Heb mn ex een paar dagen geleden gezien/gesproken/geknuffeld..We hadden een aan/uit-relatie, waar ik steeds onzekerder van werd. Hij hield naar mijn idee te weinig rekening met me en dat brak me op. Belde me niet als hij zei dit wel te gaan doen, we aten niet veel samen (we wonen heel dicht bij elkaar) etc. Hij had er zijn redenen voor, maar voor mij telden die redenen niet zo zwaar. Waar was hij als ik hem niet kon bereiken? Waarom mocht ik niet mee? Waarom regelmatig liever naar de kroeg/andere dingen dan een avond met mij als we elkaar een week niet gezien hadden? Waarom alleen naar vrienden terwijl ik ze ook weleens wilde leren kennen, en die avond zelf geen plannen had?
Ik voelde me zo op de tweede plaats staan en voelde me hier vaak verdrietig en gestresst door.

Om er zelf niet helemaal aan onder door te gaan (kreeg hartkloppingen, stress, at en sliep niet meer goed van de onzekerheid...) besloot ik er mee op te houden ondanks dat ik erg veel voor hem voel. Heb ik een paar maanden geleden al eens eerder gedaan omdat ik de stress niet vol kon houden. Was ook een moeilijke tijd..
(Een jaar geleden is hij vreemd gegaan, daarmee is mijn onzekerheid begonnen) Toen heeft hij me weer overgehaald en hadden we weer een aantal heerlijke weken. Maar daarna begon het langzamerhand weer minder goed te gaan, hij liet me voor mijn gevoel te vaak niet op de eerste plaats komen.
Uit zelfbescherming ben ik er mee gestopt, omdat het beter is. Zegt men! Want het voelt zo rot!! Hoe kan dat nou beter zijn?

Hij wil me zo graag terug, zegt dat het kwartje bij hem nu echt gevallen is. Wil alles voor me doen. (niet meer naar de kroeg, me laten weten waar hij is, vaker samen eten/slapen etc.) Zei hij echter de vorige keer ook, en toen heeft hij me toch weer laten vallen. Volgens hem was dat niet zo, maar toen dat gebeurde, voelde ik me weer zó rot!! Hij had dat gevoel niet dus voor hem was het niet zo.

Wat moet ik nu? Toch nog weer een kans geven en het risico lopen dat het weer fout gaat, en dan weer opnieuw in die diepe put belanden? Of nu gewoon volhouden en zorgen dat ik zelf weer lekker in mn vel kom te zitten?
Ik mis hem, maar ik mis zijn leven niet....(verlang niet naar verhalen over zijn werk, uitgaan, familie..., wel naar ons samen)
Kun je iemand ooit weer vertrouwen nadat hij vreemd is gegaan?

We hebben een poging gedaan elkaar een maand niet te zien/mailen/smsen. Is niet gelukt. We wonen te dicht bij elkaar en zien elkaar regelmatig langs rijden, ook al blijft het daar dan (tot een paar dagen geleden) bij. Constant word ik met hem geconfronteerd. Heb er zelfs even over gedacht te gaan verhuizen, maar dat lost denk ik het probleem niet op. Hij zit in mn hart, en mn hart zal mee verhuizen...

Heeft iemand advies voor mij?

Liefs van Stijntje