefs miranda