Stoere taal; ik laat het allemaal achter me en ga de wereld met opgeheven schouders en een brede f*cking glimlach tegemoet... ha haa... sukkel die ik ben, dat gaat helemaal niet zo makkelijk! Door de dagen heen lijk ik nog steeds te struikelen over de drempels van het verleden. Waarom laat het mij nou niet los? Er zijn al zoveel maanden voorbij en er is al zoveel duidelijkheid over dat een toekomst tussen mijn lief en mij niet meer gaat leven. Met de dag hoop ik dat mijn liefde voor haar dat in mijn hart zit zal sterven. Typisch is dat ik merk dat ik als persoon juist beetje bij beetje lijk te sterven. Ik vind het moeilijk alleen te zijn en zie de toekomst met vermoeidheid tegemoet. Ik dacht zo sterk te zijn, maar soms.. soms heb ik er geen zin meer in. Ik heb geen zin om weer een nieuw leven op te bouwen, ik heb geen energie om op zoek te gaan naar die ene persoon die dan toch de ware voor mij is.. ik heb geen zin mij te moeten bewijzen tegenover de wereld. Ik dacht deze site achter mij te kunnen laten omdat ik dacht al zo verder te zijn qua verwerkingsproces..

Niet dus.. met de dag lijk ik weer harder te vallen.

GODVERDOMME; WANNEER LAAT HET ME NOU EENS MET RUST! WANNEER KRIJG IK MIJN LEVEN WEER EENS TERUG.

FUCK! ZEG IK DAN.

(sorry voor het taalgebruik...)

V.