Inmiddels is dit 11de dag..whaaaat 11de dag pas???.....in de time-out.

Ik ben heel druk bezig laag na laag weg te pellen bij mij, inzicht te krijgen, opzoek naar wat ik nu al 11 dagen inmiddels aan het vermijden ben......mijzelf.
Nadat ik mijzelf steeds had bedrogen met afleiding door de focus op haar te leggen viel er uiteindelijk niks meer te ontleden....en dus mij te vermijden....
Iedereen om mij heen en ook hier zeiden de mensen tegen mij, focus niet op je vriendin maar ga naar jezelf kijken, ik snapte dat maar niet, uiteraard wilde ik dat niet snappen en vermeed het zolang mogelijk met allerlei excussen door mijn hersenen bedacht. Slim stelletje daarboven om mij maar steeds te bedriegen met afleiding en focus verschuiven.
Vanmorgen wonnen ze dus niet en dan nu een zeer pijnlijke laag weggepelt, en wat ik vond maakte mij zo verdrietig.

Natuurtlijk is dit slechts het topje van de ijsberg, maar het begin is er, ik ben bezig met mijzelf....YEAH :-( . Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dus wegloop voor conflicten als het te zwaar/diep word, en dat doen mijn hersenen heel slim. Die maken een verwijt aan voor de berichtgeefster zodat ik niet naar mijzelf hoef te kijken. Ik doe dan begrijpend en luister en heel oprecht lijkend allemaal en denk oplossings gericht in plaats van dat ik daadwerkelijk 1st naar mijn eigen gevoel ga kijken wat het nu met mij doet. Ik focus mij dan op dat probleem zoals de berichtgeefster dat aangeeft. Ik ga niet doorvragen of een confrontatie aan uit angst voor wat ik bij mijzelf vind. Ik vraag niet bevestigend aan haar door, van bedoel je dit of dit maar interpreteer het zoals ik dat wil, en vul het verder wel in. De focus blijft bij dat probleem en dus bij de berichtgeefster en niet bij waar het uiteindelijk vandaan komt omdat ik de diepte vermijd, want dat is pas ECHT eng. En het ligt dus niet aan mij want dat zou dan best eens als conclusie eruit kunnen komen.

Ik blijk dus niet echt met mijn binnenste gevoel in contact durven te willen komen uit angst voor wat ik vind en dat zou de berichtgeefster wel eens weg kunnen jagen dus bedenk ik een antwoord dat redelijk dicht bij mij ligt maar ook tactisch wat zij wil horen(dat is dus een invulling naar aanleiding van mijn interpretatie). Jaja het word ineens heeel ingewikkeld. Maar basic:
Ik ben oneerlijk tegen haar geweest, ik heb gelogen op een hele slimme of misschien wel niet zo een slimme manier.
Ik luister maar Luister niet ECHT.
Ik praat over de dingen met de berichtgeefster maar praat niet ECHT met haar.
Ik heb gelogen tegen haar.
Ik sluit mij af als het te zwaar of te moeilijk word, vanuit frustratie, angst, onzekerheid en dan verwijt ik het haar en loop weg, zodat het niet mijn schuld kan zijn dat het fout ging.

In dit geval heb ik dus al in de 1ste 3 maanden tegen haar gelogen, want zij zei al na 1 a 2 weken dat ze van mij houdt.
Let wel we hebben het hier over een communicatie specialiste, die ook nog eens communicatie als hobby heeft.
Ik zei dus ook maar dat ik van haar hield om haar niet weg te jagen, kwijt te raken, want het voelde wel echt heeeeel heerlijk met haar. Ik ben pas na 3 maanden toen zij op vakantie was pas echt gaan beseffen dat ik idd ook van haar hield. Ik heb dus meer dan 2 maanden gelogen tegen haar. Ik heb dus niet vanuit mijn echte innerlijke gevoel geantwoord: Hey mop, ik hou nog niet van jou maar vind het wel heel fijn met jou laten we het rustig verder aan zien en kijken waar uitkomen.
Want in mijn vorige relatie was ik wel eerlijk geweest. ik ontmoete haar en na een maand woonde ze bij mij en dat vond ik te beklemmend en heb gezegd ik vind het wel heel fijn met jou maar ik heb nog geen gevoelens genoeg voor jou en zo gaat het niet. ze ging weer weg en na 3 maanden heb ik haar gebeld kunnen we praten...en heb gezegd dat ik van haar hou. en toen waren we 18jaar samen.

Nu ik dus besef dat ik niet vanuit mijn binnenste gevoel tegen mijn huidige vriendin eerlijk ben geweest, maakt het mij nog lastiger, ik besef dat ik nog toch nog "dingen" heb uit het verleden. Wat ik wel heel erg vind is dat ik in die 3 maanden dus gelogen heb en ook niet vanuit dat gevoel kon zeggen okey ik zeg mijn vakantie op en we gaan met ons 5en. Ik heb als sexcuus gebruikt dat ik dit jaar nog met mijn dochtertje op vakantie wilde. Want als je dus echt van elkaar houdt dan is dat een heel erg simpele beslissing.

Zo ging dat dus ook "mis" toen zij dus eenmaal begon over haar gevoelszin. Ik heb mij toen helemaal blindgestaard op dat zinnetje, waarom houdt ze niet meer van mij, sjesus wat een trut. Ik wilde perse die 4 woordjes horen!!! niks anders was meer belangrijk. ik hoefde niet naar mijzelf kijken want zij was de berichtgeefster dus het was haar probleem. Zij moest het maar oplossen en ik niet, dus we hoefde ook niet de diepte in te gaan, het was toch haar probleem....
Ik Luisterde naar haar maar luisterde niet ECHT naar haar, want wat zij ze nou eigenlijk, "schatje er zit iets niet goed en we moeten praten en de diepte in gaan...ik wil met jou de diepte ingaan want er is iets mis. Laten we praten",........dit heeft ze meedere keren aangegeven. Dus ik praatte met haar maar Praatte niet ECHT met haar...ik was alleen maar bang haar te verliezen als we de diepte in zouden gaan, en het was toch HAAR probleem en niet het ONZE.....nee ik deed (onbewust)schijnheilig mee maar zij moest het maar oplossen ik hou toch van jou dus ik doe niks fout.

Vanwaar nu de titel?.....daar zij dus communicatie specialiste is heeft ze heel vaak van haar wijsheden terloops laten vallen in heerlijke gezellige gesprekjes. Het waren triggers die ik soms beter oppakte en soms minder goed. Inmiddels had ze mij dus al zoveel getriggerd dat ik al het gevoel had dat ik niet op de goede plek zat met mijzelf en dus naar de psychologe liep. Maar ook daar zat ik vast met de focus op "waarom hoor ik die 4 woordjes niet!!" ik zat zo klem van frustratie....BAH....
1 van de triggers van mijn vriendin was dat als je uit een goed gezin komt(ik heb nooit in een goed gezin gezeten(mishanderld op mijn 2 en 3de jaar door mijn moeder)) dan zie je dat een relatie/huwelijk zijn goede en minder goede momenten heeft als kind zijnde. Je vangt de strubbelingen op die je vader en moeder meemaken, en ziet dat het weer goed komt. zo werkt het nou eenmaal.
Wat ik altijd zag was dat als het niet goed gaat dan loop ik weg...pats boem...dat was mijn opgroeien...simpel gezegd. en dat deed ik dan ook. als het misging dan trok ik mij terug.

Nu terugkijkende op de 9feb op zondag toen het gevoelszinnetje weerrrr viel: sloeg ik op tilt en wilde ermee kappen, ik wilde weer niet de diepte met haar ingaan, en SAMEN op onderzoek uitgaan met haar naar wat er nu echt allemaal speelde. Nee zei zij weer niet die 4 woordjes en ik interpreteerde dat weer als zij houdt niet van mij....pfffft ik weet nu wel beter...hoe blind was ik!!!!
Zij was degene die mij tegenhield en wilde praten en werken aan de relatie want dat had zij wel meegekregen, zij zei eigenlijk vecht met mij, vecht voor mij, voor ons, vecht nou!!!! en ik wilde wegrennen van deze pijn die eigenlijk geen pijn was maar haar manier van zeggen schatje ik hou van jou maar we moeten wel gaan praten. Zij heeft nog NOOIT gezegd dat ze er mee wilde stoppen alleen dat het niet lekker gaat.
Er zijn zoveel verschillende manieren om te zeggen ik hou van jou weet ik nu en zij......ja zij houdt van mij echt heeeeel veel. En ik heb gelogen tegen haar ben al die tijd oneerlijk geweest altijd antwoorden met tactische antwoorden die slechts redelijk dicht bij mijn gevoel lagen. Met invullingen om haar maar niet kwijt te raken wat uiteindelijk dus nu wel kan gaan gebeuren....

Ik ben ziek van mijn eigen gedrag, ziek van de verwijten die ik onbewust aan haar adres heb gemaakt, ziek dat ik haar heb lopen checken op de social media, ik ben ziek dat ik nog zoveel meer issues heb lopen als dat ik dacht.
Wil ik wel met haar verder, ben ik er wel klaar voor om SAMEN met elkaar mijn ziel bloot te leggen aan haar. Kan ik dat wel.....? Durf ik dat wel, en wat als ze weet dat ik heb gelogen....?

Pffft..soulsearching is a heavy burden...en very! Painfull.