Hallo,

Ik weet niet wat voor een titel ik moet geven aan mijn verhaal. In ieder geval zijn mijn partner (ex-partner) nu uit elkaar. Na 6 jaar. Onze breuk is nog maar net gebeurd maar ik weet dat dit serieus is. Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen... zaterdag heeft ze het me gezegd. Ik had net besloten om te veranderen van werk, een grote verandering in mijn leven, waar ik heel lang heb over moeten nadenken.

Toen ik thuis kwam had ik mijn besluit voor te veranderen van job aan haar verteld, ze zij toen wacht nog even voordat je gaat tekenen... Ze vertelde me dat ze zich ongelukkig in haar relatie voelde. Al 1,5 jaar lang maar nooit de moed had om dit tegen me te vertellen. Ze vertelde me dat ze ons leven te rustig vond, er waren geen impulsen, sleur zoals de meeste zeggen. Geen dingen meer ondernemen, geen dingen meer samen doen,.. we leefden wel naast elkaar - maar dat waren ook onze karakters. Ik voelde me wel op mijn gemak, als ik thuis was konden we met elkaar goed lachen en praten. We keken geen TV en namen wel de tijd om te praten met elkaar. Maar ik dacht ook veel na over 'is dit nu het leven'? Met elkaar samen oud worden maar 'het vuur' was er niet meer. Tijdens onze relatie heb ik me vaak de vraag gesteld 'is het leven niet eenvoudiger en spannender als je alleen bent'? En deze vragen had zij ook. Ik had me erbij neergelegd dat dat een relatie was... goede vrienden en de passie verdwijnt wel zeker, dat zal wel normaal zijn.

Zij voelde nog weinig als ze me vastnam en ze miste me niet. Het rare is dat ik niet verwonderd ben over dit. We hebben veel gepraat over wat is een goede relatie? De passie blijven voelen voor elkaar.. blijven hunkeren naar elkaar of gewoon heel goede vrienden zijn. We sliepen ook al een paar maand niet meer samen en we hadden zeer weinig zin in elkaar. Ik had ook te veel activiteiten : avondschool, sportief en werk. Maar ik denk niet dat dit een probleem was; het feit dat ik zeg dat 'ik denk' zegt misschien wel genoeg.

Ik reageerde zeer apathisch, ik had dit gesprek verwacht en nu was het daar. Wij zijn 30 en 32 jaar oud... dit gesprek hadden we ooit al eens 3 jaar geleden gehad en toen ben ik voor een tijdje alleen gaan wonen, 3 maand. Tijdens die 3 maand had zij het toen zeer moeilijk ze voelde zich ook alleen... en heeft toen haar best gedaan om haar mij terug te winnen. Ik ben er toen op ingegaan... maar ik weet niet dat ik er spijt van heb. Ik denk het niet.. we hebben ook veel mooie dingen met elkaar gedaan: we hebben samen de halve wereldbol gezien : Mongolië, China, Myanmar,... dan vraag ik me soms ook af of dit niets betekent? Er zijn zoveel dingen ik me afvraag. Zijn we wel gemaakt om bij elkaar te blijven en was is een echte relatie? Bij elkaar zijn en rust vinden of eeuwige passie met ups & downs.

Gisteren heb ik een paar zware mokerslagen moeten verwerken. Ik heb gehuild en een hele dag in mijn zetel gezeten maar heb gemerkt dat dit mij ook niet verder helpt. Ik moet mijn gewone leven terug oppakken in plaats van te denken 'als... als ik maar...' Misschien moet ik mij die vragen niet stellen. En gewoon terugkijken naar 6-jarige durende periode waar ik ook mooie herinneringen aan heb. En misschien is het dan beter om iets te beëindigen waar één van beide partners niet achterstaan. Men moet beide gelukkig zijn...

Zijn dit nu dingen die ik me wijs maak, het gene wat ik hier allemaal neerschrijf? Ik hou me ook recht aan de toekomst : er zullen veel eenzame momenten zijn en momenten zijn dat ik alles niet meer zie zitten. Gelukkig is mijn vriendenkring ook een groepje alleenstaanden waar ik op kan rekenen.

Waarschijnlijk ben ik hier te zelfzeker van mijn stuk. Wie herkent mijn gevoel is dit normaal? Of is dit een normale fase die ik doormaak.

In ieder geval bedankt als je de volledige tekst hebt gelezen