ik kom hier net kijken en weet nog niet zo goed hoe ik mijn gevoelens moet omschrijven.
inmiddels heb ik wel een aantal van jullie verhalen gelezen en vindt het hartverwarmend hoe jullie elkaar hier helpen, super.
zal proberen binnenkort mijn ding neer te zetten, maar het blijft voor nu even een korte inleiding.
ik ben 41 jaar en kom uit een relatie van 16 jaar waar helaas heel weinig liefde, begrip, inlevingsvermogen, respect, lichamelijk contact te vinden was.
zelf ben ik een gevoelige knuffelbeer met een heel warm hart.
mijn 3 kleine dochtertjes zijn mijn lust en mijn leven en heb er heel veel steun aan, maar mis ze verschrikkelijk door de omgangs regeling na de scheiding.
het verscheurt me dat ik ze niet elke dag bij me heb, ze zijn alles voor me en ben er goed stuk van als ik ze weer weg heb moeten brengen.
mijn hoop was dat het wel zou wennen, maar het tegendeel is waar, het wordt steeds erger.
bovendien lijkt het me zo fijn om echt een soulmate naast me te hebben om lief en leed mee te delen, maar das ook niet zo makkelijk te vinden.
kan iemand mij misschien uitleggen hoe ik om kan gaan met de leegte die ik voel door het gemis van mijn 3 kleine schatjes?